Ik bin het zat, ik wörre der knettergek van.
Ik kan nargens meer lopen, zitten, staon of liggen of der kump een kiend veurbi’j.
Op zich is dat gien ernstig feit, mooi dat het veurbi’jkomende kiend zo gezond is dat het kan lopen, mooi dat het kan zien waor zien route lig, prachtig dat het kiend wet waor zien doel löp-zit-stöt of lig. Dus over hun algehele gezondheid heur ie mi’j niet klagen.
Integendeel, elke aovend vol ik mien hand samen um te danken veur zoveule veurspoed.
Maar ik begriepe niet dat vier van de vier kienders altied hun moe as enige doel mutten em.
Altied hun moe.
Soms hun va. Soms, heeeel soms.
En op zich is dat ok niet arg, ik mag graag weten dat ik nog argens in het middelpunt van de belangstelling stao, ik mag graag marken dat ik nog een belangriek onderdeel van hun leven bin, ik mag graag zien dat ze zonder mi’j der gewoon niet uutkomen.
Maar ik zol wel ies willen dat ze hun doel ies wat gecontroleerder opzöchten.
Dat ze niet metiene hun doel bestookten mit allerlei onnuttige flauwekul-vraogen.
Dat ze eerst ies grondig veuronderzuuk pleegden veurdat ze zollen zeng: ‘Mamme, ik heb ooooveral e-zöcht, maar ik kan mien blauwe sokken echt niet vienn.’
Want alleen dàn zol ik mi’j in alle ernst ofvraong: ‘Och, lieve, ik zal ze toch niet weg e-gooid em? Dat mut haost wel, gezien de muuite die het kiend zich e-troost hef.’
Maar het mag niet zo wezen.
De makkelijkste weg wördt nog steeds e-neumen: ‘Mamme, ik mut over vief menuten nur skoele, waor bin mien skoenen?’
‘Mamme, vien ie mien kuif ok goed zitten, of mut er meer gel in?’
‘Mamme, weet ie ok waor ik mien buutenboordbeugel e-laoten ebbe?’
‘Mamme, ik kan mien majorettestok niet vienn!!’
‘Mamme, waor is mien buskaarte?’
Soms loop ik rond en constateer ik: ‘Hier zie ik een majorettestok liggen, daor de buskaarte, de buutboordbeugel lig bliek en bloot op het bureau, de blauwe sokken liggen netties tussen de andere sokken en de skoenen stinken iederiene in de bi’jkeuken tegemoet.’
Maar dan zeg ik niks. Dan laot ik ze in hun sop gaar koken.
Dan gao ik neuriën.
En bi’j elke vraoge neurie ik harder en harder.
Daor kan ik ze steilgek mee kriegen. En weten ze genog: moe löp op het randtien. Bukken!
Wat ik ok vreselijk viene is dat ze mi’j dingen gaon vraogen as ik op het kleinste kamertien zitte.
Ie maang toch verwachten dat ze mi’j dan mit rust laoten?
Maar nee, de grootste ruzies wörn uut e-vöchten veur de gesleuten wc-deure.
‘Mamme, hi’j zit steeds an mi’j!’
‘Ja, zi’j hef mi’j e-knepen! Mamme, zeg der ies wat van!’
Umdat ik niks wil zeggen tussn de vier muren maar mi’j totaal opvrete van niedigheid begun ik soms heel hard te zingen: ‘LALALALA!!’
An de andere kante heur ik de ruzie dan oplopen tot gigantisch gebleer en geschreeuw. Hoewel ik mi’j rustig probere te hollenn weet ik niet hoe snel ik mien zaken of mut ronden. En zo gek, as ik de deure lös doe is de ruzie meestal op e-löst.
As de tillefoon gaot is het ok meestal raak.
Terwijl ik an het praoten bin staon ze naost mi’j op hard flusterende toon te vraogen: ‘Mag ik ok een snoepien? Mam?! Mam?! Mag ik ok een snoepien? Mam?! Zeg ies wat? Mag ik ok een snoepien? Mam?! Hé? He?!’
Ik kan nog zo nee-wapperen mit mien hand as ik kan, of de vinger over mien keel hin halen, ze doen net of ze dat niet begriepen en gaot de leven-op-dood-vraoge onverminderd deur.
As ik dus het gesprek noodgedwöng even mut onderbreken um streng te zeggen: ‘Nee! Ie em der net iene e-had!’ dan is de wereld te klein.
En kan ik mit goed fatsoen het gesprek nog niet rustig veurtzetten.
As ik achter de computer zitte, bankzaken doe of an het typen bin, stöt er altied wel iene achter mi’j mee te lezen.
As ik nur de slaopkamer wil um daor even in alle rust nur de tilleviesie te kieken, lig der al iene mit zien luie ribben op mien bedde nur iets heel anders te kieken.
‘Ja, beneden kieken ze voetbal, vien ik niks an. En ik was hier het eerst! Dus.’
As ik iets mit mien man wil bespreken bin der altied wel twi’j kienders die belangriekere dingen te vertellen em. Em dan ok nog het lef um niedig te wörn as wi’j ze de keuken uutdrukken.
Soms pakkn wi’j de jasse um een rondtien te gaon lopen. Dan em wi’j de kans um nog wat te praoten, in alle rust.
Maar veurdat wi’j dan weg gaon heur ik een vrolijk stemmegien roepen: ‘Mamme, wacht even, ik heb mien jasse al an, ik gao ok mee!’