Roem een joar geleedn deed ons (eerste) kleinkiend zien intrede in de familiekring.
In mien droomn zag ik et toen al veur mi’j: boekies mit hum leezn, puzzels maakn, spellegies doen, fietsn en mit hum in de buggy rondcrossn.
Der bin een paar dingn inmiddels al an de örde. As ik zegge: ‘Jochie, zulln wi’j boekie leezn?’ dan kröp hi’j nur mi’j toe, kneutert zich op mien schoot, dut et doempien in de mond en genöt dan in stilte van de onzin die ik bi’j elk plaatien uutkrame.
Puzzels eb ik ok an e-schaft: grote stukkn, inclusief geluudties.
Arg succesvol is dat nog niet, meneer stopt de stukkn liever in een beker.
Een fietsstoeltien en een buggy bin inmiddels ok in ons bezit.
Helaas waarn de weersumstandigheedn dermate slecht dat ik dat fietsstoeltien maar ok die buggy nog niet eb kunn gebruukn. Et ding stöt al tiedn kloar um et bi’j de eerste de beste zunnestraaln te goan inwijdn mit dat mooie keerltien der in.
Want nargens umme, et is gewoon een prachtig exemplaar. Dat keerltien.
En dan is et eindelijk zo verre: et is prachtig weer! Ik bedenke wat nutteloze boskoppn, zette et mannegien in de buggy en wi’j vertrekkn richting de plaatselijke winkel.
Et mannegien genöt zichtbaar en heurbaar, en ik denke dat etzelfde genot ok van mien heufd ofstraalt.
Want wat een prachtig kiend is et!
Ik weet zeker dat menig kloosterkop et huus tommiet uut kump um dit wonder van dichtebi’j te anschouwn.
Ik bin veurbereid, dit goat een langdurige tocht wörn.
Man, wat zal ik een bulte gesprekkn over dit mannegien goan voern.
Iederiene zal perplex stoan, zal zien oong niet van hum of kunn holln, zal mi’j de oorn van de kop vroang.
Wanneer ik twi’j stroatn op weg bin, kump er echter niemand zien huus uutstörm.
Maar ik weet zeker dat ze stiekem achter de gördienn stoan te koekeloern.
Ik lope dus rustig deur, iederiene de tied gevend um nur dit mannegien te kiekn.
En dan kump ons een fietser tegemoet.
Now goan wi’j et beleevn, die goat stoppn, honderd procent zeker.
‘Ha, Frouk Alice, is dat oen kleinkiend? Mooi keerltien!’
Ik knikke, trots as een pauwe, en zegge: ‘Ja, hoe road ie et zo? Zie-j overienkomstn?’
De persoon stapt van de fiets, bekek et tafereeltien en gooit mi’j mit ien denderende klap terugge in de tied.
De tied van mien eign opgruuinde kienders, de tied woarin altied maar dezelfde confronterend-vergeliekende vroang e-steld wördn, de tied woarin bijna elke moeder een mooier, perfecter en slimmer kiend ad dan die van mi’j.
En ze wunn die onbenullig wedstried (bijna) elke keer.
En ok disse keer bin ik de verliezende parti’je.
‘En hoe old is ie?’
‘Net een joar e-west.’ antwoord ik, nog steeds zo trots as een pauwe.
‘Oja? Sow, wat goat dat snel hè?’
‘Jajoh, hoast niet bi’j te holln.’ antwoord ik, nog steeds zo trots as een pauwe.
En dan kump die denderende klap, terugge in de tied.
‘En kan hi’j al loopn….?’
Der schöt van alles deur mien heufd: za-k lieng en ‘ja’ zeng? Of za-k zeng dat hi’j al menig boek uut e-leezn ef? Of dat hi’j mit et grootste gemak een puzzel van duuzend stukkies in mekare zet?
Ik mut reddn wat er te reddn valt, onderdrukke die leugns en zegge: ‘Nee, nog niet. Maar wel bijna.’
En dan kump de bekende reactie, de denderende klap die ik as moeder zo vake kreeg, en now zelfs as oma: ‘O, die van onze dochter is tien moand en löp al!’
Ik slikke, en slikke, en wete nog mit goed fatsoen uut te stootn; ‘O, maar dat is mooi!’
As wi’j doarnoa onze weg weer vervolgn denk ik: ‘Blieft ok allemoale maar binn, goat achter die gördienn weg, goat an ‘t wark, spreek mi’j niet meer an. Ien ding is mi’j now wel dudelijk: jullie kunn de confrontatie mit ‘knappe-oma-mit-nog-knapper-kleinkiend’ niet an. Et ienige wat veur jullie overblef is nutteloos gepoch!’
