Et is zundagmörn.

De eerste dag dat wi’j niks anders meer hoevn te doen dan rustig opstartn, rustig eetn um doarnoa in alle rust nur de karke te goan.
Et vuult onnatuurlijk stille in huus.
Gien kienders meer um ons hin, niemand die an de ontbijttoafel nog ‘t ien en ‘t ander te vertelln ef.
En dat kump umdat de leste van onze vier kienders twi’j daang geleedn e-trouwd is.
Noa drokke en heel gezellige weekn van veurbereidingn, versiern, viern en opruumn is disse stilte bijna oorverdovend.
De feestkleern hangn weer in de kaste en mien prachtige hakschoenn begunn an hun verstoffingsproces.
Noast die stilte bin der meer dingn die een verstilling ondergoan.
Een verstilling in proporties.
De Chinese tomaatnsoep is in volume halveerd van twi’j pakkies nur iene.
De bi’jbeheurnde soepballegies eb ik verdeeld over twi’j zakkies: iene in de diepvries veur volnde weke zundag en iene veur vandage in een kleiner soeppannegien.
De gehalveerde zundagse kipfilet kan now ok in een kleiner pannegien e-broadn wörn.
Ik vule mi’j raar, onwennig.
Hier zit ik dan, alleen mit mien Frits, an een toafel woarop now een dubbelgevoln toafelkleed lig die toch nog te groot is veur de twi’j trieste bördties die der op stoan.

Netuurlijk is er ok een keerzijde an disse stilte.
Een stilte die wi’j nur believn keihard kunn deurbreekn: wi’j kunn mit deurn sloan zo hard as wi’j willn.
Ons stemvolume mag een tantien hoger en as wi’j et zolln willn kunn wi’j de trappe ofroffeln mit klompn an de voetn.

Een ander niet onbelangriek feit is dat de wc en de douche weer rustpuntn bin, gien meinse die vrög: ‘Bi-j al ies kloar, schiet ies op!’
Ons hele huus is weer van onszelf, precies zoas wi’j ok mit zien beidn begunt bin.
Een begun woarvan wi’j nooit addn verwacht dat et zich van serene rust nur een bijzunder leemtige, vrolijke en rommelige boel zol ontwikkeln.

Maar now is die leemtige boel zo goed as weg.
Ja, zo goed as: ik eb netuurlijk nog steeds mien handn vol an mien man.
En dat is echt gien kleinigheid: ik mut now al onze meningsverschilln alleen bevechtn.
Ik eb gien partners-in-crime meer die mi’j af en toe ondersteunn in mien ongeleufelijk grote geliek.
Doar zal ik dus wat anders op muttn verzinn want ik wil nog steeds mien geliek krieng.

Disse zundag is dus de eerste dag van de confrontatie mit et grote niks.
Is dit now et gat woar iederiene et over ef?
Bin ik doar now in e-dukeld?
Of is dat et lege nestsyndroom woarmee menigeen mi’j um de oorn slingert?
Ongeacht der reedn, wi’j beleevn wi’j disse eerste zundag in alle rust.
’s Oams lustern wi’j nur (achtergrond)muziek mit onze neuze in een leesboek.
Ik ligge gestrekt op de banke, mien man zit ontspann in zien eign stoel.
Tot een ure of half achte.
Dan schokt et heufd van mien man hin en weer en eb ik et zicht op de letters ok niet meer zo scharp.
De stilte ef ons te pakkn.
Dankbare stilte.
Tenminste, dat dacht ik.
As wi’j rond neeng ure ‘s oams opschrikkn van een app-geluudtien op onze mobiel binn wi’j metiene weer bi’j de pinkn.
Et getrouwde stel vrög of wi’j ons al verveeln.

Veurdat ik een reactie terugge kan stuurn reageert mien man al:‘Ik kan niet wachtn tot ik weer nur bedde kan.’