Et is liefdevol bedoeld, maar de lucht wördt mi’j bijna mien longn uut e-parst: ‘Oh, niet zo hard! Ie kniepn mi’j fien!’ probeer ik te roepn.
Een schör geluud is echter et ienige heurbare wat mien stemme nog kan produceern.
Et maakt de veroorzaker van mien ongemak niks uut, mien man klemt zien narms expres nog vaster umme mien lichem hin.
‘Och deerne, et is toch zo fijn um oe te knuffeln,’ zeg hi’j, ‘Der is bi’j oe tenminste wat um vaste te holln, ie zulln maar een zak bottn weezn. Niks an.’, woarnoa hi’j mi’j bijna van de grond tilt.
Mit ienige vertraging kump et mien brein binn: wàt zeg hi’j doar?
Wanneer hi’j mi’j löslöt spring ik achteruut en bore mien blik in zien onschuldig uutziende oong.
‘Wàt zeen ie doar?’ vroag ik op scharpe toon.
‘Hoezo?’ Zien argeloosheid treft mi’j diepe in mien arte. Hi’j ef et niet iens deur!
‘Ie zeedn: der is bi’j oe tenminste wat um vaste te holln!’
‘Ja, en?’
‘Doarmee zeg ie dus dat ik dikke bin!’
‘Huh? Watte?’
‘Ja! Ie vien mi’j dus dikke! Want dikkere meinsn e-j goed grip an!’
‘Huh? Ie bin elemoale niet dikke. Ik viene oe gewoon mooi en dat knuffelt lekkerder as een zak bottn.’
‘Kiek, ie vienn mi’j dus dikke.’
Hoe vake hi’j ok bevestigd dat ik absoluut niet dikke bin, ik marke dat ik dus tòch een zeurvrouwe bin.
Een zeurvrouwe die in elke neutrale opmarking van heur vriend of man iets anders heurt:
‘Zozo, aparte jurk e-j doar an.’ – ‘Oh, ik trekke wel weer wat anders an, ie vienn et dus niet mooi.’
‘Bi-j nur de kapper e-west?’ – ‘Ja, wat dan? Ie vienn et dus niet leuk!’
‘Die broek zit oe as gegeutn, ie zien der lekker uut.’ – ‘Oké, ik eb dus een dikke bibse!’
En zo kan ik nog wel eem deurgoan.
Et is te flauw um over te proatn en ik neme mi’j opni’j veur dat ik niet meer zo gekwetst goa reageern.
Mann snappn dit gewoon niet. Kunn ze niks an doen.
Wanneer ik op een zundag een mooie jörk uut de kaste pakke um an te doen nur de karke, twiefel ik toch eem.
Et gedeelte in et middn van mien lichem, an de veurkante, is niet meer strak.
En die jurk is dat wel.
Zol ik et wel zo lange vol kunn holln um mien boek in te trekkn? Op et randtien van ademnood?
Wanneer ik de bewuste jörk an ebbe, zie ik dat ie mi’j prima stöt.
Behalve an die veurkante.
Ik dreie mi’j umme veur de spiegel en zie dat ik toch wel heel arg mien boek in mut holln wil et er een betien skier uutzien.
Toch woag ik et er op. Boek inholln is jummers ok metiene een boekspieroefening?
As ik beneedn kome vroag ik mien man: ‘Kan disse jörk nog? Maakt hi’j mi’j niet te dikke? Zie-j mien boek ok arg?’
De man kek eem op van de krante en zeg; ‘Nee heur, stöt oe mooi.’
‘Ja, maar zie-j mien boek ok arg?’
De man kek weer op van zien krante en zeg: ‘Nee, ik zie niks’.
Ik slikke allerlei opmarkingn in, mien goeie veurneems um gien zeurvrouwe te weezn dreign namelijk alweer te verdampn. Is zien schuld, hi’j kek niet iens goed, zien gedachtn zittn nog bi’j de krante.
Totaal buutn mien comfortzone neem ik een besluut: ik holle de jörk gewoon an.
As ik in de karke zitte, zie ik ien van mien zeuns binnkoomn.
Hi’j ef mien kleinzeuntien ok bi’j zich.
Et kleine mannegien löp nur mi’j toe um nog eem op mien schoot te goan zittn.
Maar…veurdat ie dat dut tikt ie plots mit zien wiesvingertien op mien inmiddels ontspann boek en vrög: ‘Oma, zit doar een baby in?’