Vrouwn en tassn

Ik wörre der wel ies muu van, al dat gemauw van de mann over de inhold van de damestassn.
Een inhold woar de mann alleen maar de umvang van ziet, maar niet et belang.
Die inhold ontstöt namelijk niet zomaar, zo van: och, loatn wi’j vrouwn ies een bende troep mee sleepm.
Welnee, die inhold kump veurt uut een grenzeloze zörgzaamheid woar de man gien weet van ef.
Zörgzaamheid mit een scharp oge veur eventuele kleine of grote rampn, veural wanneer wi’j van huus goan. En zeker wanneer er kleine kienders mee goan.
Want al neem ie ok maar ien kiend mee veur een midaggien winkeln ofzo, dan is dat iene kiend al een bron van ellende. En die ellende, op welk kienderlijk vlak ok, mut incalculeerd wörn en mut mit een veuruutziende blik zo snel meugelijk op e-löst wörn.
En zo koomn wi’j dus bi’j de inhold van de damestasse, die grote tasse die zo zwoar an onze scholder hangt. Want zwoar is ie. Al heurt de man ons doar nooit over klaang.
Inteengdeel, wi’j draang die grote tasse mit opgeheven heufd, asof hi’j totaal niet zwoar is. Maar dat is ie wel. Want noast onze eign spulln zoas de pörtemenee, mobiel, sleutels, lippestift, hoarbörstel, tandenstokers, papiern zaddoekies, deodorant, spiegeltien, agenda, penne, zunnebrille, flessien water, kauwgom, pienstillers, snoep, tampons of moandverband, bin der nog zoveule extra’s die veur dat kiend mee e-neumn muttn wörn.
Al goan wi’j alleen maar eem een boskoppien haaln in de stad.
Extra’s woar een man nooit ies bi’j stille zal stoan. Nooit.
Wi’j wel. Want wi’j em die veuruutziende blik. Wi’j weetn namelijk dat, wanneer wi’j nog maar net in de auto zittn, de inhold van de kienderdarmpies al in de pamper e-drukt wördt. Dat is eem zeker as reeng nat is.
Dus muttn der extra pampers mee in de tasse. En schoonmaakdoekies, of een vochtig washandtien in een plastic zakkien, um dat vieze bibsien schone mee te kunn maakn. En een ofvalzakkien um die vieze pamper weer in te kunn doen.
En stel now da-j et grote geluk em dat oen kiend al zindelijk is, dat et gien pamper meer an ef, dan nòg ku-j op oen vingers noatelln da-j, zodra a-j de snelweg opriedn, te heurn krieng: ‘Ma-ham, ik mut plassn!’ Dat is net zo zeker as Suntekloas op vief december joarig is.
Zekerheedn woar de man gien weet van ef. En um die zekerheedn en veuruutziende blik drukkn wi’j een extra onderbroekien en spiekerbroekien in onze tasse. Want uiteraard bin wi’j nooit op tied bi’j een wc, kunn wi’j nooit zomaar de snelweg ofriedn um een barm op te zuukn.
Mit as gevolg dat et kiend et löt loopm. In et autostoeltien, op de stoelverhoger, of gewoon op de achterbanke. Dat wet een moeder gewoon, want ok dat is een zekerheid.
En stel dat dat allemoale tòch goed goat, de hele rit gien centje pijn, dan calculeern wi’j een opkoomde misselijkheid van et kiend in. Of een bloedneuze. Of gewoon een vieze snotneuze, woar de gruuine belln uuthangn en et kiend ze mit de tonge nur binn dreigt te slikkern.
Dan kunn wi’j uut onze gevulde tasse die papiern zakdoekies opduukn en et kiend weer een schone boofmlippe geevm.
En wanneer et kiend begunt te mekkern dat et dörst ef of honger, dan kunn wi’j et weer een posien rustig krieng mit een snoepien en een betien drinkn. Uut die grote tasse.
Geweldig toch, die veuruutziende blik van ons vrouwn? Maar nee heur, et ienige wat de man dut is krakeeln op die grote tasse ‘die altied mee e-sleept mut wörn!’
Nee, dan de man. Die röp et kiend, trekt et de jasse an, pakt zien pörtemonee en vertrekt gewoon, zonder veuruutziende blik. Want wördt er in de broek e-piest of e-poept, dan haalt ie zien scholders op en winkelt gewoon deur. En mocht et kiend diezelfde gruuine snottebelln onder de neuze em hangn en et continue afveegt an de mouwe van zien jassien of truigien, ok dàn haalt de man zien scholders op.
En woarumme?
Umdat ze maar ien veuruutziende blik em, die helaas nog woar is ok: ‘Moeder de vrouwe wast alles wel weer uut.’