‘Maar mag ik dan een poesien? Die vien ik zóóó lief!’ Mit heur grote blauwe ogen kek ons deerntien ons smekend an. Toch mutten wi’j stark blieven. Hard wezen zelfs: ‘Nee, een katte is altied bi’j de buren. Wördt dood e-reden. Stinkt. Haort. Lustert nans naor.’
‘Maar mag ik dan wel een kennien? Ik zal hem zelf verzörgen. Jullie hoeven niks te doen. Een kennien vien ik zóóó lief!’
‘Nee. As wi’j op vekansie gaon mut een ander der weer veur zörgen. En het is zielig, zo’n diertien alleen in zo’n klein haokien.’
‘Maak ie toch een groot haoke en dan koop ie der toch twi’j?’
‘Nee, ophollen te zeuren. Der kump hier gien dier in en umme het huus.’
Maar de wilskracht van de deerne nemp nao disse gesprekken, die gemiddeld ien keer per weke e-voerd wörn, niks in kracht of.
‘Maar een hondtien dan, zo’n klein wittien? O, mamme, die vien ik zóóó lief!’
‘Nee, want een hond mu-j wel drie keer per dag uut laoten.’
‘Dat doe ík wel! Vien ik zóóó leuk!’
‘Nee, dat doen ie niet want ie zitten op skoele, oen bruurs ok, pappe warkt de hele weke, en ikke een halve weke, dus….’
‘Maar mag ik dan niet op peerdrijles? Ik holle zoveule van peerden!’
‘Nee, ie maang op de majorettes, en dat is eerst wel genog.’
‘Maar een marmottien dan, of een cavia? Die vien ik zóóó li….’
‘Nee! Nee! en nog ies Nee! Hier, he-j een koekien, wegwezen, gaot speulen mit oen knuffeldieren.’
Stark bin wi’j e-bleven. Heel stark.
Maar op zekere dag schudt ons hele starke bolwark op zien grondvesten, wördt het finaal de bodem in e-stampt.
Het kan niet anders: hier bin hogere machten bezig um de olders te onttronen van hun gezag. Want wat gebeurt er: ons deerntien kump op zekere dag achter aosem thuus uut skoele.
In heur handen hef ze een deurzichtig bakkien van een gruuinteboer.
In dat bakkien zitten takkies klimop.
En veur ik kan vraong wat veur ni’je gruuintesoort er now weer ontdekt is vertelt ze mit astmatische uuthalen en stralende ogen: ‘Taco en Lars waren jaorig. Ja, allebei tegelieke, want ze bin een tweeling.’
‘Ja,’ zeg ik, ‘dat he-j dan, hè. Doet oen jasse ies uut.’
‘Ja, maar ze em ok trakteert!’
‘Zo, zo, schokkend.’
‘Ja, maar Taco trakteerde op een zakkien chips!’
‘Zo, fijn, en de ander op keeze? Doet oen jasse now ies uut en zet dat bakkien ies weg.’
‘Nee, dat kan niet, want der zit wat in!’
‘Ja, dat zie ik, klimop. Now, en?’
‘Ja, maar hier hef Lars op trakteert! Wel zo prachtig mooi!’
Ach, denk ik ontroerd, wat fijn dat zo’n kiend nog bliede is mit een paar takkies in een bakkien.
‘En weet ie wat, mamme..?’ ze nemp een flinke hap lucht en schreeuwt: ‘Hier zit mien huusdier in! Ik heb een huusdier, mamme, eerlijk e-kregen!’
Verbijstert kiek ik heur an. ‘Sinds wanneer mag der trakteert wörn op diern?’
Ze lustert a-gies niet en trekt heel veurzichtig het deksel van het bakkien. ‘Kiek, daor zit hi’j. En ik nuum hem Snoepie.’
En dan maak ik kennis mit ons huusdier: een wandelend takkien.
Ik bin der direkt enthousiast over. Dit is briljant.
Ik zuke een grote plastic emmer op, de bruurs maken gatties in het deurzichtige deksel, drukken nog wat extra klimop der in en het dier kreg een plekkien op heur slaopkamer.
Ze löt hem lopen op heur handen, stek hele verhalen tegen hem of en verskeunt geregeld de bak. Tot op zekere dag een schreeuw deur het huus galmt: ‘Snoepien is e-vallen op de vloere en ik kan hem nargens weer vien!’
Paniek brek uut.
Ons hele gezin begunt te zuken, zaklampen wörn der bi’j e-haalt, voeten wörn zoveule meugelijk van de vloere tilt, maar nargens is het biesien te vienn.
Ons deerntien snikt en snikt: ‘Snoepie, Snoepie, waor bi-j dan?’
Maar het diertien is weg.
Wanneer de troepe zich terugge trekken op de overloop, zeg der iene: ‘Hé, wat lig hier dan?’ En ja, heur, daor lig Snoepie, geplet, de harsens uut zien heufien, de darmpies naost zien lichempien.
Ons deerntien is kepot van verdriet.
Mien man pakt hem op mit een w.c. papiertien en trekt hem deur de w.c.
Het arme kiend is de hele middag van slag.
Er zit maar ien ding op: ik belle de moeder van de tweeling.
En gelukkig, ze hef nog wel een paar takkies, wi’j maang der iene ophalen.
Mien man gaot mit het deerntien nur het wandelende takkenhuus en ze kump stralend mit wel twee takkies terugge.
Snoepie en Floepie.
Ze helpen heur het verdriet te verwarken, want nao een paar dagen zeg ze: ‘Mien eerste Snoepie hef het ok wel leuk in de w.c.. Die kreg now tenminste zwemles.’