De leste weekn van 2018 verloopn veur mien man en mi’j op biezunder wieze.
Biezunder in de zin van: dat ad wel iets minder spannend e-maagd. En ok wel iets minder pienlijk.
Tiedns de karstnacht is et mit ons nog dikke prima.
Mit onze mede-muzikantn van S.D.G. loopn en riedn wi’j in de donkere nacht van stroate nur stroate um karstliederen onder diverse stroatlanteerns ten geheure te brengn.
’t Is wel kold, maar och, niet zeurn. Wi’j doen der menig meinse een plezier mee.
Wanneer wi’j zo rond vier ure et bedde induukn, duurt et lange veurdat ik ies warm wörre.
Al vreur et niet, toch bin ik kats verkluumd.
De volnde mörn, eerste karstdag, is et dan ok mis.
Ik zegge teeng mien man: ‘Ik weet niet hoe a-k et ebbe, maar ik eb zo’n griezelige heufdzeerte! Kump vanuut de rugge en de scholders.’
Hi’j dreit zich op een vremde maniere umme en zeg: ‘O. En ik eb de nekke vaste zittn. Dat is veule arger. Dut ok veule zeerder.’
En inderdoad, et heufd van de man zit bikkelvaste an zien romp.
Heel biezunder um te zien, veural in combinatie mit die gekwelde blik.
Toch vien ik mien eign ellende arger en bin ik er van overtuugd dat ik meer piene ebbe dan hi’j mit dat zielige nekkien.
Maar wi’j loatn ons gien van beidn kenn en dapper maakn wi’j, onder invloed van pienstillers, de karstgang nur karke en families.
Ok de twi’jde karstdag volbrengn wi’j op dezelfde maniere, inclusief sjale en pienstillers.
Wanneer wi’j ’s oams mit al onze smartn op de banke zittn, kump mien man op een gegeven moment stief in de bienn en löp nur de keukn.
‘Ik goa eem wat wörst en keeze sniedn, mien deerne. Wi’j munn der toch maar wat van zien te maakn.’
Amechtig knik ik wat, hi’j dut maar. Ik ligge veul te lekker onder mien deekntien, gien meinse die mi’j van de banke kreg.
Gien wörst en gien keeze.
‘LIEVE TIED, MAAR DIT IS NIET BEST! DIT IS ELEMOALE NIET BEST!’, röp hi’j plotseling vanuut de keukn.
Geestelijk haal ik de scholders op. Mooi loatn roepn. Ik eb jummers heufdpiene? Ik kan niks.
Maar hi’j blef roepn. En dat is veur hum toch vri’j ongebrukelijk.
Ik sleure mi’j van de banke en lope nur hum toe.
Tot mien schrik zie ik hum over et aanrecht hangn en lig de geutstien vol bloed.
Dat bloed gutst uut zien doem, woar hi’j een joekel van een snee in ef zittn, wat hi’j mit et eerappelschillemessien e-doan ef dat hi’j ’s middes nog zo stoer stond te sliepn.
Mit mien enörme dokterservaring probeer ik et bloedn wat te stelpn, de wonde schone te spuuln um et doarnoa zeer professioneel te verbiendn.
Ondertussn maak ik ok nog eem wat foto’s van de gehavende doem.
En dan trekt et gezichte van de arme man plotseling wit weg. ‘Goat maar gauw zittn, mien jonge, want oen lichem is mi’j te massief um op te vangn. Heufd tussn de knie-jn! Snel!’
Terwijl hi’j een hele vremde poging dut um te bukkn kreunt hi’j: ‘Dat kan ik niet meinse, mien nekke zit jummers vaste!’
Vol spanning goa ik veur hum stoan um zien val eventueel teeng te kunn holln, ondertussn de huusartsnpost bellend.
En gelukkig, hi’j kan dezelfde oamd rond half elf nog eem koomn.
Mit ien van onze zeuns as chauffeur vertrekt hi’j nur Emmeloord.
Mit een bulte hechtingn, een mooi verbandtien en een tetanusprik rieker kump hi’j terugge.
Wi’j bin inmiddels een paar weekn verder.
Mit mien heufd goat et weer goed, mit de doem nog beter en zelfs de stieve nekke lek weer elemoal flexibel.
Maar nog niet elemoale.
Wanneer ik hum vroage: ‘Ie kunn nog gien neengtig groadn drei-jn, hè?’, verzucht hi’j, weinig verrassend: ‘Nee, klöpt. Ik denke dat dit blievend letsel is…’