Posts by admin

‘Frouk, zulln wi’j een dag eerder op huus angoan? Et wördt mörn nog warmer dan gistern en vandage.’

Mien man veegt et zwiet van zien veurheufd.
‘Ik bin et mit oen iens, mien jonge, ik viene der zo niks meer an. Thuus lekker in de wiend zittn onder die grote boom, dat lek mi’j now zo machtig fijn.’
Dankbaar kek mien man mi’j an.
Wi’j bin gelukkig van etzelfde warme laakn een hiet pak.
Wi’j kunn totaal niet over de warmte.
Al em wi’j prachtige daang in Cochem achter de rugge mit ansluutend net zukke mooie daang in Vianden, toch nekt ons beidn de hitte.
Der heerst nog maar ien gedachte: nur huus, nur et mooie Landveno, nur et schitterde Sint Jansklooster.
‘Maar loatn wi’j wel eem ien ding ofspreekn’, vervolg ik mien betoog, ‘As wi’j ’s oams thuuskoomn goan wi’j niet alles uutpakkn. Dat kan de volnde dag wel.’
Mien man beaamt et: ‘Goed, mien deerne, want dat ef toch gien zin dan. Metiene et bedde maar in.’
Um files en drokte te vermijdn neemn wi’j rond zes ure ’s oams ofscheid van ons leuke appartement in Vianden en tuffn rustig op huus an.
Halverwege stoppn wi’j veur de broodneudige plaspauze in combinatie mit een lekker broodtien mit koffie en koomn rond half elf gezond en wel an op ons huusadres.
Wi’j laadn de auto uut en zettn alles in de keukn.

En dan begunt et. De opruumgekte nemp in ien keer beslag van et brein van mien man.
‘Ik pakke toch eem de boskoppn uut, anders stöt dat de hele nacht hier in de keukn.’
Ik vuul et: de ofspraak um niet uut te pakkn wördt mit beide bienn vertrapt.
De man goat as een roazende te keer, koffers wörn uut e-pakt, skoenn wörn op e-ruumt, tassn wörn leeghaalt, boskoppn wörn op e-ruumt, net zolange tot alles bijna weg is.
Tot mien grote verdriet doe ik der ok an mee.
Ik kan toch muuilijk toekiekn en niks doen?
Ik eb heel stark et idee dat de buutnlandvekansie in ien klap veurbi’j is.

Noa een goeie nachtrust blek dat de sfeer van de ofgeloopn daang inderdoad niet vaste te holln is.
Hoe ik et ok teeng probere te holln, ik mùt een wassien drein veurdat et goat stinkn.
Alleen bin ik nog niet toe an die minne rotpiepies as de wasmessien en de dreuger kloar bin.
Een messiene die mi’j röp, arger kan ik mi’j niet veurstelln.
Terwijl ik de wasse in de wasmessien drukke sprek mien man de volgende vluukwoordn uut:‘Et grös stöt veul te hoge, ik goa grösmeijn.’

Mien arte stöt bijna stille.
Kan hi’j dan nog niet heel eem de stilte en de rust van de vekansie vaste holln, al was et maar veur iene dag?
Nee, dat kan niet.
Hi’j rost de grösmeijer uut et schuurtien en de stilte wördt ruw verstoord deur een ellendig hard geluud.
Metiene begunt et in mien heufd ok te roazn.
‘Ja, Frouk, kiek maar niet zo niedig, hoe mut dat grös der anders of koomn dan?’
‘Maakt mi’j niet uut, dit kan toch ok vanmiddeg of vanoamd wel?’
‘Nee, dat mut now, dat bin ik der of.’
Wanneer meneer kloar is mit de bak herrie haal ik opgelucht oasem.

Maar niet veur lange.
Ik zie dat ie een soort koptillefoon inclusief spatscharm op zien heufd zet en doarnoa de bosmeier uut de schure te haalt.
‘DAT MEEN IE NIET!’, schreeuw ik.
‘Jawel, de kanties mun der ok of, en ok eem van et weiland achter onze tune.’

Veurdat ik nog iets kan schreeuwn trekt hi’j an et touw en start de bosmeier.
Een nog hardere herrie verscheurt definitief onze vekansiesfeer.
Et galmt over de weilandn, muuzn vliegn hun hollegies weer in, törregies verdwien as sneeuw veur de zunne en de vogels vlieng mit een noodgang uut de boomn.
De man ziet en heurt doar niks van, hi’j genöt.
Ik zie et gewoon an hum.
Dit viendt ie prachtig, al die herrie, al dat mannelijke geweld.
Et argste is dat hi’j net dut of ie op een brommer zit: gas geevn – lösloatn – gas geevn – lösloatn, HOIJN…HOIJN…HOIJN…HOIJN!!
Um stapelgek van te wörn!!
Dat zien schattige vrouwe in onmacht in de keukn lig maakt hum niks uut, hi’j kek niet op of umme.

