‘Mam, waor is mien visnettien? Hi’j zat in mien rechterbroekzak. En now is ie weg!’ Verbijsterd blief ik eem stille staon. Heur ik dat goed? Hef hi’j het over een visnettien?
Zo’n nettien van: ik gao vissn, waor is mien nettien?
Sinds wanneer is die jonge geїntereseerd in vissn?
En waorumme weet ik daor niks van? ‘Ja, kiek maar niet zo, ik bin hem kwiet. En hi’j is wel mooi zestig punten weerd, heur!’ ‘Punten weerd?’ vraog ik bezörgd, ‘kiend, waor he-j het over. Wö-j niet goed? Hè-j soms heufdzeerte?’
De jonge negeert mi’j volkomen: ‘Hi’j is deurzichtig mit strepen, en now bin ik hem kwiet. En een rooie duvel heb ik ok al niet. En da’s jammer, want die is ok zestig puntn weerd!’
Ik zakke totaal ontredderd op een stoel neer. Tot een minuut of vieve terugge had ik vier redelijk normale kienders. Maar now…het is net of mi’j de vaste grond onder de voeten weg e-slaang wördt.
‘Mamme, kiek niet zo dom,’ vervolgt de jonge niedig, ‘ie em die broek e-wassen, zeg mi’j waor die knikker is!’
Wàt knikker? Wàt visnettien? Wàt rooie duvel? Wàt is er toch mit die jonge?
Ik onderzuke hem grondig, vule nog eem an zien veurheufd en zie hem dan zukend deur de kamer lopen.
Hi’j kek onder de banken, de stoelen, achter de kassies en heistert dan de trappe op nur zien slaopkamer.
Het arme kiend, wat meent hi’j daor now te vien? Het gemoed schöt mi’j bijna vol. Zo goed as ik kan gao ik verder mit de ofwasse. Het duurt maar eem, dan heur ik hem weer an komen. ‘Ik heb hem, heur! Kiek maar.’
Veurzichtig drei ik mi’j umme, bange veur wat hi’j mit gaot laoten zien: een rooie duvel of een visnettien.
Stralend stöt hi’j veur mi’j, mit in zien uutgestrekte hand een prachtig mooie knikker.
De traonen schieten mi’j te barge: hi’j wet niet iens meer het verschil tussen een knikker, een visnettien of een rooi duvel.
‘Jonge, wi’j der over praoten?’ stamel ik.
‘Jawel, maar now niet. Ik mut nur skoele, want ik wil nog eem knikkeren. Ik heb bikkels bi’j mi’j, turtles en katte-oong. O, ja en mien visnettien. Ik gao vandage veule knikkers winnen, ik vuul het. Tot vanmiddeg!’
En weg is hi’j.
Heb ik het now goed begrepen, ging dit hele gebeuren over knikkers? En em die dan allemaole een name? Hier mut ik meer van weten.
Ik griepe mien jasse, starte de auto en riede nur skoele. Het plein wemelt van bukkende en gooiende kienders. Inderdaod, de meesten bin an het knikkeren.
En dan zie ik het licht: het is veurjaor, synoniem veur knikkertied!
Ik lope tussen de speulende kienders deur en kan mien oren niet geleuven: ‘Andere pottien telt niet, oppakken geld overal, pottien waogen mut, viefde tegel zit!’
Wantrouwend kiek ik um mi’j hin, ze zullen het toch niet tegen mi’j em?
Nee, ik zie twee jochies heftig knikken, waornao ze vanof een ofstand een knikker in een pottien proberen te gooien.
‘Kun ie honderd?’
‘Nee, ik kan wel tachtig mit ölie.’
‘Ok goed, kapot is een ni’je.’
‘Ja, nul-nul is een-een’.
Mien oren toeten an mi’j an het heufd. Begriepen disse kienders mekare echt?
Is onze wereld communicatief gezien al zo verre of e-zakt? Zit ik nog wel in de 21-ste eeuw? Maar dan verstao ik een zeer herkenbaar woord.
Het wördt dudelijk nur mi’j e-roepen, kan beslist niet anders.
‘Kiek, een spetter!’
Vaag glimlachend druk ik mien kapsel wat op de plekke en make mien lippen wat vochtig. Sjonge, zo jong en dan al zo’n scharpe blik.
‘Ja, mooi, maar niks weerd, joh. Zes punten maar. Nee, dan ku-j beter die turtle doen, die is tachtig weerd. Veule mooier.’
Ruw wör ik weer bi-j zinnen e-bracht. Twee jongesheufden bugen zich over een aantal knikkers. Ze kieken helemaole niet nur mi’j!!
Toch bin ik nog maar negenendartig jaor, niet extreem lillijk um te zien en ok best wel aordig. Maar nee, de schoonheid van die glanzende ballegies vullen hun hele gedachten.
As ik mien zeuntien bezig zie hol ik hem even an.
‘Now, hoe is’t, win ie ok?’
Ik had het niet mutten vraogen, zien blik is niet bijster gelukkig.
‘En hoe is’t mit oen visnettien?’ waog ik het er toch nog even op.
Zien ogen boren zich in die van mi’j en hi’j gromt: ‘Heur ie de belle niet, mamme, ie mutten nur huus toe.’
Inderdaod, de belle zoemt, de kienders maken snel hun pottien of en lopen de skoele in.
Toch heur ik nog een overbekende kreet as ik het plein of lope: ‘Kiek, een spetter!’
Maar disse keer hol ik mi’j in en drei ik mi’j niet umme.
Ien ding is dudelijk: an mien schoonheid bin ze nog niet toe!
