‘Ik goa mörn eem nur Pearl in Emmeloord, Frouk, mien oong loatn testn. ’t Is al weer vief joar geleedn, wie wet hoe mien oong achteruut e-goan bin.’
Dat lek mi’j een goed plan, mien man knalt nog net niet overal teeng an.
‘Maar how eem,’ reageer ik, ‘dan bin ik op mien wark, dan kan ik niet mee.’
‘Dat gef niet, ik doe alleen de oogtest, doarveur hoef ie niet mee.’
Aldus besleutn krieg ik de volnde dag een berichien op mien mobiel: ‘Oogtest e-doan en metiene een brille mee e-neum die ik mooi viene. Kun ie hum thuus ok nog eem zien.’
Ik begunne metiene te steigern. Want hoezo: een brille mee e-neumn?? Hoezo: die ik mooi viene??
Et is totaal niet van belang wat meneer mooi viendt: IK mut et mooi vienn, IK bepale wat mooi is.
Toch hol ik mi’j in en schrieve licht positief terugge: ‘Zozo, wat een actie!’
Metiene krieg ik een berichien terugge: ‘Ja, loat mi’j maar skoevn!’
Vol spanning ried ik noa warktied terugge nur huus.
Nog veurdat ik de jasse uut ebbe roep ik: ‘Now, loat ies zien!’
Mien man löp nur een kaste, dreit zien rugge nur mi’j toe, zet een brille op en dreit zich dan langzaam nur mi’j umme.
Zien hele gezichte straalt van trots.
Mit ien klap weet ik dat te vernietign: ‘Wat?? E-j die uut e-zöcht? Wat een vreselijk lillijke brille! Frits, nee, dit is kloare horror!’
Et gezichte van mien man verandert binn een mum van tied van trots nur lichte woede.
Ik zie en heure dat hi’j mit een noodgang zien hakkn in et zand zet: ‘Ik viene hum mooi. Dissnt doe ik.’
‘Nee, dat doen ie niet. Disse brille past totaaaaal niet bi’j oe! Et is net o-j scheel kiekn! En veul te donker. En veul te klein!’
‘Dissnt doe ik. Ik viene hum mooi!’
‘Nee, dat doen ie niet! Dit kan niet, dit is niet mooi!!’
‘Ie kunn proatn wat aa-j willn, dissnt hol ik, dissnt vien ik mooi!’
‘Ja, hallo, ie kunn hum wel mooi vienn maar et ienige wat ie doen is er deurhin kiekn. Wi’j mutn der teengan kieken! Dat is wel eem wat anders, hè?’
‘Kan mi’j niet scheeln, dit is de brille die ik al joarn wil em!’
Ik wete genog, veurlopig mut ik mi’j eem stille holln.
Toch hef mien zeer ontactische en lompe reactie zoveule effect ad dat wi’j de zoaterdag doarnoa gezamenlijk en in vrede weer nur de Pearle in Emmeloord riedn.
De man die hum hölpn ef ontvangt ons nog net niet mit oopn armn: ‘Zo, en? Hoe vond mevrouw de bril?’
Ik kieke hum zwiegend an. ‘Oh, ik zie het al, je vond het niks.’
Mit zien drie’jn loopn wi’j een hele serie brilln bi’jlanges.
Mien man past de iene noa de andere maar der is der giene iene bi’j die hum mooi stöt.
Vien ik.
Maar dan zie ik die iene blauwe mit een fien montuurtien.
Eerlijk, die stöt hum merakel.
En dan gebeurt et wonder: ‘Ik geleuve dat ik dissnt ok wel mooi viene. Ja, ik geleuve et echt.’
Et begunt in mi’j te rommeln.
Ik stoa op et punt um van alles te zeng en daverend te goan lachn.
Maar dat is niet verstandig.
Volkoomn beheerst zeg ik: ‘Ja, die vien ik oe ok mooi stoan. Tot now toe de mooiste. Loop alle spiegels in de zake maar ies bi’jlanges, dan ku-j steeds nur oezelf kiekn.’
En dat dut ie.
Veur elke spiegel dreit ie zien heufd hin en weer en kump dan terugge: ‘Frouk, dissnt doen wi’j. Mooi brillegien.’
Mien opluchting is zo groot dat ik wankele en mi’j effn vaste mut holln an een toafel.
As wi’j op huus an riedn is de man nog steeds tevreedn.
‘Man, wat een mooi brillegien. Eerlijk woar, ik denke dat et een goeie keuze e-west is.’
Dan kan ik mi’j niet meer stille holln: ‘Ja, mien jonge, loat mi’j maar skoevn!’