Et is mi’j in ien klap dudelijk, veur altied: vanof now zal ik nooit meer klaang over et argelijke piepien van de wasmessien en de dreuger. En dàt zeg wat!

‘Zolln jullie mörn tiedns et oppassn willn probeern um de splinter uut de doem van ons dochtertien te haaln?’
Ik kieke wat verwonderd nur mien zeune.
‘Jawel, maar hoezo dan?’
Terwijl ik die vroage stelle heur ik allerlei bellegies in mien achterheufd rinkeln.
‘Now, wi’j em et vandage probeerd maar et kiend is hysterisch, schreeuwt alles an mekare. Wi’j wördn der stapelgek van en ok pisniedig. Niks ef hölpn dus die splinter zit er nog steeds. En now kan ze ok niet doemn, want hi’j zit in heur doem-doem!’

Veur mien oong trekt een complete splintergeschiedenis van mien eign kienders veurbi’j.
Wat was dat altied een ellende.
Maar now goat oma et anders doen, mit geduld en liefde, let maar op.
Want niedig wörn op oen kleinkienders is veur een opa en oma bijna onmeugelijk.
Ik zegge dus: ‘Kump goed mien jonge, wi’j goan hum der uut haaln.’

As ik de volnde dag et kleine deerntien van de peuterspeulzale hale wil ik metiene heur doempien bekiekn.
Maar dat wil ze niet, ze trekt heur handtien mit een ruk terugge.
Toch eb ik al genog e-zien, de splinter veroorzaakt al een ontsteking.
‘Deerntien, oma haalt de splinter der zometiene heel snel uut, heur, kump elemoale goed.’
‘Neeeee, dat wil ik niet! Ik wil een pleister!’
‘Een pleister kan niet, dan kan oma de splinter niet meer zien’.
Ze blef tot an ons huus volholln dat ze een pleister wil.
En hoe ik doar ok teengin goa, die splinter mut bliefn zittn en een pleister goat wondern doen.

As wi’j et eetn op em haal ik een pincet op en goat de operatie begunn.
Et kiend begunt metiene voluut te krijsn en trekt heur handtien alle kantn op.
Ik probere heur over te haaln mit ijssies en snoepies maar et kiend blef krijsn.
En niet alleen krijsn maar ok trekkn en duwn en op en neer heistern.
Et is gewoon niet te doen, et deerntien is elemoale wild.
Mien man en ikke holln heur mit zien beidn vaste.
Maar et kiend is starker dan wi’j beidn mit mekare.
Maar dat loatn wi’j ons niet gebeurn!
Die splinter mut er uut! Straks kreg ze een doem die niet iens meer in heur mond past!

Et deerntien zwiet zich inmiddels elemoale kepot, ze ef et hoar nat op heur heufien ling.
‘Opa, je doet me zeer! Opa, niet doen! Opa, dat doet zeeeeeeeer!’
Inderdoad, ik zie dat mien man heur doempien gevoarlijk verre achterover bög.
‘Frits, eem kalm an, dat doempien hoeft er niet of, heur!’, schreeuw ik deur et gekrijs hin.
‘Jaja, maar ik eb hum bijna!’, schreeuwt hi’j nog harder terugge.

En dan wör ik in iens spinniedig op et deerntien.
Ik schreeuwe nur mien man: ‘MAAR ZE GOAT DIT NIET WINN!’

Alle drie bin wi’j nat van et zwiet, maar dan gef mien man de splinter een duwgien en kan ik hum bliksemsnel mit de pincet der uut wippn. Onze vreugde is onveurstelbaar groot, die van et deerntien niet.
Ze snikt en hikt nog noa terwijl ik heur gezichien dreuge make, et wondtien skone make, der een heel smal pleistertien op doe en heur et beloofde ijssien geve.

En dan keert de rust weer.
As ze doarnoa nur bedde goat stek ze heel veurzichtig et doempien in de mond.
En et past, ze raakt net de pleister niet an.

Now maar hoopn dat ze, as ze straks wakker wördt, niet niedig op ons is.
Want dat goat ons dan een bulte ijssies kostn…

Et is zundagmörn.

