‘Ik snappe dat niet! Rieden ze 60 as er 80 e-reden mag wörren!’
Nog maar net buten Klooster kump de auto-irritatie van mien man alweer opzetten.
‘Ja, man’, zeg ik, ‘Waardeloos.’
‘En ik kan ok niet inhalen, mu-j kieken, zoveule tegenliggers!’
Ik knikke en zegge: ‘Ja, man, waardeloos.’
Zien scharpe profiel lek nog scharper te wörren en zien lippen veranderen in bloedloze, dunne strepies.
As een gespannen vere zit hi’j achter het stuur en wanneer de meugelijkheid zich andient gef hi’j een stoot gas en stöf de slome slakke veurbi’j.
‘Wedden?’ zeg ie.
Ik zegge: ‘Wàt wedden?’
‘Now, wedden: het is een vrouwe of een olde man.’
As wi’j op gelieke heugte bin mit de slakke zien wi’j dat het nog arger is: ’t is een olde vrouwe…
‘Manman, ze mossen het gewoon verbieden um onder de maximumsnelheid te rieden! Dòar zol een politie now ies tegen op mutten treden!’
Ik bin het roerend mit hem iens en zuchte: ‘Doen ze niet. Waardeloos.’
Ie zullen het mit mekare niet geleuven maar wi’j bin opgewekt op weg nur een hotel in Egmond an Zee. En wi’j hebben daor enörm veule zin in.
Zoveule zelfs dat wi’j gewoon gien auto veur ons kunnen verdragen, eigenlijk mut de weg nur Egmond totaal leeg wezen.
Dan bin wi’j der misschien een ure eerder.
Maar goed, het mag niet zo wezen.
As wi’j, nao nog verscheiden vrouwelijke en olde-mannelijke automobilisten inhaalt te hebben, in Egmond an-koom, ontvangt de zunne ons mit heerlijke, warme stralen.
Snel zetten wi’j onze stoelties op het strand, pakken het meegeneum eten, drinken en de roddelbladen uut de tasse en gaon zitten.
Genieten.
Tot ik opiens argens an mut denken: ‘Hé, Frits, zollen de kienders now ok nog an de boskoppm denken die ze mutten halen? Dat brood en die spinazie?’
Mien man kek effen op van zien blad en mompelt: ‘Frouk , ik heb daor het volste vertrouwen in. Anders hebben ze zichzelf bi-j ’t poot, spinazie en brood is jummers het ienige dat ze lussen?’
O ja, dat is ok zo, denk ik, hun eigen hachien vergeten ze vaste niet.
Nao een minuut of wat heur ik mien man zeggen: ‘Ik bin eigenlijk veule beni’jder of ze ok stofzoegen, ofwassen en het gros gaon mei’jen, zo as ik ze op een briefien e-skreven hebbe. Ik bin ok beni’jd of ze een vredige rolverdeling daorin anbrengen.’
Hm. Zit wat in, wat zörgelijks ok.
Maar ik zegge: ‘Frits, ik heb daor het volste vertrouwen in, dat gebeurd echt wel, al zal het ok vief minuten veurdat wi’j binn koom allemaole nog mutten gebeuren.’
Ik zie mien man effen knikken waornao wi’j allebei weer in ons roddelblad duken.
Daornao lopen wi’j genietend en hand in hand even deur de dunen.
Woar het geluud van de mobiel de vredige stilte ruw verbrek.
Onze dochter, ze mut ons even spreken.
Heur stemmegien klinkt opgewekt: ‘Now, het gaot hier heeeeel goed, heur, echt, alles gaot goed. De jongens hebben de boskoppen haalt en het gros is ok al e-meit. En het regent hier vreeeeeeselijk hard!’
Op de achtergrond heur ik jongensstemmen roepen: ‘Ja, en de wc is overstroomt, wat een troep! En de parkplanten binnen allemaole nur de knoppen!’
‘DAT MEEN IE NIET!’ roep ik uut.
Onze dochter lacht en zegt: ‘Dat van die wc is niet zo, heur, maar het regent, weit en onweert hier wel heel arg hard. En o ja, de stroom is der ok nog of e-west. De compjoeters wollen ok niet meer opstarten, geleuf ik.’
Op de achtergrond wördt het weer feilloos schreeuwend an e-vult: ‘Klöpt, ze bin allemaole nur de mieter!!’
Uut alle macht negeren wi’j die achtergrond geluden en hangen nao een paar minuten weer op. As wi’j de volgende dag, biezunder voldaan en uut e-rust, weer op huus anrieden, vervalt mien man al vlot weer in zien foeterende autorol.
Het lek of de meinsen van de hinweg ons op de teruggeweg expres nog weer even dwars willen zitten.
Toch arriveren wi’j in een prettig humeur ons dörp.
Wi’j rieden de dam van ons huus op en wörren deur niemand ontvöngen bi’j de deure.
Hm, spontaan volkien toch.
De keuken binnenkoment is het een slagveld op het aanrecht.
Hm, ze bin zeker nog an het eten. Ok zie ik dat het witte kleedtien op de keukentaofel ontbrek.
Ik ontwaar het, opgefrommeld op de wasmessiene.
In de kamer zit het volkien onderuutgezakt veur de tilleviesie te eten: tosties, hamburgers en frikandelln. Hm,die genietn dus ok, zo te zien.
As ze hun ogen eindelijk van de tv lös kunnen rukken, ontwaarn ze ons en heuren wi’j vier keer: ‘Hu-j.’
Zo enthousiast…
Maar dan springt onze dochter op en nemp mi’j mee de keuken in.
‘Kiek, mamme, mien bruur hef gisteren de boskoppen haalt en de tasse op de taofel e-zet. Toen ik vanmörn beneden kwam lag er een hele grote, gruuine plasse op het kleedtien en op de taofel. Was hi’j vergeten de diepvriesspinazie uut de tasse te halen. De taofel hef now wat bulten, maar dat gef niet, hè? Maar hi’j hef alweer ni-je spinazie haalt, heur. En wi’j gaon zo ofwassen en jullie bedde slöp heel arg lekker!!!’
Huh? Ons bedde??
Even doezelt het mi’j van al die informatie die ze der bijna in ien ademteug uut gooit. Der bin meer dingen gebeurd dan op het opdrachtbriefien stonden, concludeer ik.
Ik roepe de spinaziebruur en vraoge hem hoe hi’j zo dom hef kunnen wezen um de spinazie niet metiene in de diepvries te doen.
Zien görtdreuge antwoord is simpel: ‘Now, dat stond niet op het briefien.’
