‘Oh, mu-j doar ies kiekn! Wat mooi.’
Mit mien vinger wies ik nur een höltn huusien dat net nog te zien is tussn de boomn, hoge boovn op een barg.
Mien man volgt de richting van mien vinger en ziet hum ok. ‘Aa-j doar stoan e-j vast een schitterend uutzicht over Cochem’, beaamt hi’j mien enthousiaste kreetn.
Eem zo snel as wi’j dat constateern beseffn wi’j da-j doar nooit mit een auto kunn koomn, et stöt pal tussn de boomn.
Mien man is er dan ok gauw kloar mee. As ’t niet kan, dan kan ’t niet.
Toch löt et idee um bi’j dat huusien te koomn mi’j niet lös.
Vanuut ons appartement in Cochem (woar wi’j een weke op vekasie bin) begunt et steeds meer te kriebeln um der toch te koomn. ‘Frits, wi’j em wel vaker steile bargroutes e-loopn toch? En doar kwaamn wi’j noa een stief kwartiertien toch ok weer van bi’j?’
‘Dat klöpt, maar dit is veule hoger dan die routes. Echt veule hoger. Ik weet et niet, heur.’
Ik marke dat mien man inmiddels van de ‘nee-stand’ in de ‘twiefelstand’ kump.
Ik mut nog eem deurdrukkn, dan e-k hum zoverre. Ik bin der namelijk van overtuugd dat wi’j dat wel ankunn.
‘Frits, et kan now nog, as wi’j over een paar daang weer in Klooster bin ku-j et wel op de boek skrievn.’
Noa wat wikkn en weeng, debatteern en concludeern, is et dan toch zoverre: wi’j goan.
As deurgewinterde boswandelaars vulln wi’j een flessien mit ranja en neemn een rollegien snoep mee.
Et eerste stuk is nur de bosroute is mit de auto goed te doen.
Wanneer wi’j een eindtien e-loopn em zien wi’j een bördtien woar de route start.
En die start is metiene steil.
Arg steil. Bijna rechtop-steil.
Et grote hijgn is begunt en dat noa krap vief minuutn.
Bi’j elke bochte hoopn wi’j dat er een vlak stukkien zal koomn um eem bi’j te kunn tankn, maar niks der van. Et is asof alle boomn roepn: ‘Ie wolln nur dat huusien? Ploetern zu-j! Ploetern!’ Noa zes minuut stopt mien man en blef hijgend krom stoan.
‘Hoe lange nog, denk ie?’ vrög de lepert. ‘Weet ik dat, wi’j bin nog maar net begunt man!’
Dan zettn wi’j weer deur. Wi’j wörsteln ons van pad nur pad, de iene nog steiler as de andere.
En et huusien kump niet in ’t zicht.
De twiefel begunt an ons te knaang: zol dit wel et goeie pad weezn? Em wi’j de bördties niet verkeerd e-leezn? Is dit uberhaubt wel normaal? Zo steil? En zo langdurig steil? Willn ze hier in Cochem de meinsn doelbewust nur de gallemiezn helpn ofzo?
En wat now as de sterregies veur de oong van mien man nur zien longn sloan en doar een pottien goan dansn? Wat now as ie neerzijgt?
‘Frouk, dit kump niet goed! Ik goa niet verder!’ zeg de man terwijl hi’j licht trillnd zien mobiel pakt um te kiekn woar wi’j ons bevienn.
Et ronde ballegien gef onze positie an maar mit gien meugelijkheid is te zien of er in de nabije toekomst ok een husien te bewondern is.
‘Weet ie wat?’, zeg ik hijgend, ‘ik lope eerst wel eem een stuk veuruut um te kiekn of er al wat blauwe lucht argens deurhin schient. Zo ja, dan munn wi’j der echt bijna weezn.’
Mit grote stappn zwoeg ik verder, mien man achter mi’j loatnd.
Ik neme nog twi’j bochtn en geve et dan op.
Ik doe niet meer.
Ik goa kepot.
Stuurs loop ik terugge en davere mit een pittige gang neerwaarts.
‘En wat goan ie doen, mevrouw?’ vrög mien man.
‘Ik geve et op, dit wördt niks. Straks krieg ie et an ’t harte, mit grote gevolgn want hier kan nooit een traumahelikopter koomn!’
‘Munn ie ies oplettn, mien deerne! Munn ie ies oplettn! Wi’j goan dat husien zien al wördt et ok nacht.’
Et is plots of de man vleugelties kreg: net zo snel as ik nur beneedn daverde, klimt hi’j nur boovn.
Ik dreie mi’j umme en zie hum verdwienn.
Maar ik goa der niet achter an, ze kunn mi’j allemoale de pot op hier in Cochem.
‘Frouk! Ik zie hum, kom hier!’
Zien jubelstemme klinkt mi’j as muziek in de oorn.
Ik geve mi’jzelf een peute gas en klimme achter hum an.
En dan zie ik et prachtige huusien. Mit een geweldig uutzicht! Wat een triomftocht, wi’j em et e-red!
Noadat wi’j wat drinkn en een snoepien tot ons e-neumn em ontdekkn wi’j een echtpaar dat op een bankien noast et huusien zit. Ik zegge teeng ze: ‘Poeh, das war nicht einfach!’
Ze knikkn en zeng (vri’j vertaald uut et Duuts): ‘Klöpt, die route is arg pittig. Wi’j bin hier mit de auto e-koomn, eem verderop is een parkeerplekke…’