Eindelijk goat et gebeurn, wi’j goan de wc renoveern. Of beter e-zegd, mien man goat dat doen.
Die ef twi’j goldn handn en kreg zogezegd de vri’je hand van mi’j.
Want in principe bepaal ik wat er gebeurt en hoe et er uut kump te zien.
Doarnoa mag hi’j zien handn loatn wappern.
De gesprekkn tussn ons bin dan ok eenvoudig: ‘Frouk, hoe vien ie disse tegels an de mure?’
‘Nèh, betien te donker’
‘Frouk, dissn dan?’
‘Nèh, oldewets’
‘Frouk, dissn dan?’
‘Ja, die vien ik mooi!’
‘Oei, kiek eem nur de pries , Frouk…’
‘Ja, èn?’
‘Te duur’
‘Ja, maar ie bin toch niet van plan um joarlijks die wc te renoveern? Loatn wi’j et gewoon nog ien keer ècht goed doen. Dan zittn wi’j tot an et verzörgingstehuus in een prachtige wc.’
‘Zit wat in. Oké, dan doen wi’j deezn.’
Wandtegels en vloertegels wörn in pais en vree uut e-zöcht, net as de wasbak mit lades en een bi’jbeheurende spiegel.
De wc-pot blek echter toch lichtelijk van een andere örde te weezn.
Die zuuktocht verlöp niet elemoal zo flexibel as nur de tegels. En dat kump niet deur mien man, nee, dat kump alleen deur mi’j.
Ik wil namelijk een hangpot.
Op zich gien punt, wil mien man ok wel.
Maar ik wil gien hangpot woar de grote boskop in ien keer in de klaterende wateren plonst.
Ik viene dat vies.
Ik wil rustig mien boskop op een vlakke ondergrond kunn deponeern zonder een teengreactie te krieng van opspattend water.
En ik wil hum ok kunn zien. Dat vien ik belangriek.
Want et zeg veule over de gezondheid. As iemand al dagen geel ziet zei-j toch ok niet: ‘Biezunder kleurtien ei-j, maar wat kan ‘t scheeln?’
Of as iemand al dagenlang asgrauw is negeer ie dat toch ok niet? Dan zei-j toch: ‘Volgns mi’j ei-j iets onder de leedn, goat maar ies nur de dokter.’
Precies.
En doarumme wil ik zien hoe mien ofvalprodukt er uut ziet.
De zuuktocht nur een hangpot mit een opvangplateau blek toch wat langduriger te weezn dan e-dacht.
Nargens te vienn. Zo’n pot zal toch wel bestoan? Ik begunne bijna an mi’jzelf te twiefeln, iets wat maar weinig gebeurt.
In arren moede zeg ik teeng mien man: ‘As ze niet anders willn, al die bouwmarktn, dan koopn wi’j gewoon weer een stoa-pot!’
Maar dan, as of et zo mut weezn, vienn wi’j bi’j een plaatselijke installateur een hangpot. Dat wördt hum. Dan bin ik ok de muuilijkste niet.
En dan begunt et grote klussn. Elke vri’jdag en zoaterdag stöt mien man in et kleinste hokkien te sloopn en te sliepn.
Echter, de gevolgn van dat klussn addn wi’j mit zien alln niet elemoale goed in e-schat.
Want al em wi’j et geluk dat wi’j nog een wc op de douche em, toch gef dat niet de broodneudige opluchting.
Et langdurige gebruuk van die iene wc deur sommige gezinsleedn begunt uut de klauwn te loopn.
De geluudn en kreetn wörn steeds herkenbaarder: roffelende voetstappn op de trappe, gebeuk op de douchedeure en geschreeuw woar de hoge nood dudelijk in nur veurn kump: ‘Schiet ies op! Ik mut!!’
‘Jaja, bin zo kloar…’
‘Ie zittn weer fimpies te kien op de mobiel, ie bin al lang al kloar!!’
‘Ja… bijna…’
‘Schiet op! Doe die mobiel weg! Ik dreie et slot lös, heur!’
‘Wacht…kump goed…’
‘Ik heure die mobiel nog! Jonge, aa-j der tommiet uutkoomn doe-k oe wat!!’
‘Jaja…wacht nog eem…’
Noa zo’n twi’j weekn is de wc kloar. En hi’j is prachtig. Fantastisch zelfs.
Hier kunn wi’j wel old op wörn.
Alles is anders, alles vuult anders, alles rök anders. En alles klinkt anders.
Zelfs de filmpies op de mobiel…