De eerste dag dat wi’j niks anders meer hoevn te doen dan rustig opstartn, rustig eetn um doarnoa in alle rust nur de karke te goan.
Et vuult onnatuurlijk stille in huus.
Gien kienders meer um ons hin, niemand die an de ontbijttoafel nog ‘t ien en ‘t ander te vertelln ef.
En dat kump umdat de leste van onze vier kienders twi’j daang geleedn e-trouwd is.
Noa drokke en heel gezellige weekn van veurbereidingn, versiern, viern en opruumn is disse stilte bijna oorverdovend.
De feestkleern hangn weer in de kaste en mien prachtige hakschoenn begunn an hun verstoffingsproces.
Noast die stilte bin der meer dingn die een verstilling ondergoan.
Een verstilling in proporties.
De Chinese tomaatnsoep is in volume halveerd van twi’j pakkies nur iene.
De bi’jbeheurnde soepballegies eb ik verdeeld over twi’j zakkies: iene in de diepvries veur volnde weke zundag en iene veur vandage in een kleiner soeppannegien.
De gehalveerde zundagse kipfilet kan now ok in een kleiner pannegien e-broadn wörn.
Ik vule mi’j raar, onwennig.
Hier zit ik dan, alleen mit mien Frits, an een toafel woarop now een dubbelgevoln toafelkleed lig die toch nog te groot is veur de twi’j trieste bördties die der op stoan.

Netuurlijk is er ok een keerzijde an disse stilte.
Een stilte die wi’j nur believn keihard kunn deurbreekn: wi’j kunn mit deurn sloan zo hard as wi’j willn.
Ons stemvolume mag een tantien hoger en as wi’j et zolln willn kunn wi’j de trappe ofroffeln mit klompn an de voetn.

Een ander niet onbelangriek feit is dat de wc en de douche weer rustpuntn bin, gien meinse die vrög: ‘Bi-j al ies kloar, schiet ies op!’
Ons hele huus is weer van onszelf, precies zoas wi’j ok mit zien beidn begunt bin.
Een begun woarvan wi’j nooit addn verwacht dat et zich van serene rust nur een bijzunder leemtige, vrolijke en rommelige boel zol ontwikkeln.

Maar now is die leemtige boel zo goed as weg.
Ja, zo goed as: ik eb netuurlijk nog steeds mien handn vol an mien man.
En dat is echt gien kleinigheid: ik mut now al onze meningsverschilln alleen bevechtn.
Ik eb gien partners-in-crime meer die mi’j af en toe ondersteunn in mien ongeleufelijk grote geliek.
Doar zal ik dus wat anders op muttn verzinn want ik wil nog steeds mien geliek krieng.

Disse zundag is dus de eerste dag van de confrontatie mit et grote niks.
Is dit now et gat woar iederiene et over ef?
Bin ik doar now in e-dukeld?
Of is dat et lege nestsyndroom woarmee menigeen mi’j um de oorn slingert?
Ongeacht der reedn, wi’j beleevn wi’j disse eerste zundag in alle rust.
’s Oams lustern wi’j nur (achtergrond)muziek mit onze neuze in een leesboek.
Ik ligge gestrekt op de banke, mien man zit ontspann in zien eign stoel.
Tot een ure of half achte.
Dan schokt et heufd van mien man hin en weer en eb ik et zicht op de letters ok niet meer zo scharp.
De stilte ef ons te pakkn.
Dankbare stilte.
Tenminste, dat dacht ik.
As wi’j rond neeng ure ‘s oams opschrikkn van een app-geluudtien op onze mobiel binn wi’j metiene weer bi’j de pinkn.
Et getrouwde stel vrög of wi’j ons al verveeln.

Veurdat ik een reactie terugge kan stuurn reageert mien man al:‘Ik kan niet wachtn tot ik weer nur bedde kan.’

Over een verjoardagskedo hoef ik nooit lange noa te denkn.
Noa de verplichte zinne: ik hoeve niks, ik eb alles al, volgt al snel: oké, doe dan maar een hotelovernachting veur twi’j persoonn.
Ie kunn mi’j niet blieder maakn, een nachien in een ander bedde, op een andere locatie, an een andere ontbijttoafel en onder een andere douche.
Ja, dat leste vien ik ok leuk, een andere douche.
De luxe doarvan stöt mi’j merakels an, beter kan een mörn veur mi’j in een hotel niet begunn.
Ik kan doar zo lange onder blievn stoan as ik wil. Zonder schuldgevuul dat et zoveule water en gas kost.

En gelukkig is et weer zoverre: mien man en ikke goan nur een hotel in Egmond an Zee, veur twi’j nachtn.
Wanneer wi’j de duunn in ‘t zicht krieng begunt et bi’j mi’j al te kriebeln in de boek.
Mien geluksgevuul barst mi’j bijna dwars deur de navel hin.
De receptioniste van et hotel begroet ons vriendelijk, et is net of ze ons kent.
Wanneer wi’j onze intrek neemn in onze kamer loop ik metiene deur nur et bi’jbeheurende balkon.
Wi’j kiekn uut over de zee en et dörp. Prachtig, volgns mi’j kan er niks meer mis goan.
En inderdoad, de volnde mörn begunt mit een lekkere en langdurige douchesessie woarnoa et ontbijt weer um te smulln is.
De spanning die achter mien navel oplöp wördt mit elk plakkien brood of extra lekkernij groter en groter.

