Der bin van die gezinn die veur een dubbeltien op de eerste rang willn zittn.
Maar ie em der ok die et financieel niet gek genog kan, zolange aa-j maar genietn.
Wi’j heurn as gezin dus bi’j de eerste versie. Een betien zunig bin wi’j.
Wi’j willn et lekkerste en et leukste veur een bodempriessien.
En as dat niet kan doen wi’j et gewoon niet. Maar soms willn wi’j wel ies piekn wanneer de sfeer arg goed is.
En die goeie sfeer zit er op de twi’jde Pinksterdag in. Ons bijna voltallige gezin en aanhang goat namelijk nur et Vredes- en Oorlogsmuseum in Nijverdal.
Op zich al een vri’j unieke gebeurtenis dat iederiene wil en kan, dus die basis is al goed.
Zo goed zelfs dat mien man een gulle geest over zich kreg en de entree betaalt.
Et museum gef mooie, heftige maar ok ontroerende gebeurtenissn weer van de WOII.
An et ende van de route zien wi’j een nostalgisch ingerichte koffiehoek.
Terwijl ik de priezn zie van de koffie en de Liberation-cake begun ik te rekenn. As wi’j as olders dit ok betaaln hoeveule kost ons dat dan? Och wat, de sfeer is goed, et kan mi’j eigenlijk ok niks skeeln.
Tied veur een andere actie: mien man emotioneel bewarkn. Want uiteraard slöt hi’j ok metiene an et rekenn, noa die betaling van de entree.
Maar now is de kans, de sfeer is goed.
Ik flustere: ‘Wat dunkt oe, zol et niet machtig gezellig weezn as wi’j as gezin eem wat zolln drinkn hier?’
Mien man kek rond, speurt nur priezen, bekek de gezellige entourage en beslist verrassend snel: ‘Ja, leuk, dat doen wi’j!’
Noa et koffiedrinkn besluutn wi’j um de Canadese begraafplaatse op de Holterbarg te bezuukn.
Ok dat wördt een indrukwekkend gebeurn. Zoveule graavm, wi’j wörn der stille van.
Noa nog een kleine wandeling over de heide besluutn wi’j, umdat de sfeer nog steeds uitermate goed is, um niet thuus te goan eetn maar bi’j de MacDonalds. Niet al te duur en toch lekker.
Wanneer wi’j de parkeerplaatse van de Mac opriedn slöt de sfeer ietwat umme.
Starvensdrok is et.
Ik lope op een draffien nur de ingang um te kiekn of der sowieso nog wel een plekke veur ons is, maar de wachtrij stöt al pal achter de schoefdeurn van de ingang.
En dan barst de discussie lös: wàt goan wi’j now doen? Gewoon thuus achter et brood, deurriedn nur een andere Mac, iets bestelln?
Et iene noa et andere plan wördt verwörpm.
De goeie sfeer begunt te daaln.
Now wìlln wi’j een keer piekn qua kostn en now zal et zeker niet lukkn?
Toch willn wi’j et nog niet opgeefm en besluutn, al bellend in de auto’s, een digitale bestelling te plaatsn bi’j een ‘buutnlandse’ thuusbezörger. Al mit al wel veule duurder maar dat maakt ons niks meer uut.
Et eetn zal binn drie kwartier bezörgd wörn bi’j ons thuus.
Wanneer de toafel e-dekt is begunt et wachtn.
Best muuilijk aa-j al zo lange zin an eetn em. Toch holln wi’j de moed er in en kunn de klokke wel veuruut kiekn.
De drie kwartier duurn dan ok arg lange. Wanneer wi’j de leste seconde ofvinkn is er nog gien bestelling.
Een half ure later nog niet.
Wi’j besluutn um de zake te belln. Gien geheur.
‘Hi’j is vaste dichte op twi’jde Pinksterdag!’, zeg ien van de kienders.
Umdat wi’j op internet nargens kunn zien of dat zo is, rest ons niks anders dan wachtn.
Totdat er weer een kwartier verstrek en der nog niks is.
’t Is dudelijk, der kump niks.
Mien man pakt de koe bi’j de hoorns en plaatst bi’j onze plaatselijke cafetaria een joekel van een bestelling.
Dat mùt, wi’j bin der deur, der mut eetn wörn, ongeacht de kostn!
Wanneer mien man an de iene kante onze dam ofredt um de vette hap op te haaln, redt an de andere kante de ‘buutnlandse’ bezörger de dam op.
Mit verbijstering zien wi’j grote, goedgevulde draagtassn.
Noa et betaaln weetn wi’j ons effn gien road.
Et iene kiend herhaalt maar steeds: dit meen ie niet-dit meen ie niet!, de ander lig blauw van et lachn en de volgnde stöt mit de mobiel kloar um et heufd van mien man te filmn as hi’j binnkump.
De spanning nemp toe as hi’j de dam weer opfietst, mit ok grote draagtassn vol eetnswaar.
Ien ding is zeker: dit kan de man financieel gezien niet verwarkn, dit wördt geheid een gefoeter.
Wi’j stoan allemoale um et hoekien in de kamer, een zeune stöt kloar mit de mobiel en doar kump de man binn.
’t Is eem stille, en dan brek et besef deur: dubbel eetn, dubbele kostn!
Wi’j zien zien heufd vertrekkn en bin kloar veur zien heftige reactie.
En heftig is ie, in al zien simpelheid: ‘Oh… Now, mi’j dunkt, zo em wi’j wel genog.’