Zunde van de tied

Ik eb weinig geduld mee e-kreeng bi’j mien geboorte.
Ik kan mi’j vreselijk opwiendn as der van die dreutelaars veur mi’j loopn in de winkelstroate die mi’j de weg verspern.
Of as ik in de auto achter iemand anders riede die nauwelijks zeuvntig redt woar hi’j tachtig mag.
Of as ik pitige baanties trekke in een zwembad maar steeds um gezelligheidszwemmers hin mut zigzaggn.
Of as ik in de rij veur de kassa stoa en klantn veur mi’j hun boskoppn pas inpakkn as ze e-pint em, of alle kedogies die ze e-kocht em in willn loatn pakkn.
Bi’j al zulk soort onbenullige zaakn eb ik steeds et gevuul dat ik kostbare minuutn van mien leevn verlieze.
En dat vien ik zunde van de tied.

Toch is er qua winkeln een positieve ontwikkeling goande.
In de Kruidvat em ze namelijk de zelfscan kassa’s.
Hoef ie niet meer in de rij te stoan. Ideaal.
De eerste keer dat ik hum in de gaatn kriege maak ik der metiene gebruuk van.
Triomfantelijk passeer ik de rij die veur de kassa stöt.
Der ontstöt ok metiene een soort wedstried in mi’j: ik mut eerder kloar weezn dan de leste in die rij: een old vrouwgien mit een rollator.
Doar kan ik et wel van winn, makkie.
Mien spullegies haal ik uut mien boskoppnmandtien en hale ze ien veur iene veur et scan-scharmpien langes.
Shampoo-blieb, oorbellegies-blieb, creme-blieb. Et goat lekker.
Mascara-bl…mascara-bl…MASCARA-BL…NIKS BLIEB! Hi’j pakt hum niet!
Ik hale de mascara op een andere maniere der veurlanges: dichterbi’j, verderweg, schieve, recht, ondersteboovn, maar der kump gien blieb.
Mien ongeduld kump mit rasse schreedn opzettn, et is gewoon niet teeng te holln.
Et gevecht mit mi’jzellef begunt: ‘Holt oe in, Frouk, scan eerst maar iets anders.’
Gien blieb. Ik klemme mien kaakn op mekare. Ik mut hulpe em, veurdat ik de boel in mekare hengste.
De rij an de kassa is arg lang. Kan ik der tussn koomn en vroang of de kassiere mi’j effn wil helpn? ‘Nee, Frouk, dat is asociaal’.
Ik zal een andere medewarker te pakkn muttn krieng.
Ik kieke rond, springe in de lucht um over de stellingn te kunn kiekn, maar narges zie ik een medewarker.
Mu-k mien spullegies hier zomaar loatn ling terwijl ik die hele winkel deur mut sjokkn?
Mien ongeduld slöt in ien keer over in een bulk van woede.
Ik mikke alles weer in et mandtien en goa stief van niedigheid achter in de rij stoan.
De zelfscankassa blef geduldig wachtn.
Wanneer der een dame gebruuk van wil maakn ziet ze dat er al van alles e-scant is.
Ik doe een stap opziet en zegge: ‘Hi’j dut et niet, heur, skrieft maar op de boek!’
As extra zolt in mien geestelijke wonde zie ik et olde rollator-vrouwgien kalm de deure uut loopn.
Wanneer ik eindelijk bi’j de kassa bin licht ik de kassiere in. ‘Oké, ik bel wel even naar een collega.’
Gien excuses, gien gratis zalfien veur et ongemak, niks. Et scholderophaaln ontbrek nog net. Lamzakkerigheid troef.
Tot zoverre mien eerste kennismaking. Acht minuutn van mien leevn verleurn. Mit niks.

De twi’jde keer zal mi’j dat niet meer gebeurn.
Zol te toevallig weezn.
Een paar weekn later doe ik dus die twi’jde poging.
Halverwege et zelfscann goat er een rooie lampe boovnop et apparaat brandn en kump er een tekst in beeld: ‘Wacht op een medewerker’.
Willn ze now echt dat ik hier de boel in de fik steke??
Der zit niks anders op dan wachtn.
En wachtn.
Wanneer ik bijna uut mekare knappe kump er een medewarkster.
Ze tikt mit heur lange opzetnagels wat codes op et beeldscharm en dan kan ik weer verder.
Tien minuutn van mien leevn verleurn. Mit niks.

Een weke later probeer ik et nog ien keer.
Et kan nooit dat mi’j dat drie keer goat overkoomn.
Halverwege et scann een bericht: ‘Wacht op medewerker’.
Wat now weer?? Ik eb alles goed e-doan, hi’j bliebte as een malle!
‘Dag mevrouw, we doen even een steekproef. Of u alle producten wel gescand hebt.’

Et is kloar: ik scanne nooit weer!
Ik goa gewoon weer in de rij stoan, hoe lang die ok is, hoe lange et ok duurt en hoeveule rollators der ok stoan. Ik wil gien minuut van mien leevn meer verliezen umme niks.
Zunde van de tied.