De hele dag genietn wi’j van de zee, de störm, de strandtenties, et eetn, de bakkies koffie, de winkelties, et strand en de duunn.
’s Oams klappn wi’j uutgeteld op bedde um een seconde later deur te dendern nur de sloap.
De volnde mörn bin wi’j weer vrog in de veern.
Ik klede mi’j vustig uut um te goan douchn.
Terwijl ik in mien blote niks de douchekrane oopndreie en mit mien hand vule of et water al warm wördt, constateer ik dat dat leste wel heel lange duurt.
Ik dreie de krane dichte en weer oopn.
Misschien dat dat helpt.
Niet.
Dan nog maar een keer.
Helpt niet.
‘Frits, et water wördt niet warm!’
‘Och, tuurlijk wel, gewoon eem geduld em.’
Et water blef stienkold en ik stoa nog steeds in mien blote niks nutteloos mit mien hand onder de waterstrale.
Ik roepe nur mien man: ‘Bel de receptie maar want dit is niet in örde!’
‘Och deerne, sloat gewoon eem een washand um et heufd, zo muuilijk is et toch niet?’
‘Wat?! Dat wil ik niet! Ik mut douchn, warm water op mien spiern! Bel de receptie!’
‘Meinse, wat een onzin, kleed oe gewoon an. Douche ie oe mörn thuus weer.’
‘Bel de receptie, ik stoa hier al een kwartier te vernikkeln!’
‘Ik belle gien receptie, doe normaal.’
‘BEL DE RECEPTIE!!!’
Et kump binn, hi’j belt de receptie.
‘Kleed oe maar weer an, want de technische dienst kump er an.’
Ik trekke mien kleern weer an en goa zuchtnd op et bedde zittn.
Mien man goat ondertussn een rondtien over et strand loopn.
En doar zit ik dan.
Te wachtn.
Tot ik een tikkien op de deure heure.
De man van de technische dienst löp de douche in, löt et water stroomn en constateert: et water wördt niet warm.
De man goat weg, kump terugge, et water blef kold, de man goat weg, kump terugge, et water blef kold, de man goat weg, kump terugge, en et water wördt warm. En blef warm!
As een roazende kleed ik mi’j weer uut en springe weer in mien blote niks onder de inmiddels warme douche.
Man, wat lekker. Dit dut een vrouwe in douche-nood heel arg goed.

As wi’j an ons ontbijt zittn löp de receptioniste langes alle toafelties um nur de kamernummers te vroang.
Wanneer ze die van ons heurt zeg ze: ‘Oh, jullie hadden vanmorgen dus problemen met het warme water, hè? Jullie krijgen de koffie en thee die jullie gisteren en vandaag in de lounche gebruiken gratis, voor het ongemak.’
Wi’j protesteern niet iens.
Want dat vienn wi’j leuk, gratis koffie of thee! Gratis!
Wi’j maakn der dankbaar gebruuk van.

En wat dat mit de spanning achter mien navel dut zeg ik lekker niet…

Ik viene dat ik mag pochn op een zeer roeme ervaring wat betreft de geestelijke en lichamelijke opvoeding van onze vier kienders.
Et was netuurlijk niet altied eenvoudig, gung niet van een leien dakkien.
Et liefts wi-j ze bescharmn teeng de grote boze wereld, maar ok teeng de gevoarn die in en rond et huus op de loer lingn.

Toen ze nog klein waarn laang de lucifars niet binn handbereik, mochtn ze ien keer mit hun vingertien deur et vlammegien van een brandende keerse goan, bi’j et gasstel mossn ze weg blievn en toen et traphekkie niet meer neudig was mossn ze zittnd op hun bibs de trappe ofgoan. Ok luut ik ze vuuln hoe hiete onze brandnde kachels waarn.

Onze kienders bin dus op e-gruuid mit verschillnde meniern van et veurkoomn van probleemn.
Dat onze eerste zeune mit zien fietsien over een stientien kwam te valln en zien elleboogbot scheurde, dat de twi’jde zeune uut een boom vuul en in de auto, op weg nur de dokter, alles onderspi’jde, dat de darde zeune vol op zien mond en tandn kwam te valln umdat hi’j beide narms in zien pyamabroek e-steukn ad en zich niet op kon vangn toen hi’j kwam te stroekeln, kiek, doar was ik netuurlijk onschuldig an. Onze dochter ef, toen ze nog klein was, alleen e-krijst toen ze twi’j gaaties in de oorn kreeg.
Kon ik ok niks an doen, ze wol zelf oorbelln.

