Columns in de categorie Meinsen Kienders!

Nei’jen

Mien man hef mi-j veur de keuze e-steld: ‘Frouk, ’t is vreselijk, maar ie zullen mutten kiezen.
Òf ie nei-jen een lappien op de knie van mien warkbroek òf ik trekke mien goeie spiekerbroek an nur ’t wark!’
Iets argers kan hi-j mi-j niet vroagen.
Ik kàn niet nei-jen, ik wìl niet nei-jen.
Toch weet ik dat ik gien keuze hebbe. Vanmiddeg mut het gebeuren.
Der bin gien zeurkienders en gien plaskienders. Het kleine meissie lig op bedde, de 3 jonges bin nur skoele, dus heb ik zo’n anderhalf ure de tied veur die rotbroek.
De nei-jmessiene haal ik uut de kelderkaste, ik zet hem op de keukentoafel en kan metiene begunnen mit het snoer uut de knup te halen.
Ik beheerse mi-j en steke doarnoa de stekker in het stopcontact.
Tuurlijk hef de spoeldroad niet de goeie kleur. Dus mu’k een ni-j spoelegien opwienden.
Terwijl ik het gaspedaal zo diepe meugelijk indrukke vuul ik toch al de eerste frustraties opkomen.
Woarumme kan’k now nooit ies zo begunnen?
Woarumme mu’k de droad steeds weer deur al die ellendige hoakies inhalen?
Wie hef dat etterige kleine ogien bedacht in de noalde?Wie?!
Umda’k toch gien antwoord kriege begun ik mit al mien kracht een kontzak van de broek te pulleken. Dat wördt een knielappe.
Meinsen kienders, wat zit die zak verschrikkelijk vaste.
Mien pols begunt zeer te doen van het trekkien, mien hartslag begunt in tempo toe te nemen en de klokke tikt gestaag deur.
Ik redde dit niet op tied, ik holle der mee op!
Eem leun ik achterover in mien stoel en kieke de tuun in.
Een vogeltien durft vlak veur mien ogen vrolijk over de tuuntoafel te hupsen.
Zelfs de neture trekt zich niks van mien ellende an.
Nog ien zo’n vrolijk vogeltien en ik sloa hem persoonlijk van de toafel of!
Ik kieke weer nur de broek en roppe mit grof geweld de zak der of.
Dan kump het moment dat ik die enörme broekspiepe um de voete van de messiene mut trekken. Nee, niks gien spelden zetten, niks gien rijgdroadtien deur de zak en broek in.
Die zak kump der in ien keer op of anders de fik der in!
Noalde der goed boven? Ja? Intrappen dan dat gaspedaal, rammen mit die handel.
Pats, noalde deur de midden! Het middenstukkien schöt de keuken deur.
Ik schreeuwe het uut.
Volgende noalde. Ram in dat gaspedaal.
Pats, tweede noalde kepot. Wat doe ik dan verkeerd?!!!!
Ik vuule mien keel dikke wörn van binnen.
Mien ademhaling goat mit kleine stooties.
Ik vermanne mi-j zo goed as ik kan en zuuke die hele rommelige nei-jdeuze deur nur noalden. Niks. Nargens.
Der zit niks anders op, ik mut ni-je noalden kopen. Ik vertikke het um mörn nog ies weer mit die broek an de gang te goan.
Verhit spring ik op mien fietse en ragge nur de winkel.
Terug e-komen stöt de messiene mit de broek der an vaste rustig op mi-j te wachten.
Min ding.
Ik steke weer een noalde in de messiene en ik trappe het gas weer in.
Wel een centimeter of twee bin ik op weg as de noalde weer knapt.
Ik wörre gek.
Mien mage kronkelt deur mien lief, het vogeltien buten hupst weer op de toafel, de zunne skient en de noalde bungelt der bi-j.
Ik rake in een soort trance.
Ik stoa op, roppe de broek van de messiene, trekke de stekker uut het contact, doe het dekkien over de messiene in en lope nur de kelder.
