Wi’j zittn gezellig an de koffie as et gezichte van mien man plotseling paniekerige trekkies vertoont.
‘Frouk, nargens umme, heur, maar der brek mi’j een stuk van de koeze of!’
Et harte zakt mi’j in de schoenn, et is weer zoverre. ‘Dat méén ie niet! Niet weer!’ roep ik dan ok licht hysterisch uut.
‘Ja, echt. Een best stuk.’ Hi’j rommelt mit de tonge deur zien mond en ziet er ongerust uut.
Toch vuul ik gien enkel medeleevm. Wel argernissse. Want et is bijna elk joar etzelfde verhaal: vlak veurdat wi’j op vekansie goan gebeurt er iets mit zien tandn of koezn.
En elke keer is de eign tandarts al op vekansie en mut hi’j óf nur een tandarts in een andere gemeente óf de piene tiedns de vekansie tempern mit pienstillers.
Der is zelfs een joar e-west dat er een halve koeze ofbrak tiedns de eerste dag in et buutnland.
Enig begrip veur mien totale gebrek an medeleevm is dus wel op zien plekke.
Toch is er een lichtpuntien: et duurt nog twi’j weekn veurdat wi’j op vekansie goan, dus in principe mut et disse keer goedkoomn.
En dat kump et.
De volnde dag wördt et vakkundig deur de tandarts verhölpn. Gelukkig, dat gedoe kunn wi’j wegstreepn.
Inderdoad, wi’j kunn zo’n twalef daang wegstreepn.
Drie daang veur de grote vertrekdag meldt meneer zich weer: ien van zien koezn dut ontstekingsachtig zeer. De broek zakt mi’j of. Ik kan hum wel wurgn, mit koezn en al. Et is now al vri’jdag en moandag goan wi’j weg! Dat betekent dat de man vandage of zoaterdag nur de tandarts mut! Dat goat nooit meer lukkn!
Toch belt hi’j de tandarts. Ik heure hum zien probleem vertelln, heure ge-hum en dan flustert hi’j, mit de hand op de hoorn: ‘De tandarts ef al vekansie…’ Ik kan een schreeuw niet meer onderdrukkn. ‘NETUUUUUUURLIJK! Woarumme ok niet! Goat as tandarts veural op vekansie!’
Mien man gebaart dat ik mi’j stille mut holln.
Wanneer hi’j et gesprek beëindigd zeg hi’j: ‘Veurda-j weer begunn te knettern: ze belln mi’j terugge of ik er vandage nog tussn kan, want de tandarts is nog wel op de locatie anwezig.’
Et geluk is disse keer mit hum, ’s middes kan hi’j terechte. En inderdoad, noa de beruchte fotoklemme tussn de kaakn en et maakn van een foto wördt bevestigd wat wi’j dachtn: der zit een ontsteking onder de koeze. Ze koomn overien dat hi’j et eerst probeert mit penicilline.
En zo doen wi’j et.
Wie wet löp et mit een sisser of.
’s Moandags vertrekkn wi’j dan ok vol goeie moed nur onze vekansiebestemming.
Zoas te verwachtn kreg meneer halverwege de rit heufdzeerte, maar doar maakn wi’j ons gien van beidn dikke bienn umme.
Dat is al joarn een bekend vekansieverschiensel. Toch oogt hi’j anders as anders.
Wanneer wi’j al een endtien in et buutnland bin vroag ik hum oprecht bezörgt: ‘Et goat niet goed mit oe, hè?’
De man schöf hin en weer en wet zich eigenlijk gien road meer. Hi’j verzucht: ‘Nee, lange niet. Ik eb zo’n iewigste heufdzeerte, vanof de kake nur boovm in et heufd.’
Ik neme et stuur over en wanneer wi’j ankoomn op de plaats van bestemming kan hi’j eindelijk op bedde goan ling mit wat paracetamollegies.
Maar die helpn niks. De hele oamd en nacht ef hi’j vreselijke piene. De volnde dag kan hi’j tot overmaat van ramp ok zien mond niet meer lös krieng. Hi’j schöf et eetn tussn een spletien deur nur binn.
Dit kan zo niet langer. Noa een bezuuk an de dörpsapotheek kump hi’j terugge mit biezundere pilln, een deuze vol. ‘Frouk, dit helpt ok bi’j reumatiek, dat mut dus goed koomn.’
Een licht ironische grijns lig um zien geblesseerde kake. En warachjan, wanneer de eerste twi’j pilln begunn te warkn klaart zien gezichte op. ‘Deerne, dit bin hele beste pilln, wat een verschil!’
En vanof dat moment krieng wi’j gelukkig de vekansie zoas ie heurt te weezn: gezellig en relaxed.
Toch blef eetn een probleem, zien kaakn willn bijna niet van mekare. Et blef een schoef-sessie.
Ik geve hum, mit al mien dokterservaring, een belangriek advies: ‘Ie em ongewild zo machtig hard op dat fotoklemmegien e-beetn dat de boel verrekt is. Ie muttn now zörgn da-j deur dat dooie punt hingoan. Dus: lös die mond.’
En dat probeert hi’j. Zo’n tig keer op een dag.
En teeng et ende van de vekansieweke kan hi’j weer fatsoenlijk eetn en is de piene, zonder medicatie, zo goed as weg.
En mocht ie now denkn: oh, wat sneu veur ze, zo’n vekansie, dan zeng wi’j: niks heur, disse hele affaire ef ien positief ding op e-bracht: mocht de reumatiek zich binnkört ècht bi’j ien van ons anmeldn, dan em wi’j in ieder geval veurroad genog!