‘Em jullie al heurt of de bevalling begunt is?’
Disse vroage in de gezinsapp stelt ons metiene in de hoogste staat van paraatheid.
Een ander zol et ni’jsgierigheid nuumn.
Wi’j niet.
Wi’j nuumn dat ‘grote belangstelling’.
En in dit geval is dat terecht: ien van onze schoondochters is namelijk uut e-teld dus kan de bevalling elk moment gebeurn.
‘Nee, niks heurt of e-zien, wattan?’ app ik terugge.
‘Now, holt oe dan maar vaste: hun auto is weg en de gedienn bin dichte. En dat terwijl et nog licht is!’
De appies van de rest van et gezin stroomn binn.
‘Oeh, dat is niet normaal toch?’
‘Hoezo de gedienn now al dichte?’
‘Dat klöpt niet, et is vast al begunt!’
De kriebels dreijn mi’j deur de boek.
Ik appe terugge: ‘Ja maar, ze kunn best een verjoardag em en late thuuskoomn. En dus de gedienn vustig dichte doan em.’
‘Nee, heur, volns mi’j niet! Ik zegge et oe, ze bin nur et zieknhuus! Et is zoverre!’
De kriebels in mien boek verandern in lichte zenuwn.
Ik sture de ankoomnde vader een ‘belangstellend’ appien: ‘Alles nog rustig bi’j jullie?’
Uurn later kump er een reactie: ‘Ja heur, alles goat zien gangegien.’
Ik geleuve der niks van.
De rest van ons gezin ok niet.
Iemand oppert um ‘s oams eem bi’j hun huus langes te loopn um te kiekn of de auto weer op de dam stöt.
Maar dat is niet et geval.
De hele oamd schietn de appies hin en weer, iederiene is vanalles an et bedenkn, maar wi’j koomn der niks verder mee.
En ik zitte inmiddels heel hoge in mien zenuwn.
Want as ze wel ‘bezig bin’ woarumme neemn ze mi’j dan niet mee?
Dan weet ik in ieder geval hoe de situatie is, hoef ik niet zo zenuwachtig te weezn.
Mien ‘grote belangstelling’ wördt op disse meniere niet bevredigd.
De hele oamd verlöp in spanning.
Teeng middernacht is er nog gien bericht binn van et tweetal en ok stöt de auto nog steeds niet op hun dam.
Ik beslute dat ze argens op een verjoardag zittn en probere in sloap te koomn.
Dat goat muuilijk, der roast vanalles deur mien heufd.
De volnde mörn goat mien man teeng half zesse et bedde uut um zich kloar te maakn veur et wark.
Plotseling heur ik hum proatn: ‘Jullie addn vannacht e-beld, zie ik?’ woarnoa ik hum ondudelijk verder heure proatn.
HOEZO PROATN? WAT GEBEURT DOAR?
Ik rosse de trappe of en zie mien man an de keukntoafel zittn mit de mobiel an zien ore.
Hi’j ef een papiertien veur zich woarop iets e-skreevn stöt.
Ik heure dat ie de anstoande vader an de tillefoon ef.
Ik schreeuwe: ‘Doe hum ies op de luudspreker! Want wat is er?!’
Mien man schöf mi’j et briefien toe.
Ik schreeuwe nog steeds: ‘IK EB MIEN BRILLE NIET OP! WAT STÖT DOAR??!’
Hi’j zeg rustig: ‘Nora Carlijn Weijs is vannacht geboorn en alles is goed.’
Mien geschreeuw goat metiene over in een juichende fielicitatie.
Noa et tillefoontien geef ik mien man metiene stevig onder uut de zak: ‘Waar ie now echt van plan um alles rustig te noteern um doarnoa nur boovn te goan en et mi’j veur te leezn? Echt?! Ken ie mi’j dan niet?! Ik lope al een halve dag en nacht op mien tienn van de zenuwn en ‘belangstelling’!! En dan zo’n dom briefien??’
Zeg hi’j: ‘Ja, woarumme niet dan?’
Ongeleufelijk!
Mut ik hum dat nao zoveule joar echt nog uutleng?
DE POT OP, IK SKRIEF ET WEL OP EEN BRIEVIEN!