‘Wàt denk ie toch allemoale mee te neem!? Bi’j wel lekker? Dat past allemoale niet in die boot heur!’
Mien man kek vol ofgrijzen en mit et zwiet dikke veur de kop nur de twee klapstoeln, et ligkussn, et opbloasbare beddegien, de parasol, de tasse mit eetn en drinkn, de plastic zak mit leesvoer, de handdoekn en et fototoestel dat ik kloar e-zet ebbe in de garage.
Ik zette mien verleidelijkste glimlach op en zegge: ‘Dat past allemoale wel in die boot, maakt oe maar gien dikke bienn. Ik eb een enörm goed ontwikkeld ruumtelijk inzicht dus vertrouwd now maar op mi’j.’
‘Lustert ies eem Frouk, et is maar een punter, heur, gien camper van een meter of achte! En dan derbi’j, wi’j goan alleen maar eem een stukkien vaarn en misschien eem zwemm, dan bin wi’j al disse flauwekul toch niet neudig? Ruumt dat zwembeddegien maar mooi weer op, en die twee stoeln, en die parasol en dat kussn.’
De man klinkt vrij overtuugd van zien eigen overheersingskrachtn. Maar helaas, ok now is ie weer de verliezende parti’je.
Mit knipperende oong zeg ik zachies: ‘Jochie, ik eb mien ni’je bikini al an onder mien kleern, ie willn dat toch wel zien straks?’ De zwakke mannelijke schakel kek mi’j an en probeert nog eem de show op te holn: ‘Wat ef dat now mit al die rommel te maakn dan?’
‘Alles. Want as dat niet mee mag trek ik mien kleern niet uut op de boot, en zul ie dus niks te zien krieng van mien schitterende, gestroomlijnde en strak in et vel zittnde lichem…’
En doar eb ik em. Ik heure em zuchtn, een betien geïrriteerd maar ok wat slachtofferig. Zo van: ‘Ghèjong, ’t Is heur weer e-lukt.’
Schokscholderend löp hi’j nur de auto en gooit alle punter-genotsmiddelen in de kofferbak.
Dan riedn wi’j nur het prachtige haventien van Klooster, genaamd ‘het Veentien’. De punter lig er mooi bi’j en de spulln verspreid ik tactisch over de boot. Zo lek et net of er maar weinig aan boord lig.
Mien man koppelt alles lös en vaste an mekare, pompt wat benzine nur de motor en begunt, mit nog meer zwiet op zien heufd dan hi’j al had, te trekkn an et touw.
Mit zien machtige, gespierde narms maakt ie mooie, grote zwein. De motor pruttelt bi’j elke haal, maar zet zien toontien niet deur tot een constant gepruttel.
Noa de vierde haal gebeurt er nog niks. Ik holle mi’j zo koest meugelijk, mut dit moment niet onderbreken. De viefde haal kenmarkt zich ok deur een pruttelende stilte.
Mien man kek effn achterumme nur mi’j, woarop ik snel in de tasse begunne te rommeln.
Ik zie dat hi’j mit een zaddoek zien heufd ofdreugd, heur hum diepe zuchtm, zie dat hi’j de motor eem noakek en doarnoa weer mit frisse teengzin verder trekt.
Noa de kritieke achtste haal, woarop de motor eigenlijk altied wel wat leefm begunt te vertoon, gebeurd er nog niks. De lichaamstaal van de grote, starke keerl verandert. Zien oorspronkelijke geïrriteerdheid, ontstoan bi’j de vierde haal en stark toe e-neum bi’j de neengde haal, is verandert in een niedigheid die zich nauwelijks lot umschriefm.
Ik zal een zwakke poging doen: et ropm an et touw kreg zo’n enörme snelheid dat ik mi’j verwondere over de kracht van dat touw.
De kaakgewrichtn van mien man maakn malende bewegingn, zien nekke is ien dikke massa opgezwölln spiern, zien gezichte is verandert in een donderwolke zoas nog nooit over Klooster hin e-dreefm is en uut zien mond ontkoom em woordn woar hi’j vrogger zien zeuns een drei veur umme de oorn gaf.
‘Warm, hè?’ zeg ik veurzichtig, terwijl ik mien t-shirtien al vustig uuttrekke.
Misschien dat dit uutzicht de man wat milder kan stemm.
De sympathieke en meelevende woordn em mien lippm nog maar nauwelijk verloatn as hi’j, e-beetn as deur een slange, zich ummedreit en schreeuwt: ‘Ik trekke nog ien keer! Dut ie et dan niet, dan maag ie alles hoogstpersoonlijk weer in de auto mietern en loat ik die hele verrekte punter zinkn, zo vreselijk zinkn, dat nooit iemand em weer terugge kann vienn!!!’
Hi’j is zo verbliend deur razernij dat hi’j mi’j niet iens ziet zittn in mien bikinitoppien. En dat zeg genog.
De spanning löp op, hi’j veegt nog een leste keer et gutsnde zwiet van zien heufd, pompt nog ien keer wat benzine deur et slangegie, zet zich schrap teeng de achterwand van de punter, legt beide handn umme et touw en haalt mit zo’n noodgang uut dat ie bijna achterover in de punter klapt.
Terwijl ik hum uut alle macht teeng holle, heurn wi’j de motor ansloan.
Et gepruttel nemp toe in kracht en blef anholln, et klinkt as een symphonie-orkest dat zien klank in et Veentien nog nooit zo mooi ef loatn heurn. Maar de dirigent van dit alles is kepot, is zien naderende hartprobleemn maar net ontkoom.
Ik schenke de man wat cola in, geef em een lekkere koeke, aai em over zien kaalgescheurn heufd en zegge: ‘Wat een man bi’j toch, wat een krachtn, wat een spiern.’
In een leste poging um em weer in een zomers humeur te krieng trek ik ok mien broek uut.
Maar de sufferd ziet mi’j niet iens stoan in mien ni’je bikini, hi’j vertrekt namelijk gien spiere.
Toch vergis ik mi’j.
Slurpnd in de cola zeg hi’j: ‘Frouk, die punter goat nur Marktplaatse, al lag ie hier ok in oen blotenste nakie!’