En now bin onze beide kleinkienders (drie en vief joar) elke donderdag in et huus woar hun va ok in op e-gruuid is.
En de regels in dat huus bin ok nog steeds ongewiezigd (behalve de lucifars en de keersn. De lucifars bin vervangn deur een gasansteker en de keersn warkn now op batteri’jn).
Elke donderdag haal ik de kleindochter an et eind van de mörn van de peuterspeulzale en saamn wandeln wi’j dan nur ons huus.
Zo ok twi’j weekn geleedn.

Et is stienkold, bi’j vriezn of.
As ik et deerntien an de hand neme bin ik bliede dat ik heur sloffies al op de vensterbanke boovn de kachel e-legd ebbe.
Thuus e-koomn trek ik heur et jassien en de schoegies uut um doarnoa de sloffies an heur kolde voeties te trekkn.
Maar dat blieft mevrouw niet: ‘Nee, ik wil mien eign regenboog-sloffies an, oma!’
Ik kieke heur an en vroage: ‘Regenboogsloffies? Die eb ik niet. Ie em hier toch die roze sloffies an?’
Et deerntien gef niet op: ‘Zittn in mien tassien, oma’.
Inderdoad, in heur kolde tassien zittn een paar sloffies mit de kleurn van de regenboge.
‘Oh, prima, mien kiend, maak ik ze eerst eem warm op de kachel. Ze bin stienkold.’
Terwijl ik de beide sloffies op de kachel legge kek et kiend mit grote oong toe, begunt wat te slikkn um doarnoa in een ongekend gegil uut te breekn: ‘IK WIL NUR MAMME TOE! IK WIL KONIJN! IK WIL NUR PAPPE TOE!’
Ik weet niet wat er gebeurt.
Op mien hurkn zittend kiek ik heur stomverbaasd an en zegge rustig: ‘Nou moe, wat is dit now dan?’
Et kiend lek in een ofgesleutn gedeelte van heur brein te verkeern want ze blef gilln en bleern.
Ik beslute der verder gien andacht an te geevn en zegge: ‘Ie kunn niet nur huus want pappe en mamme bin der niet, dus hol maar op te krijsn.’
Et helpt echter niks.
Dan haal ik mien scholders op en zegge: ‘Goed, bleer maar deur, ik goa een soepien maakn.’
Asof er een knoppe ummegoat stopt ze.
Ik trekke heur de inmiddels opgewarmde sloffies an en et onbegriepelijke leed is veurbi’j.
As et deerntien ’s middes op bedde lig (in een deur de kachel verwarmde pyama en een hietwaterflesse an heur voeties) vroag ik mi’j of wat er toch mit heur an de hand e-west is.
Et pochn op mien roeme ervaring mut ik misschien maar eem wat mindern.
Der is iets gebeurd woar ik de vinger niet op kan leng en wat ik bliekbaar ok niet kon veurkoomn.

Mien licht goat pas op as de vader van de beide kienders ze op kump haaln.
Ik vertelle hum de gebeurtenis en stoa ondertussn mit mien achterwark teeng de kachel an.
Ik stoa iets te lange, ik verbranne bijna mien zitvlak.
En dat dut et hum.
Ik roepe: ‘IK WEET ET! Jullie em vloerverwarming! Dat arme kiend kent gien kachel en ef netuurlijk e-dacht dat ik heur sloffies gung verbrandn! Dom volk, neem dan ok een kachel, dit ad veurkoomn kunn wörn! Ik kan ok niks an jullie overloatn!’

Of ze now willn of niet, ik mut mit regelmoat maar eem nur ze toe um controles uut te voern.
Nog vaker dan ik now al doe…

Al van jongs of an em wi’j allemoale te maakn mit rangörde. Of et now terecht is of niet, wi’j em ons leevn in e-deelt in vakkies van ‘belangrijkheid’. De iene meent deur een bepaalde positie hoger op de maatschappelijke ladder te stoan as de ander en verwacht dat die ander automatisch zal gehoorzaamn as ze iets op e-legt wördt. Dat automatisme ken ik niet. Ik bin ok gien grammegien onder de indruk van ladders en posities.

De diernwereld ef ok een rangörde. Die verschilt gelukkig enörm van de meinselijke rangörde. Mits der gien oorlog is eetn wi’j mekare van neture niet op. Umdat onze rangörde zich in ons verstand ofspeuld en in de dierenwereld in de mage.
Ondanks die dierlijke rangörde hol ik van ze. Zelfs een spinnegien trap ik niet dood. Ok dat kleine biessien mag der weezn. (een mugge mu-k nog eem over noadenkn)
Kattn vien ik ok lief en leuk. Zo löp der een zwart kattien gedurig deur onze tune. Et biessien ef ien ogien dat dichte zit. Heel sneu um te zien. Toch redt hi’j zich prima.

