Onze oldste zeune löp rustig mit zien koffertien-op-wielen nur een grote groep jongelui. Hi’j wördt hartelijk ontvöngen, ze roepen zien name en slaon hem bi’j ankomst luudruchtig op de scholders. Grijnzend ondergaot de dreugstöppel alles. Zien va en moe bin uut zien beeld verdwenen en wi’j heuren de grootst meugelijke flauwekul over en weer galmen.
Vrolijk bin ze, stuk veur stuk.
Ok gien wonder: ze gaon een weke mit de bus op studiereize nur Barcelona. Stadsarchitectuur bekieken. Zeggen ze.
Onze zeune is ok vrolijk. Starker nog: hi’j hef er machtig veule zin in. En dat is veur ons net zo onbegriepelijk als wanneer er stukken keton i.p.v. dakpannen op een huus e’legt zollen wörden.
Want dit is toch die zeune die niet meer mee wol op vekansie? Die veule liever thuusbleef? Die niet van dat reizen huult? En daor stöt ie dan now, te genieten en te grijnzen, van oor tot oor. Echt waor, ik gun het hem zwaor, maar ik snappe der helemaole niks van.
Lig het dan toch an het gezelschap waor hi’j mit mee gaot?
Bin ik niet leuk genog meer um vekansie mee te vieren?
Viendt hi’j disse jongens leuker dan zien eigen bruurs en zussien?
Bin wi’j zogezegd niet de muuite meer weerd um mee weg te gaon?
Bin ik eigenlijk nog wel een belangrieke factor in zien leven?
Een brok welt op in mien keel. Het hele beeld van mi’jzelf als fantastische moeder lazert in ien keer in duzend scharven uut mekare.
Manman, het grep mi’j zo an dat ik mi’j wankelend vaste mut holden an mien man. ‘Frouk, wat is er? Ha’j toch dat leste wientien niet mutten nemen?’
Ik schudde mien heufd. ‘Nee, ’t is gewoon dudelijk.’ Verbaasd kek hi’j mi’j an. ‘Wàt is dudelijk?’ Mi’j nog steeds vaste klemmend an zien arm stoot ik er uut: ‘Die lange lempe daor hölt niet meer van mi’j!’
Ik heure een snik deurklinken in mien stemme.
‘O, as ’t niet meer is…’ zeg mien man en dreit zich umme.
En daor stao ik dan, eenzaam en alleen tussen die feestvierende menigte. Geestelijk totaal verrinneweert.
En dan kump de bus er an. De groep jongelui stapt opgewönden in. Ik tuute mien lippen veur een ofscheidskus maar de zeune gaot veur ons staon en zeg: ‘Now, het beste. Ik belle wel af en toe. Tot volgende weke.’
Ik zie dat mien man hem op de scholder slöt en heure hem een fijne weke toeweinsen. Ok ik mompele zoiets en dreie nog even heel dudelijk mien wange nur de jonge toe. Maar niks, heur, ’t is over en uut.
Gelukkig krieg ik hem goed in het vizier as hi’j zien plekke in de bus e’vunden hef.
En gelukkig, hi’j ziet mi’j ok. Toch nog even contact, van moeder tot zeune.
‘Zeg, Frouk, ze gaon nog lange niet fut, heur, holt nog maar even op mit zweien.’
As de bus eindelijk vertrekt grijnst de jonge nur ons en…zweit.
Ja echt, hi’j zweit!
Of toch niet?
Of trok hi’j gewoon an het gördientien?
Kan mi’j ok niks skelen, ik zweie terugge, mien arm verkrampend tot op het bot.
Totdat mien man zeg: ‘Frouk, ok now ku-j wel stoppen mit zweien, heur, die bus is al bijna in Barcelona.’

En van de iene löswiekende ontwikkeling rol ik schokkend over in de andere: diezelfde lummel kreg rijles. Stapt in de auto en redt zelfstandig weg.
Weg van mi’j, zien chauffeurmoeder, die hem al 18 jaor lang overal e’bracht hef waor hi’j in gevallen van nood mos wezen. Die mi’j, zeg maar, daorin gewoon nog steeds neudig was.
Hi’j is zelfs al zo zelfstandig dat hi’j een prachtige stageplekke bi-j een bouwkundig tekenTeam hef weten te regelen en daordeur al vrij zeker is van een bane.
Allemaole mooi en prachtig, maar die lummel wiekt daordeur steeds verder van mi’j lös.
En dat wil ik nog niet, ik wil gewoon de belangriekste blieven, ik wil neudig blieven, ik wil mien belangrieke vinger in zien pap blieven holden. Pap, die hij nog elke aovend op-et, an mien taofel, in mien keuken, in mien huus.
As ik hem op een aovend weer die pap in zien mond zie skoeven, heur ik hem tussen twee happen deur zeggen: ‘Zeg, jongens, as ik straks die bane kriege, vraog ik hier in Klooster wel een huus an, heur. Gao ik lekker op mi’jzelf wonen…’
Mien lepel valt kletterend op de taofel.
Ik kan er nog net, volslagen zinloos, uutstoten: ‘Dan kook ie ok zelf oen pap maar…!’