De deure gooi ik mit een zwei lös, ik goa boom het gat van de kelder stoan en mietere de messiene in ien keer nur beneden!
Genietend heur ik hem vol de vloere raken, ik kan mien geluk niet op.
Toch heur ik ok andere geluden: sloande deuren, kienderstemmen.
En dan, tot mien grote teleurstelling, koom ik uut mien trance.
En zit ik nog gewoon achter de messiene!
En de kienders komen al thuus.
Belachelijk, hadden ze nog niet eem kunnen wachten?
Hölt dan niemand rekening mit mi-j?
‘Ha, mamme, is der al ranja? En wat veur koekien kriegen wi-j der bi-j?’
Stompzinnig kiek ik de drie jonges an.
‘Mamme, wat doe’j now, ie kun toch helemoale niet nei-jen? Now, gezellig heur, bi-j straks netuurlijk weer saggerijnig!’
Ik klemme mien kaken op mekare en nei-je de zak in ien keer op de broek. Hoe is het meugelijk! ’s Oamds loat ik mien timmerman trots de broek zien.
Zeg hi-j mit een stalen gezichte: ‘Eigenlijk is het een schande, die hele broek. Ik kan hem beter ofknippen tot een körte broek.’

Zindelijk

‘Hoe old is oen zeuntien? 1 joar? En kan hi-j al lopen? Nee?! Now, die van mi-j luup mit 9 moand al! Dus die van oe nog niet? Oh…’
Nee, die van mi-j nog niet, hi-j bekek de wereld liever zittendes.
‘En…, hoe is’t? Pröt hi-j al? Nee?! Now, die van mi-j höld de mond niet dichte. Zo, dus die van oe nog niet? Oh…’
Nee, die van mi-j nog niet, hi-j zol perfect in het dierenrijk passen.
‘En…, hoe is het mit oen zeuntien? Zo, al 3 joar? Is hi-j al zindelijk? Nee?! Now, die van mi-j was het al mit 2 joar. Direkt op de w.c.! Dus die van oe nog niet? Oh…’
En dat is de druppel die de deure dichte dut.
Now bin ik het zat! Ik wil gien vergeliekend-kienderonderzuuk-vroage meer heuren.
Ze em het veur mekare: onze zeune treed vanof vandage onvri-jwillig toe tot de grote kudde van automatisch ofgestelde plas- en poepkienders.
Het eten is op, Sesamstraat hef zich al e-meld en het pottien stöt kloar veur de televisie.
Ik leidde het kereltien vriendelijk nur de pot, trekke zien broekien nur beneden en plante hem der op. Ik bevele hem: ‘Plassen en drukken!’, ik doe ter uutleg nog even wat geluden veur, loate doarbi-j mien heufd rood wörn en belove het kereltien dat hi-j noa de vaste en vloeibare boskoppen in ien keer promoveert wördt tot een grote kerel.
As wi-j het ofwassen kloar em, kiek ik veurzichtig langs zien kleine kontien.
Niks. Een vlekkeloze bodem.
Niet arg. De volgende dag blef de bodem ok maagdelijk wit.
Ok niet arg.
Maar de darde dag kump der nog niks.
Wel arg!
En de vierde dag zie ik hem achter de banke stoan.
Schuw kek hi-j mi-j an en begunt wat an zien truigien te pulleken.
Zien heufien kleurt rood en ik weet wat mi-j te doen stöt.
Ik rukke de pot erbi-j, trekke zo snel ik kan het broekien van zien stieve bibsien en zette hem op zien kontgenoot.
Vol spanning wacht ik of.
Niks. Het jochien hoeft niet meer.
De volgende mörn vien ik de opgespaarde resultaten in zien pamper.
Ik probere iets ni-js.
Ik loate hem zonder pamper lopen, gewoon in zien onderbroekien.
Dan vuult hi-j het an komen.
Niet.
Mit wiede bienen löp hi-j rond, het broekien en de vloerbedekking z. .ke nat.
Ik begunne niedig te wöm.
Ik verandere mien zachte broodties techniek in harde körsten.
