Mien man hef mi-j veur de keuze e-steld: ‘Frouk, ’t is vreselijk, maar ie zullen mutten kiezen.
Òf ie nei-jen een lappien op de knie van mien warkbroek òf ik trekke mien goeie spiekerbroek an nur ’t wark!’
Iets argers kan hi-j mi-j niet vroagen.
Ik kàn niet nei-jen, ik wìl niet nei-jen.
Toch weet ik dat ik gien keuze hebbe. Vanmiddeg mut het gebeuren.
Der bin gien zeurkienders en gien plaskienders. Het kleine meissie lig op bedde, de 3 jonges bin nur skoele, dus heb ik zo’n anderhalf ure de tied veur die rotbroek.
De nei-jmessiene haal ik uut de kelderkaste, ik zet hem op de keukentoafel en kan metiene begunnen mit het snoer uut de knup te halen.
Ik beheerse mi-j en steke doarnoa de stekker in het stopcontact.
Tuurlijk hef de spoeldroad niet de goeie kleur. Dus mu’k een ni-j spoelegien opwienden.
Terwijl ik het gaspedaal zo diepe meugelijk indrukke vuul ik toch al de eerste frustraties opkomen.
Woarumme kan’k now nooit ies zo begunnen?
Woarumme mu’k de droad steeds weer deur al die ellendige hoakies inhalen?
Wie hef dat etterige kleine ogien bedacht in de noalde?Wie?!
Umda’k toch gien antwoord kriege begun ik mit al mien kracht een kontzak van de broek te pulleken. Dat wördt een knielappe.
Meinsen kienders, wat zit die zak verschrikkelijk vaste.
Mien pols begunt zeer te doen van het trekkien, mien hartslag begunt in tempo toe te nemen en de klokke tikt gestaag deur.
Ik redde dit niet op tied, ik holle der mee op!
Eem leun ik achterover in mien stoel en kieke de tuun in.
Een vogeltien durft vlak veur mien ogen vrolijk over de tuuntoafel te hupsen.
Zelfs de neture trekt zich niks van mien ellende an.
Nog ien zo’n vrolijk vogeltien en ik sloa hem persoonlijk van de toafel of!
Ik kieke weer nur de broek en roppe mit grof geweld de zak der of.
Dan kump het moment dat ik die enörme broekspiepe um de voete van de messiene mut trekken. Nee, niks gien spelden zetten, niks gien rijgdroadtien deur de zak en broek in.
Die zak kump der in ien keer op of anders de fik der in!
Noalde der goed boven? Ja? Intrappen dan dat gaspedaal, rammen mit die handel.
Pats, noalde deur de midden! Het middenstukkien schöt de keuken deur.
Ik schreeuwe het uut.
Volgende noalde. Ram in dat gaspedaal.
Pats, tweede noalde kepot. Wat doe ik dan verkeerd?!!!!
Ik vuule mien keel dikke wörn van binnen.
Mien ademhaling goat mit kleine stooties.
Ik vermanne mi-j zo goed as ik kan en zuuke die hele rommelige nei-jdeuze deur nur noalden. Niks. Nargens.
Der zit niks anders op, ik mut ni-je noalden kopen. Ik vertikke het um mörn nog ies weer mit die broek an de gang te goan.
Verhit spring ik op mien fietse en ragge nur de winkel.
Terug e-komen stöt de messiene mit de broek der an vaste rustig op mi-j te wachten.
Min ding.
Ik steke weer een noalde in de messiene en ik trappe het gas weer in.
Wel een centimeter of twee bin ik op weg as de noalde weer knapt.
Ik wörre gek.
Mien mage kronkelt deur mien lief, het vogeltien buten hupst weer op de toafel, de zunne skient en de noalde bungelt der bi-j.
Ik rake in een soort trance.
Ik stoa op, roppe de broek van de messiene, trekke de stekker uut het contact, doe het dekkien over de messiene in en lope nur de kelder.
De deure gooi ik mit een zwei lös, ik goa boom het gat van de kelder stoan en mietere de messiene in ien keer nur beneden!
Genietend heur ik hem vol de vloere raken, ik kan mien geluk niet op.
Toch heur ik ok andere geluden: sloande deuren, kienderstemmen.
En dan, tot mien grote teleurstelling, koom ik uut mien trance.
En zit ik nog gewoon achter de messiene!
En de kienders komen al thuus.
Belachelijk, hadden ze nog niet eem kunnen wachten?
Hölt dan niemand rekening mit mi-j?
‘Ha, mamme, is der al ranja? En wat veur koekien kriegen wi-j der bi-j?’
Stompzinnig kiek ik de drie jonges an.
‘Mamme, wat doe’j now, ie kun toch helemoale niet nei-jen? Now, gezellig heur, bi-j straks netuurlijk weer saggerijnig!’
Ik klemme mien kaken op mekare en nei-je de zak in ien keer op de broek. Hoe is het meugelijk! ’s Oamds loat ik mien timmerman trots de broek zien.
Zeg hi-j mit een stalen gezichte: ‘Eigenlijk is het een schande, die hele broek. Ik kan hem beter ofknippen tot een körte broek.’