Qua rangörde is mien liefde veur de diern echter de leste tied onder spanning koomn te stoan.
Ik holle namelijk ok van elk vogeltien dat in onze tune hupst. Op moederdag eb ik een passnd kedo e-kreeng van de kienders: een mooi vogelhusien op een poot. Die vul ik mit zoltloze pinda’s en broodkrummels. Her en der in de tune hang ik elke dag extra zakkies mit pinda’s. Hoevn ze gien ruzie te maakn. Keuze genog. Echt prachtig um al die eetnde vogelties te zien. Zelfs een spechte hangt geregeld an zo’n zakkien.
Mien man ef doar helaas een kritische neute over loatn valln: ‘Frouk, weet ie wel dat die pinda’s ons elke weke zo’n vier euro kostn?’’
‘Ja. En verder?
‘Now, tel maar ies op wat dat kost op joarbasis.’
‘Oké, stop ie dan mit rookn?’
‘Die twi’j op een dag? Is dat een vergeliek?’
Tot zoverre disse zinloze discussie. Dit klinkt nur een verwaarloosbare rangörde.

Op zekere zundag zittn wi’j mit zien alln an de toafel onze zundagse Chinese tomaatnsoep te eetn. Ondertussn geniet ik van al die vogelties die zich te goed doen an de pinda’s. Zo mooi.
En och, doar kump ok die halfbliende katte an e-sjokt. Zo lief. Et leevn is goed. Tot ik de katte doodstille zie stoan. De bedoeling doarvan kump mien soepeetnde brein niet binn. Verscheidn chineezn blokkeern mien alertheid. De katte springt in een flits op nur et vogelhusien, hapt nur een vogeltien en klettert mit et vogeltien in de bek op de grond. Dan ontwaakt mien brein. Terwijl ik mien lepel loate valln en mit een harde klap op de toafe sloa gil ik: ‘Neeee, hi’j ef een vogeltien te pakkn!!!’
De andere soepeters schrikkn zich lam.
Ik vliege deur de oopn tuundeurn nur buutn, maar de katte rent et weiland in. Mien man vlög achter hum an maar mut mit lede oong anzien dat de katte mit et vogeltien in zien bek verdwient in de verte.
Ik bin pisniedig. Echt, zo niedig bin ik nog niet vake e-west. Ik kan der niet over uut.
Ik beslute um vustig een bak water kloar te zettn mocht ienoog-katte et lef em um weer terugge te koomn.
Ik gooie hum mit water en al de dood in.
Oog om oog, vogel um vogel. Wanneer et eetn op is, verschient ienoog-katte weer en goat in de schaduw van ons tuunhusien ling.
De onschuld zelve. Maar ik bin veurbereid. Ik pakke veurzichtig de bak water en mit mien allervriendelijkste stemme loop ik al paaiend nur hum toe:‘Poesiepoesie, kom maar, kom maar.’
Et dier blef ling, rekt zich nog ies extra uut. Eem meen ik et vogeltien in zien boek te zien beweeng. Dat verstarkt mien woede. As ik een halve meter van hum verwijderd bin, stoa ik stille en gooie mit een machtig mooie boge de bak water over hum hin. Tenminste, dat was mien bedoeling. Et dier sprint zo snel weg dat nog gien fractie van een druppel op zien vacht terechte kump. Eerlijk, ik kan hum wel vermoordn. Ik roepe hum nog noa: ‘Blief van mien vogelties of, bliende ratte!’

Helaas ef disse actie hum niet of e-schrikt, hi’j sjokt nog geregeld stoïcijns deur onze tune.
Maar ik goa et winn, een ni’je bak water stöt veur hum kloar! Zeikenat goat ie wörn!
Zet nooit weer een poot of kek mit ien oge in onze tune! Disse rangörde is veur mi’j!

Ik zeg et maar heel eerlijk: in de huidige transgender- en wokewereld kan ik mien weg niet goed vienn.
Et goat mien verstand te boovn en ik kan alleen maar mit verbijstering kiekn nur de hysterie die een deel van de jongeren te pakkn ef.
Mit sommign eb ik diep medeliedn, andern zol ik et liefst een pak rammel geevn.
‘Jaja, totdat et ok bi’j oe an deure klöpt,’ heur ik menigeen al zeng, ‘dan denk ie der wel anders over.’
En ik mut eerlijk toegeevn dat mi’j pasgeleedn de schrik umme et arte sluug.
Ik meende echt dat er bi’j ons op die transgenderdeure e-klöpt wörde. Op Koningsdag nog wel.