Vaker op die pot, plassen, drukken, et kan mi-j niet skelen, as hi-j maar wat achter löt.
Maar het warkt veur gien meter.
Het jochien hef inmiddels zelf een ni-je tactiek bedacht: alles bewaren.
Gewoon nooit meer drukken. Dat lukt hem een paar dagen en dan kan hi-j het niet meer holn. Propt alles in zien pamper.
En dit goat weken zo an.
Ik wörre ziedend.
Noa overleg mit de dokter wördt het uuterste van mi-i e-vroagd: niet meer mee bemuuien,
loat hem zien gang goan, het kump vanzelf wel goed.
Ik probere het.
Weken lang red ik het um alles te negeren.
Maar zien bewaarproces begunt uut de klauwen te lopen.
Hi-j kreg lichamelijke problemen. De dokter gef een laxeermiddeltien.
‘Maar pas op, het kan er uit fluiten!’
En inderdoad, der is gien vangen meer an. Mien geduld is op!
Dat kiend zal zindelijk wörn, of hi-j wil of niet!
De hele zomermoand loat ik hem buten speulen in zien zwembroekien.
Overal stoan bakkies en potties, want stel: het vocht löp hem zomaar of en hi-j zol het eventueel willen deponeren in het dichtsbijzijnde pottien.
De hele moand schept hi-j zand in de potties.
Ik wörre steilgek.
Misschien mu’k hem de hele dag in een bezette pamper rond loaten lopen, dan goat het vanzelf wel zeer doen.
Misschien a’k hem wat deur mekare rammele, dat het dan lös kump.
Misschien a’k een pottien an zien jongeheer vaste biene, dat er dan wat in kump.
Misschien mu’k al die vrouwen die vroagen: is ie al zindelijk? gewoon een slag an de harsens geven.
Misschien mu’k hem straks even mit de knieptange…
‘Mamme, water in het pottie, water in het pottie! En een poepie!’
Niedig drei ik mi-j umme. Het is now gien tied veur grappies, ik bin al onderweg nur de warkplaatse.
Toch kek hi-j serieus en trekt mi-j mee de tuune in.
En ja, in een jampottien lig wat gelig water en in een zandbakvörmpien lig een broene jonge.
Ik krijse van geluk, kusse hem het heuffien an flarden en juichend gooien wi-j samen het zaakien in de w.c.
Hi-j kreg van mi-j een lollie, een zak chips, een deuze sukela, een pak yogo, een zak patat en mag zien eerste sigarette roken.
Want now is hi-j een grote kerel.
0, ja, en het pilsien kreg hi-j vanoamd, bi-j Sesamstraat.

Baby’s

Ik weet het nog heel goed.
As de dag van gisteren, al is die dag al meer dan 14 joar geleden.
Ik bin net bevaln van onze eerste zeune. Een mooi keerltien, mit een kaal heufien.
Alles zit der op en der an en zien longen bin ok goed ontwikkeld.
As kraakvarse moeder zie ik het helemoale zitten.
Ik mut alleen nog even wat op krachten komen maar doarnoa neem ik het feilloos over van de kraamverzörgster.
Toch bin’k wat zwakker as ik e-dacht hadde en de staaltabletten wörn mi-j al gauw in de keel e-drukt.
Plus een vitaminedrankien van een homeopaat, bulten kiwi’s en flessen vol pleegzusterbloedwien.
Op de dag dat de kraamverpleegster ofscheid nemp, zwei ik heur lieflijk noa en barste dan in janken uut.
En ik bin niet de ienige. Heur dat kiend boven ies bleren!
Dat is de schuld van de verpleegster, die gooide de veurdeure ok zo bedroevend hard dichte! Ik neme het blerende mannegien op mien arm, een betien aandacht zal hem wel kalmeren. Intereseert hem niks. Hi-j bleert gewoon deur.
A’k hem an kieke zie ik alleen maar dat gapende rooie gat.
Ik hotse en flotse wat mit hem hin en weer, maar hi-j hölt niet op.
Wat is der dan?
