‘Ach, mien jonge, maakt oe maar gien dikke bienen, het stelt echt niks veur.’
‘Ja, ja, ie zullen het weten…’
‘Dat klöpt, ik heb genog ervaring mit die spuiten. Ze jenzen hem der in, het prikt dan effen en het zol eventueel nog kunnen da-j tegen de vlakte slaon, maar daornao vuul ie niks meer.’
‘Hm, zal wel.’
‘En in het argste geval drukken ze oe mit een man of zesse tegen de grond zodat ze ok nog de tweede en eventuele darde spuite der in kunnen rammen.’
‘O.’
‘Ja, en as het dan nog niet lukt dan roppen ze de koeze der gewoon in zien geheel uut.’
‘Maar hi’j gaot er uut, denkt er maar goed umme! Ik heb wel ies heurt dat ze mit een grote knieptange…’
‘Ja, nokken maar mit die flauwekul.’
Even kiek ik de jongen van opziet an. Hi’j zit schienbaar relaxed naost mi’j in de auto.
De auto die ons nur Zwolle redt, nur het ziekenhuus.
Ja, nur het ziekenhuus. Nur de tanden-en-koezendokter.
Want disse zeune hef dwarse verstandskoezen. Ja, echte dwarsen. Zo dwars zelfs dat ze nooit het mondlicht zullen anschouwen.
Ze zullen nooit mit de kop boven het water uutkomen, zullen nooit het heufd boven het maaiveld uutsteken, zullen nooit de weelde van een tandenbörstel vulen, zullen alleen maar dwarsliggers wezen en zich in de wörtels van hun buurman vrutten. Sja, en zoveule burengerucht kan een mond niet verdragen, dus mutten ze der uut e’trökken wörren. Mit wörtel en al.
‘O ja, en als het meezit, bloedt ie ok nog as een rund. Want ja, het lig netuurlijk wel lös allemaole.’
‘O.’
‘Ja, en ie weten, die andere mut ok nog een keer, hè. Dus dat wördt dubbel bloeden en dubbele verdovingsprikken.’
‘Ja.’
‘En a-j mazzel em brek de koeze ok nog ies in twee stukken, zodat ze oe nog verder lös mutten snieden um die andere helfte te kunnen kriegen.’
‘O.’
‘Ja, en as dat niet lukt, dan denk ik dat ze van buten of nur binnen warken. Dat ze dus oen wange lös gaon halen um der bi’j de kunnen. Ja, dat denk ik.’
‘Now, bi-j klaor mit al die flauwekul? Wi’j bin der namelijk.’
Och heden ja, ik heb zo geneuten van mien gesprek mit de jonge dat ik niet iens in de gaten hebbe dat onze auto al veur de Weeznlanden stöt.
Het zuken nur een parkeerplekke valt niet mee, het maakt mi’j razend in de kop. Ik riede heen en weer en verlange nur een enörme spuite waor ik al die domme, rondkrummelende ziekenhuusbezuukers mee kan laoten verdwienen.
Nao een stief kwartier vienen wi’j eindelijk een plekkien en rennen wi’j de gangen deur. Hijgend zetten wi-j ons achterwark op de stoel en blieven dan in alle rust wachten op onze beurte.
Ja, ‘onze’ beurte. Want het is wel MIEN zeune die hier zit, ja! Mien eigen vlees en bloed, MIEN jonge die tommiet onder het bloederige mes mut.
‘Meneer Weijs?’ vrög een vriendelijk verpleegster. De zeune kek um zich hin, wil mi’j haost vraogen of zien va ok e’hölpen mut wörren, maar nao een blik op mien gezichte begunt het hem te dagen: ‘Tssss…ik bin dat zelf, joh!’
Parmantig loop ik achter de lange lempe an, ik zal die jonge ies goed bi’jstaon.
‘Mevrouw, gaat u hier maar even zitten, dan gaan we uw zoon eerst even verdoven.’
Prima, ofwarken maar die handel.
Ik zie de jonge rustig op de stoel liggen, mit de mond wiedewagen open. De dokter pröt wat mit hem, hi’j lacht wat en dan zie ik de grote spuite. En die gaot richting de mond van mien zeune. En die gaot IN de mond van mien zeune. En die verdwient bijna in zien strotte, zo lang is die naolde! Het griezelt mi’j toe. Dan halen ze hem der weer uut en het duurt een eeuwigheid veurdat het einde van de naolde weer in zicht is. En al die tied gef de jonge gien krimp.
En dan kump de tweede spuite. En die verdwient bijna in de mage van de jonge!
Ik vule mien eigen mage een vremde sprong maken.
Ik wil opstaon en roepen: ‘Ophollen, geeft ze maar an mi’j, haalt mien koeze der maar uut, maar laot mien zeune mit rust!!’ Ik slao de handen veur mien ogen en as de dokter zeg: ‘Mevrouw, gaat u mee naar het operatiezaaltje?’ dan schud ik ‘nee’ en stootte der uut: ‘Och neuh, jullie maang het disse keer zelf doen.’ En dan maak ik mi’j uut de voeten.
En wachte.
En wachte.
As ik van radeloosheid bijna niet meer in die wachtkamer kan blieven zitten zie ik mien zeune fris en fruitig binnenkomen.
Hi’j hef een dikke wange maar vertelt opgewekt, mit klemzittende kaken, dat alles zo gepiept was, binnen vief minuten.
‘Dat lieg ie, ik zitte hier al een halve dag op oe te wachten!’ roep ik verontwaardigd uut.
‘O. Now, kiek maar eem op oen alozie, veurda-j nog meer onzin uut gaon kramen.’
Dan lopen wi’j gezamenlijk nur de auto. De auto die ons weer op huus an zal rieden.
Onderwiel vrög de jonge mi’j: ‘En waorumme wol ie now niet mee dat operatie-zltien in?’ Onderzuukend kek hi’j mi’j an.
Zo relaxed meugelijk geef ik hem antwoord: ‘Now, dat kump, ik mos neudig plassen….’