Traditiegetrouw koopn wi’j op de Kloostermarkt een kedogien veur onze kleinzeune (5) en kleindochter (2).
Dit joar dus ok, al wördt et steeds muuilijker um de kienders iets te geevn wat ze nog niet em.
Toch trekkn mien man en ikke der roem de tied veur uut en strui’jn wi’j de hele markt of, van boovn nur beneedn en van links nur rechts.
Et blek niet eenvoudig.
De kleinzeune kump nameijk bijna umme in de autogies en trekkers en de kleindochter in de poppn en anverwante zaakn.
Wat kunn wi’j ze dan nog geevn dat niet op die bulte kump?

Wanneer wi’j et bijna opgeevn zie ik op een stoepe een grote deuze ling mit doarin, tussn allerlei ander speulgoed, een deuze mit een helikopter van neplego.
Wat de deurslag gef is de pries: lange niet duur. Hup, inpakkn en wegweezn. Op nur et vrouwelijke kedogien.
Maar hoe wi’j ok zuukn, kiekn en rondrommeln, nargens is iets biezunders veur et deerntien te vienn, alles is van etzelfde.
‘Now, dan geevn wi’j heur toch geld veur in de spaarpot?’ stelt mien man veur. Et is net of mien adem stoekt.
Dit is weer zoooo mannelijk! Wat börrelt er toch in dat brein rond?
‘Man, dat is toch elemoale niet leuk! Kreg et keerltien een kedogien en dat arme deerntien stom geld. Snapt ze toch nooit!?’
Al debateernd passeern wi’j veur de zoveulste keer een kroame mit alozies en sierroadn.

En dan treedt mien altied geweldig warkende brein weer in actie: ‘Ik weet et! Wi’j geevn heur een ring! Ie weetn wel, zo’n lievenheersbiesien! Die ef ze niet!’.
Mien man kreg niet iens de kans um et of te keurn, ik eb al een ring e-vunn en die mag ik van de kroammevrouw wel eem thuus probeern bi’j et deerntien, vlak achter de kroame.
As verzekering dat ik ok echt terugge kome mit de ring geef ik mien bibliotheekpassien as onderpand. Weegt absoluut op teeng de ring.

Bi’j de kleindochter an e-koomn goa ik op de hurkn veur heur zittn en zegge: Kiek ies, zo’n mooi ringegien! Die krie-j van oma. Pas maar eem.’
Et deerntien kek nur de ring en gooit heur hele lichempien in de strijd: trekt heur handtien weg, vingertien weg, en bijna blerend röp ze dat ze de ring niet wil! De woke-angst slöt mi’j umme et arte. Et zal toch niet?
‘Goa-j dan mee mit oma? Dan zuukn wi’j een andere ring uut, mit een bloempien der op.’
Maar et deerntien wil er niks van weetn. ‘Kiek, oma ef er ok twi’j umme, kiek, zo mooi. En mamme ok, kiek maar. Kom, dan goan wi’j der iene uutzuukn veur oe!’
Maar helaas, de kiend blef dwars en bleert ondertussn op een hoog geluudsniveau.
Heur mamme beslöt um mee te goan, misschien helpt dat.
Bi’j de kroame e-koomn krieg ik mien biebpassien terugge en lever ik et ringegien weer in.
Ondertussn bleert et deerntien uut alle macht deur: ‘Ik wille niet! Ik wille niet!’
Terwijl de kroammevrouw en ik op zuuk goan nur een armbandtien of kettinkien heur ik mien schoondochter zeng: ‘Hol maar op, ze ef zelf al iets e-vunn!’
As ik mi’j ummedreie zie ik een heel gelukkig deerntien: ze ef uut een bak een paar glinsterende hoar-elastiekies e-vunn en um heur polsien e-doan.
Ze is de koninginne te rieke.
As ik heur straalnde gezichien zie valt er een last van mien skolders: al is et wel heel vremd wat hier gebeurt, klöpt et veur gien meter, toch is er van geslachtsproblematiek gien speur te bekenn.

Al zal er an heur vrouwelijke inzichtn nog wel et ien en ’t ander corrigeert muttn wörn.

Ie maang et best weetn: wi’j bin van huus uut enörme partypoepers. As et ok maar argens rök nur een feessien, bbq of een verjoardag dan stoan wi’j op de stoepe, uut e-neudigd of niet.
En niet alleen goan wi’j graag nur feessies bi’j andern, nee, ok binn ons thuusfront kunn wi’j niet wachtn um de slingers op te hangn en de frituurpanne an te slingern.
Een betien verjoardag begunt bi’j ons al vrog in de mörn, krummelontbijt op bedde. Heerlijk, al die viezigheid tussn de laakns.
As wi’j ’s oamds nur bedde goan likkn wi’j mit een natte vinger eerst al die heerlijkheedn van ’s mörns nog eem op. Fantastisch.