Controle: in zien ketoenen luier zit niks gien ongerechtigs, de spelden prikken hem niet,
hi-j hef net de flesse op, an de hoeveulheid boerties hef het ok niet mankeert, dus hi-j mut zien geluud holn.
Ik legge hem weer in zien beddegien en trekke de deure dichte. Hi-j bekek het maar!
A’k de trappe of lope, wör ik achtervolgt deur zien bleergeluud.
In de keuken heur ik hem ok.
Ik doe de radio an.
Ik heure hem nog.
De radio goat op de loei-stand.
En nog heur ik hem.
Noa een half ure kan ik het niet meer anheuren.
Ik rosse de trappe op en haal hem uut bedde.
Ik legge hem beneden in de box, dan hef hi-j het gevuul dat hi-j der bi-j heurt.
Mut lukken.
Lukt niet, hi-j bleert gewoon deur.
En zo goat het de hele mörn.
’s Middes tol ik op mien bienen, ik holle het niet meer vol.
Veurzichtig leg ik het keerltien in bedde, hi-j is stomp an de latte en slöp bijna.
Op mien tienen loop ik nur mien eigen bedde, ik mut ok effen dutten.
Ik trekke de deken over mi-j hin en, hoera….gebleer!
Ziedend loop ik nur hem toe, druk hem de spene in de mond en ik waarschuw hem dat ik nìet weer kome!
Ik zakke weer in bedde en drukke de vingers in mien oren.
En toch heur ik hem.
En de volgende dag ok. En de hele verdere weke dut hi-j niks anders as bleren.
Zelfs in de karke heur ik hem bleren.
En koom ik dan thuus dan zie ik dat mien man lekker hef liggen pitten op de banke!
Ik doe iets niet goed.
Dus zet ik zien beddegien maar ies andersumme, veur de ofwisseling doe ik zien gedienen lös, ik doe ze weer dichte, speene der in, speene der uut, ik verhoge zien heufdeinde tegen het spi-jen, ik zette een radio bi-j hem op de kamer, ik geef hem meer drinken, doe de radio maar weer uut, ik doe antispi-jzemels in zien pap, ik legge hem bi-j mi-j in bedde, ik loate hem in de box sloapen, maar het helpt allemoale niks.
Ik bin bijna hysterisch.
Hi-j vuult mien gemoedstoestand netuurlijk an, ik weet het wel, maar hoe mut ik now rustig wörn?!
Wat wel fijn is, is al die wieze road die ik ongevroag um de oren e-slingerd kriege.
De dokter zeg: der is niks, gewoon het flessien geven as ie bleert, mien schoonmoe zeg: dit en dat mu’j doen, de buren zeng: nee, dat mu’j juust nìet doen, mien man zeg: holt oe toch kalm, en mien heufd zeg: holt oe allemoale stille mit oen wieze road, ik bin jullie niet neudig!
Maak a’j wegkomen, komt mien pad niet meer op!
Ok die gezellige kraamvisitevrouwgies: wat mu’j hier?!
Goat een ander lastigvallen mit oen priet-proat.
Druk dat kedogien deur de deure en goa weg. Weg!
Maar dan…löt mien eigen moe mi-j het licht zien: ik mut hem anpakken, loatn bleren en hem dudelijk maken dat ìk de baas bin en niet hi-j.
En ik volge heur road op.
Ik beleve 3 vreselijke dagen maar dan gebeurt het wonder: hi-j wördt rustiger.
Hi-j kreg de vaste rituelen deur, ik ligge niet meer mit hem te todden, ik doe elke dag hetzelfde mit hem, op vaste tieden.
En hi-j snapt het, hi-j snapt het!
Ik bluui-je op, ik gooie de pleegzusterbloedwien het geutegat deur, de homeopaat hef gien klante meer an mi-j en mien man kan noa zien wark weer mit een gerust harte binnen komen. En toch is disse begunners-ellende niet in-evreten: wi-j em der nog 3 kienders bi-j maang krieng.
Maar die waren stukken rustiger.
Dus is veur mi-j ien ding zeker: een baby is alleen leuk, as ie leuk is!