As ik een betien verschoeve heur ik de grindstienties teeng mekare tikkn.
Een klein törregien kröp over de rand van de grindbak, doelbewust zien weg zukend.
Mit mien wiesvinger volg ik zien spoor, ik zie et zwarte schildtien glimmn in de zunne.
Ik dreie mi’j weer op mien rugge en kieke nur de strakblauwe lucht.
Dan sluut ik mien oogn en zie ik hum weer veur mi’j stoan. Zien zwarte, halflange hoar, zien donkere oogn en zien mooie, brutale kop. Hi’j kek mi’j an en ik zie zien mond beweeng. Het lek of hi’j zeg: ‘Ik holle van oe…’ maar de dansnde vlekkies achter mien gesleutn oogleedn maakn et beeld onscharp.
Een golf van verdriet schöt deur mi’j hin. Hier lig ik now, zo vlak bi’j hum en toch zo vreselijk, definitief verre vut. Ik doe mien oogn weer oopn en vule de troann langs mien gezichte loopn. De brok in mien keel wördt steeds dikker.
Ik loate mien arm zachies over het grind gliern. Noa een paar minuutn drei ik mi’j op de boek en kieke nur de grote stien. Mien oogn streeln zien name, mien wiesvinger gledt deur de inkepingn doarvan.
Marmer is wat over blef.
Wi’j deeldn een liefde die der niet mocht weezn.
Wrang, ik eb zelfs nog nooit zo dichte bi’j hum e-leeng.
Ik goa rechtop zittn en zuke steun teeng de grote stien. Mien wange raakt eem de koelte van et marmer. Ik zie et kleine törregien weer over de rand kroepn.
Dan kiek ik weer nur de ingegraveerde letters.
Nooit zal ik hum weerzien, nooit zal ik zien stemme meer heurn.
Een heftige snik scheurt deur mien keel, het schokkn van mien lichem is niet meer te stoppn.
Ik zakke het grind weer in en gestrekt lig ik bovenop zien graf. Ik doe mien oogn weer dichte, ik bin zo muu en vule mi’j zo ontzettend alleen.
‘Alles goed mit oe?’
Ik schrikke en zie tegen de zunne in het silhouet van een man.
Snel krabbele ik overeind. ‘Ja, heur alles goed.’, stamel ik.
Dan stokt mi’j de adem in de keel.
Ik kieke recht in et gezichte van mien stille verleden.
‘Dit kan niet,’ stoot ik uut. De jongeman pakt mien hand en zeg: ‘Ik weet et, ik lieke op mien vader.’
Ik kieke nur zien handen die de miende zomaar vaste holn, ik kieke nur het gezichte dat mi’j al die joaren zo lief was.
‘Ik kenne oe niet,’ heur ik em zeng, ‘maar ik denke dat ik wel wete wie a-j bin. Mien va hef mi’j over oe verteld. Hi’j huuld van oe.’
Een warme gloed gledt deur mien lichem.
Ik kieke de jongeman an en flustere: ‘En ikke van hum.’
Hi’j knikt. Zien zwarte, halflange hoar danst mee op zien scholders.
As wi’j ons zwiegend ummedrein zie ik nog net een glinsterend zwart schildtien langs de voete van de marmeren stien beweegn.
Het graf blef alleen achter, het verleden kreg rust.