Ons huus hangt ok mit regelmoat vol mit slingers. Zelfs buutn et huus. De tune hangt bi’j een verjoardag vol mit vlaggn, lampies, plastic driehoekvlaggies, vuurkörvn, alarmlichtn, sirenes en nuum maar op. De joarig Job/Jet zal weetn hoe bliede wi’j bin dat hi’j of zi’j alweer een joar e-spaard is.

En et allermooiste is hier de vroage: ‘Lieve schat, wat wi-j vanoamd graag eetn?’
De iene is er altied rap mee: ‘Chinees bestelln in Veno!’ De ander denkt vake nog wat langer noa um doarnoa toch weer mit etzelfde op de proppn te koomn: ‘Petat, frikandelln en krokettn bestelln bi’j Rene van et Wapen van Utrecht in Klooster!’ De diversiteit is wat dat betreft in ons gezin arg groot. Maar goed, ze maang kiezn dus ik goa doar gien discussie over an.

Begun februari bereikte mien man de mooie leeftied van 62 joar.
Zowaar gien kleinigheid.
En et is ok gien kleine vent.
Et is een stevige man, mit een starke wille en een lief arte.
Zörgzaam, meelevend en stöt altied veur een ander kloar. Dat eb ik hum goed bi’j e-bracht, dat mut e-zegd wörn.
En umdat hi’j eigenlijk altied an een ander denkt weet ik now al wat hi’j zal zeng op de vroage wat hi’j ’s oams wil eetn. Iets wat iederiene lust. Petat of chinees.  
Maar eerst veurzien alle kienders en kleinkienders hum van kedoos die hi’j van te veurn an e-geevn ef graag te willn em.
De man zit echt te straaln asof elk kedo een verrassing is.
Tenminste, as wi’j zien gezichte kunn ontwaarn tussn alle slingers die um zien heufd hangn, over zien stoel gedrapeerd lingn en boovn de verjoardagcape van Superman uut probeert te koomn. Joarige Job zal weetn dat ie joarig is.

Twi’j van onze kienders blievn vanoamd eetn en verheung zich inmiddels al op de- ‘Lieve schat, wat wi-j eetn?’-vroage. De rest goat weer nur huus umdat hi’j zien verjoardag de volgnde zoaterdag officieel mit et hele stel goat viern. En doar kump ie: ‘Lieve schat, wat wi-j straks eetn?’
Ik stoa al bijna bi’j de frituurpanne, et zal sowieso wel een snel krokettien of frikandellegien wörn.
De man denkt noa, löp mit wapperende Supermancape en sliertn slingers deur de kamer en stöt noa een rondtien of viere stille. De beide kienders kiekn hum gespann an.

‘Ik weet et!’ röp hi’j mit glanznde oong. ‘Wat ik al joarn niet mag eetn van jullie wil ik vanoamd eetn! Der stöt nog een blik broene boonn in de kelder en wi’j em nog spek in de diepvries! Dat wil ik eetn!’

As verstiend bliev ik stoan.
Van de beide kienders klapt de onderkake nur beneedn.
Hun oong geevn pure paniek weer.
Dan schreeuwn ze tegelieke: ‘NEEE, IK GOA NUR HUUS!!’ wat veur ien van beidn elemoale niet kan, hi’j woont nog inpandig.
Maar de stumperd ef et niet iens deur, is al op weg nur de kapstok um mit zien zuster mee te goan.
Manmoedig raap ik mi’jzelf bi’j mekare en zegge streng: ‘Niks dervan, et klöpt, oen va ef um jullie al joarn gien broene boonn mit spek eetn, ik make et veur hum kloar!’
De doad bi’j et woord voegnd begun ik te kookn.
De kienders zittn op een bultien veur de kachel, armn um mekare hin e-slaang, in de hoop dat et een boze droom is.

De feestvreugde is dan ok enörm groot as wi’j mit zien viern an toafel zittn.
Mien man et zich bijna uut mekare, hi’j genöt, schept wel drie keer op, et al et spek bijna op, terwijl de beide kienders ien, ja echt ien boontien op hun börd em ling.
Et kokhalzn kunn ze bijna niet teengholln as ze dat kleine dingien in de mond schoevn.
Maar mien man ziet et niet.
Zien blik is alleen maar gericht op zien eetn.

As de pann zo goed as leeg bin verzucht hi’j: ‘Dit was et mooiste kedo van vandage! Wat een dag, wat een fantastische verjoardag!’