‘Frouk, zulln wi’j een dag eerder op huus angoan? Et wördt mörn nog warmer dan gistern en vandage.’
Mien man veegt et zwiet van zien veurheufd.
‘Ik bin et mit oen iens, mien jonge, ik viene der zo niks meer an. Thuus lekker in de wiend zittn onder die grote boom, dat lek mi’j now zo machtig fijn.’
Dankbaar kek mien man mi’j an.
Wi’j bin gelukkig van etzelfde warme laakn een hiet pak.
Wi’j kunn totaal niet over de warmte.
Al em wi’j prachtige daang in Cochem achter de rugge mit ansluutend net zukke mooie daang in Vianden, toch nekt ons beidn de hitte.
Der heerst nog maar ien gedachte: nur huus, nur et mooie Landveno, nur et schitterde Sint Jansklooster.
‘Maar loatn wi’j wel eem ien ding ofspreekn’, vervolg ik mien betoog, ‘As wi’j ’s oams thuuskoomn goan wi’j niet alles uutpakkn. Dat kan de volnde dag wel.’
Mien man beaamt et: ‘Goed, mien deerne, want dat ef toch gien zin dan. Metiene et bedde maar in.’
Um files en drokte te vermijdn neemn wi’j rond zes ure ’s oams ofscheid van ons leuke appartement in Vianden en tuffn rustig op huus an.
Halverwege stoppn wi’j veur de broodneudige plaspauze in combinatie mit een lekker broodtien mit koffie en koomn rond half elf gezond en wel an op ons huusadres.
Wi’j laadn de auto uut en zettn alles in de keukn.
En dan begunt et. De opruumgekte nemp in ien keer beslag van et brein van mien man.
‘Ik pakke toch eem de boskoppn uut, anders stöt dat de hele nacht hier in de keukn.’
Ik vuul et: de ofspraak um niet uut te pakkn wördt mit beide bienn vertrapt.
De man goat as een roazende te keer, koffers wörn uut e-pakt, skoenn wörn op e-ruumt, tassn wörn leeghaalt, boskoppn wörn op e-ruumt, net zolange tot alles bijna weg is.
Tot mien grote verdriet doe ik der ok an mee.
Ik kan toch muuilijk toekiekn en niks doen?
Ik eb heel stark et idee dat de buutnlandvekansie in ien klap veurbi’j is.
Noa een goeie nachtrust blek dat de sfeer van de ofgeloopn daang inderdoad niet vaste te holln is.
Hoe ik et ok teeng probere te holln, ik mùt een wassien drein veurdat et goat stinkn.
Alleen bin ik nog niet toe an die minne rotpiepies as de wasmessien en de dreuger kloar bin.
Een messiene die mi’j röp, arger kan ik mi’j niet veurstelln.
Terwijl ik de wasse in de wasmessien drukke sprek mien man de volgende vluukwoordn uut:‘Et grös stöt veul te hoge, ik goa grösmeijn.’
Mien arte stöt bijna stille.
Kan hi’j dan nog niet heel eem de stilte en de rust van de vekansie vaste holln, al was et maar veur iene dag?
Nee, dat kan niet.
Hi’j rost de grösmeijer uut et schuurtien en de stilte wördt ruw verstoord deur een ellendig hard geluud.
Metiene begunt et in mien heufd ok te roazn.
‘Ja, Frouk, kiek maar niet zo niedig, hoe mut dat grös der anders of koomn dan?’
‘Maakt mi’j niet uut, dit kan toch ok vanmiddeg of vanoamd wel?’
‘Nee, dat mut now, dat bin ik der of.’
Wanneer meneer kloar is mit de bak herrie haal ik opgelucht oasem.
Maar niet veur lange.
Ik zie dat ie een soort koptillefoon inclusief spatscharm op zien heufd zet en doarnoa de bosmeier uut de schure te haalt.
‘DAT MEEN IE NIET!’, schreeuw ik.
‘Jawel, de kanties mun der ok of, en ok eem van et weiland achter onze tune.’
Veurdat ik nog iets kan schreeuwn trekt hi’j an et touw en start de bosmeier.
Een nog hardere herrie verscheurt definitief onze vekansiesfeer.
Et galmt over de weilandn, muuzn vliegn hun hollegies weer in, törregies verdwien as sneeuw veur de zunne en de vogels vlieng mit een noodgang uut de boomn.
De man ziet en heurt doar niks van, hi’j genöt.
Ik zie et gewoon an hum.
Dit viendt ie prachtig, al die herrie, al dat mannelijke geweld.
Et argste is dat hi’j net dut of ie op een brommer zit: gas geevn – lösloatn – gas geevn – lösloatn, HOIJN…HOIJN…HOIJN…HOIJN!!
Um stapelgek van te wörn!!
Dat zien schattige vrouwe in onmacht in de keukn lig maakt hum niks uut, hi’j kek niet op of umme.
Et is mi’j in ien klap dudelijk, veur altied: vanof now zal ik nooit meer klaang over et argelijke piepien van de wasmessien en de dreuger. En dàt zeg wat!