‘Zolln jullie mörn tiedns et oppassn willn probeern um de splinter uut de doem van ons dochtertien te haaln?’
Ik kieke wat verwonderd nur mien zeune.
‘Jawel, maar hoezo dan?’
Terwijl ik die vroage stelle heur ik allerlei bellegies in mien achterheufd rinkeln.
‘Now, wi’j em et vandage probeerd maar et kiend is hysterisch, schreeuwt alles an mekare. Wi’j wördn der stapelgek van en ok pisniedig. Niks ef hölpn dus die splinter zit er nog steeds. En now kan ze ok niet doemn, want hi’j zit in heur doem-doem!’

Veur mien oong trekt een complete splintergeschiedenis van mien eign kienders veurbi’j.
Wat was dat altied een ellende.
Maar now goat oma et anders doen, mit geduld en liefde, let maar op.
Want niedig wörn op oen kleinkienders is veur een opa en oma bijna onmeugelijk.
Ik zegge dus: ‘Kump goed mien jonge, wi’j goan hum der uut haaln.’

As ik de volnde dag et kleine deerntien van de peuterspeulzale hale wil ik metiene heur doempien bekiekn.
Maar dat wil ze niet, ze trekt heur handtien mit een ruk terugge.
Toch eb ik al genog e-zien, de splinter veroorzaakt al een ontsteking.
‘Deerntien, oma haalt de splinter der zometiene heel snel uut, heur, kump elemoale goed.’
‘Neeeee, dat wil ik niet! Ik wil een pleister!’
‘Een pleister kan niet, dan kan oma de splinter niet meer zien’.
Ze blef tot an ons huus volholln dat ze een pleister wil.
En hoe ik doar ok teengin goa, die splinter mut bliefn zittn en een pleister goat wondern doen.

As wi’j et eetn op em haal ik een pincet op en goat de operatie begunn.
Et kiend begunt metiene voluut te krijsn en trekt heur handtien alle kantn op.
Ik probere heur over te haaln mit ijssies en snoepies maar et kiend blef krijsn.
En niet alleen krijsn maar ok trekkn en duwn en op en neer heistern.
Et is gewoon niet te doen, et deerntien is elemoale wild.
Mien man en ikke holln heur mit zien beidn vaste.
Maar et kiend is starker dan wi’j beidn mit mekare.
Maar dat loatn wi’j ons niet gebeurn!
Die splinter mut er uut! Straks kreg ze een doem die niet iens meer in heur mond past!

Et deerntien zwiet zich inmiddels elemoale kepot, ze ef et hoar nat op heur heufien ling.
‘Opa, je doet me zeer! Opa, niet doen! Opa, dat doet zeeeeeeeer!’
Inderdoad, ik zie dat mien man heur doempien gevoarlijk verre achterover bög.
‘Frits, eem kalm an, dat doempien hoeft er niet of, heur!’, schreeuw ik deur et gekrijs hin.
‘Jaja, maar ik eb hum bijna!’, schreeuwt hi’j nog harder terugge.

En dan wör ik in iens spinniedig op et deerntien.
Ik schreeuwe nur mien man: ‘MAAR ZE GOAT DIT NIET WINN!’

Alle drie bin wi’j nat van et zwiet, maar dan gef mien man de splinter een duwgien en kan ik hum bliksemsnel mit de pincet der uut wippn. Onze vreugde is onveurstelbaar groot, die van et deerntien niet.
Ze snikt en hikt nog noa terwijl ik heur gezichien dreuge make, et wondtien skone make, der een heel smal pleistertien op doe en heur et beloofde ijssien geve.

En dan keert de rust weer.
As ze doarnoa nur bedde goat stek ze heel veurzichtig et doempien in de mond.
En et past, ze raakt net de pleister niet an.

Now maar hoopn dat ze, as ze straks wakker wördt, niet niedig op ons is.
Want dat goat ons dan een bulte ijssies kostn…