En dan kump Suntekloas eindelijk an in Sint Jansklooster.
Reikhalzend kek menig jong Kloosternaartien uut nur die beste man.
Maar, eerlijk is eerlijk, ze kiekn niet alleen uut nur die grote, gulle, vriendelijke, beboarde en bejoarde warkgever van die grote feestorganisatie, maar ok nur zien humoristische, gymnastische en doldwaze zwarte warknemers.
Ok de Kloosterse muziekvereniging Soli Deo Gloria, inclusief ons hele gezin, stöt kloar um de goedheilig man muzikaal et dörp binn te leidn.
Onze muzikale kienders em nooit argens last van maar mien man en ikke wörn toch steeds iets huiveriger veur die joarlijkse kolde intocht.
Mocht ie now denkn: meinse, stel oe niet zo an, eem flink deurmarcheern en kloar is ‘t, now, dan zal ik oe et volgende eem vertelln: mien vingers verstievn van de kolde, de ventieln blievn vaste zittn, mien lippn verstarn zodat et bloazn steeds muuilijker wördt, mien tienn vuuln bijna levenloos an, mien handn liekn de regie vanuut mien heufd niet meer waar te neemn, mien neuze begunt te druppn, de pettn knelt mien harsens bijna an görte en de rest van et lichem is een gevecht an et levern um mien hoorn goed an de lippe te holln.
Ik bin dan ok oprecht bliede wanneer mien man in de weke veurofgoand an de intocht an kump zettn mit thermo-ondergoed. ‘Kiek, een thermo t-shirt. Ja, mien deerne, ok veur oe. Een broek eb ie zelf toch al e-kocht, hè?’
Wat een geweldige man toch, zo meedenkend um ons weerbaar te maakn veur de barre muzikale intocht.
Ik zie der terstond iets minder teengop.
Dit is in ieder geval iene zörge minder.
Want ik eb nog een zörge: bin de Pietn die meekoomn mit Suntekloas wel echt zwart? Goed zwart zelfs? Niet vlekkerig, of gekleurd, of nog arger gewoon blank?
As dat leste et geval is, hoef ik gien thermo ondergoed an te doen.
Dan stoa ik doar straks te roazn van woede.
Bin ik een hittegolfontploffing noabi’j.
Steek ik die hele pakkiesboot in de fik en is et dit joar veur et lest dat ik mit mien hoorn de Suntekloas muzikaal ebbe begroet.
Dan sloa ik ze mit diezelfde hoorn allemoale op de harsens.
Want dan bin et allemoale zwakkelingn, kleingeestige kneuteraars die zwichtn veur de druk vanuut et westn, veur die trieste protesteerders die niks anders te doen em as de boel vernacheln.
Ik stoa in de startblokkn veur een enörme woedeaanval.
Wanneer wi’j nur de Natuurmonumentn marcheern woar de Sint en zien zwarte Pietn per boot arriveern nemp mien ongedurigheid toe.
Wanneer wi’j al bloazend de boot in de verte an zien koomn begunt mien harte steeds sneller te klöppn.
Mit een schuin oge probeer ik de zwarte Pietn te ontdekkn.
Ik zie een hoge mast, ik zie vrolijke vlaggies, woarnoa de hele boot verschient.
En dan…ik begunne stiekem te telln: iene, twi’je, drieje…zesse…achte!
Warkelijk, achte! Ik kan mien vreugde niet op! Acht van de acht Pietn bin zwart! Pikzwart! Prachtig zwart! Heerlijk zwart! Vrolijk zwart!
Ik wörre helemoale warm van binn, mien trots over die prachtige Pietn die Klooster een stukkien vrolijker goan maakn is zo groot dat et bijna onder mien muziekpette uut davert.
Wat een heerlijk volkien bin wi’j toch, een volkien dat zich niks van die hele stompzinnige discussie an trekt!
As wi’j Klooster binnmarcheern kump er een zwarte Piet noast mi’j loopn.
Ik heure een damesstemme in vlekkeloos dialect an mi’j vroang: ‘En? E-j et ok kold? Ik heurde dat namelijk van Suntekloas!’
Ik kieke heur an en zegge: ‘Totaal niet! Et zwiet löp mi’j zelfs bi’j straalties langes de rugge!’
Wanneer ze doarnoa weer vrolijk verder springt denk ik stiekem: ‘Ze mos ies weetn dat mien fijne thermo ondergoed ok zwart is!’