‘Wat mu-k hier dan? Wat is er dan gebeurd? Ik kan toch wel nur huus toe?’
Disse vroage zulln wi’j nooit meer heurn. De vroage die onze oma en moeder zo vake stelde wanneer ze weer e-valln was en op e-neumn mos wörn in et zieknhuus.
En elke keer kwaamn wi’j mit etzelfde soort uutleg:
‘Ie bin e-valln, ie em de heupe e-breukn.’
‘Ie bin e-valln, ie em een nekwarvel e-breukn.’
‘Ie bin e-valln, ie em een gat in oen heufd.’
‘Ie bin e-valln, ie em oen jukbiendern en een oogkas e-breukn.’
De leste joarn waarn veur heur een anienschakeling van ienzaamheid, van radeloosheid um heur verleurn geheugn, en van onrust umdat heur man maar steeds niet thuuskwam.
Heur man, onze (o)pa, die al bijna drie joar een ander, eeuwig Thuus ad, maar woar ze zich niks meer van kon herinnern.
‘Maar wanneer kan ik dan nur huus? Zo arg is et toch niet, ik eb niks gien piene.’
Noa onze eindeloze uutleg dat ze eerst mos opknappn en doarumme niet nur huus mocht maar een poosien mocht woonn in et kleinschalig woonn in de Zaaier in Blokzijl, nam ze die hoopvolle uutleg gelukkig rustig an.
Toch nam de drang um nur heur eign huus in Sint Jansklooster te goan niet of.
Elke dag wanneer wi’j op bezuuk kwaamn ad ze heur persoonlijke spulln al in e-pakt in een plastic zakkien.
Want netuurlijk kwaamn wi’j heur ophaaln, der was jummers niks an de hand?
‘Breng mi’j maar nur huus, doar knap ik veule sneller op.’
Maar ze knapte niet op.
Inteengdeel, heur gezondheid gung rap bargofwaards.
Woar heur geest dacht dat ze alles nog kon, zei heur lichaam dat et op was.
Muu van et leevn, muu van de slopende geestelijke en lichamelijke ziekte die heur vermagerdn tot op et bot.
Van de vrolijke, starke, soms ondeugnde (o)ma was weinig meer te zien.
Toch bleef heur humor ongewiezigd, zelfs toen ze bijna gien adem meer ad um te flustern.
Heur grote veurroad an eign geschreevn gedichtn bin ons tot een geweldige steun in disse rauwe daang van gemis.
Want dichtn, dàt kon ze!
Zo schreef ze, noast talloze andere gedichtn, een reeks ontroernde gedichtn over et geheugnverlies van heur eign moeder en de doarbi’j beheurende oftakeling.
Gedichtn die een echo bleekn te weezn uut et verleedn.
Een verleedn woarvan ze bange was dat et een heedn zol wörn.
Een verleedn dat heur tòch bleek in te haaln en heur in de greep kreeg.
Heur verlangn um nur huus te goan is sinds vief oktober 2019 um e-zet in een definitieve intrek van een veul mooier Huus.
Een Huus zoas hier op aarde nooit ervaarn zal wörn, maar woar ze zo vol overtuging en vertrouwn over schreef (zie ‘Avondgebed’).
En et is goed, (o)ma is eindelijk Thuus.
Avondgebed
Ik ga slapen, ik ben moe,
‘k sluit mijn beide ogen toe.
Here, houd ook deze nacht,
over mij getrouw de wacht.
‘Ik ga slapen, ik ben moe’,
‘k zong het voor haar vele malen.
God sloot zelf haar ogen toe
toen Hij zijn moe geleefde kind kwam halen.
Heel die lange, bange, duistere nacht
hield Hij over haar getrouw de wacht.
Hij droeg haar door de laatste donkere schacht
en in Vaders armen is ze veilig Thuis gebracht.
(Annie Kroek – Rook)