Elk joar is et weer etzelfde: mit overgave trappn wi’j in de uut Amerika overgeweide traditie die moederdag hiet.
Et höldt schoeln, winkels, mann en kienders dagenlang in hun Amerikaanse macht.
Want wat Amerika dut mut Nederland gillend snel kopieërn.

Zo ok in huize Weijs. Al em mien man en ikke al joarn de ofspraak dat wi’j niks meer an die flauwekul doen, toch mislukt et elke keer weer. Een weke van te veurn begunn onze gesprekkn as volgt:
‘Wi’j doen disse keer ècht niks an moederdag, heur. En holt oe der an, anders bin ik mit vaderdag weer de klos. Boovdien em wi’j alles wat ons hartien begeert, dus niks doen!’
‘Goed,’ zeg mien man dan steevast, ‘doe ik. Eerlijk. Ik doe niks. Belooft.’

Dit joar keer lek dat te lukkn. De zoaterdag veur moederdag dient zich an en terwijl ik een enörme hoeveulheid bloezn an et striekn bin verzekert mien man mi’j dat hi’j ècht-eerlijkwoar niks veur moederdag e-kocht ef. Now em wi’j bin ons gezin iene eerlijkheidsregel: wanneer iemand ‘eerlijkwoar’ zeg, dan is dat ok zo. Doar ku-j op vertrouwn.
Maar ja, onze dochter en een zeune heurn onze conversatie ok. En dan is et mis.
‘Oh nee, moe, dat goan wi’j niet doen hè? Niet mit zo’n zielig gezichte now stoan te striekn!’
‘Ik eb gien zielig gezichte!’ protesteer ik.
‘Jawel, ie stoan as een enörm slachtoffer te striekn, zo van: ik zegge dat ik niks hoeve, maar jonges, kiek mi’j hier toch ies stoan te sloovn!’
‘Niet sloovn, ik stoa gewoon te striekn, verder niks!’
‘Ja, maar now munn wi’j dus wat koopn want anders bi-j mörn zielig! En hoe muttn wi’j dat now nog veur mekare krieng dan?’
‘Gef niks joh, et is toch helemoale niet arg as ik moandag teeng iederiene mut zeng dat ik niks van jullie e-kreeng ebbe? ’t Is toch jummers allemoale flauwekul? Ik strieke en wasse gewoon nog eem de hele dag deur, joh.’
Onze dochter flipt zowat de panne uut.
De rest van de dag löp ze mit een enörm schuldgevuul rond.
Ik bin tevreedn over mien toneelspel: dit was een voltreffer.
Want eerlijk is eerlijk, al zeg mien mond ‘ik hoeve niks’, toch wil ik stiekem wel verrast wörn.
Mien man vuult waarschijnlijk ok iets van ‘nattigheid’ want hi’j kump mit een leuk veurstel: ‘Frouk, wi’j goan vanmiddag nur een oorlogsmuseum, argens koffiedrinkn, dan riedn wi’j deur en goan ’s oams uut eetn. Hoe vien ie dat?’
‘Leuk! Gezellig! En weet ie, dan nuum wi’j dat oen vervrogde moederdagkedo.’
‘Och ja, wat ie willn, mi’j best.’
Al reageert hi’j luchtig, ik heure dudelijk een opluchting in zien stemme.
Maar… dit gooit nog meer zolt in de moederdagwonde van de kienders.
En dat is goed, loat ze maar zwietn.
Want ik bin toch niet zomaar een moeder? Ik bin toch ontzettend biezunder? Dat mag toch beloond wörn?
Ik kan et goed an ze markn: ze zittn in de penarie.
Want ze kunn zo snel niks meer veur mekare krieng.
Ik veurspelle een levenslang schuldgevuul dat ik te pas en te onpas kan misbruukn.

En dan wördt et moederdag.
As wi’j ’s mörns an et eetn toe bin, koomn onze volwassn kienders plechtig veur mi’j stoan.
Onze dochter nemp et woord: ‘Moe, umda-j zo’n fantastische moeder bin addn wi’j netuurlijk al heel lange een kedo veur oe in huus.’
‘Jaja, ammehoela. Goat maar eetn.’
Maar dan overhandign ze mi’j een geplastificeerd en kleurig papier mit de tekst: ‘Gratis schoonheidsbehandeling bi’j Tineke Tuin, ALLES VEUR ONZE MOE!’
‘Leuk hè? Al een hele poze in huus!’
Hun tronies stoan uutgestreekn, ze probeern de schijn manmoedig op te holln.
Ik barste in lachn uut en zegge: ‘Hoe verzinn jullie et zo snel! Gisteroamd nog in mekare e-knooid?’
‘Ehm, misschien…’
Grijnzend bedank ik ze: ‘Och, jonges, dat addn jullie niet hoevn te doen!’
Echt, ik bin trots op mi’jzelf.
Want al zei ik: ‘ik hoeve niks’, toch is et mi’j dit joar weer e-lukt.
Now eerst maar ies kiekn hoe ik vaderdag an goa pakkn.
Onee, gelukkig, hi’j hoeft niks…