Ik wil et niet langer meer geheim holdn: ik bin bezig mit de overgang.
Gien overgang van A nur B, of van een spoorwegovergang, of van zomerkleern nur harfstkleern, nee, was et maar woar. Dat is te overzien, dat bin overgangn die makkelijk te regeln bin. Bi’j de iene kan ik gebruuk maakn van de fiets, auto of bus, bi’j de andere mu-k wachtn tot et licht e-doofd is en as et te kold wördt trek ik dikkere kleern an. De overgang woar ik et over ebbe is van een totaal andere örde.
Ik zegge et maar gewoon eerlijk: disse overgang is een ongeorganiseerde rommel.
’t Is een rommel die niet simpel en op een logische meniere op te ruumn is.
Want die overgangsrommel zit ‘m in mien lichem. Et lichem dat mi’j al die joarn trouw ten dienste e-west ef en, noast de moandelijkse rimram, redelijk in goeie doen was en stabiel functioneerde.
Körtumme, een fijn lichem, een mooi messienegien. Een kunststukkien woar ik mien Maker elke dag nog steeds dankbaar veur bin.
Maar dit kunststukkien kreg barstn in de structuur, lubberingn in de overkapping, löshangende en overtollige wandbekleding, en verkleuring van et vachien op de schedel.
Ok et inwendige vertoont narigheedn: bottn en peezn doen zeer, mien gedachtn bin af en toe kompleet lös e-slaang, troann vulln mien oong bi’j et minste of geringste, mien harte trommelt bi’j toern bijna de ribbekast uut, de eerste stappn ’s mörns uut bedde bin die van een neengtigjoarige en mien geheugn is ien grote modderpoel. Ok regelmatig terugkerende zeerte in de vörm van migraine ef zien intrede in mien heufd e-doan.
En dat is niet et argste. Welnee, dat is allemoale wel te doen. Hoef ik ok gien geheim van te maakn.
Verschillende zalvies vulln de barstn in de structuur wel wat op, de lubberingen in de overkapping en wandbekleding is goed te verhulln mit strakke onderkleding, et vachien op mien schedel is te varvn en de medicatie veur de migraine volstöt de meeste keern ok wel.
Nee, et argste is dat mien inwendige motor op totaal ongepaste momentn en zonder ienige veurankondiging op volle toern goat drein. Binn een paar telln wet et, noast mien eign klöppende harte, ok nog ies extra generatoorn an et wark te zettn.
Mit een noodgang slaot mien harte bijna op tilt, et rustige ritme van de kwartslag verandert in twi’jendartigsten, bloed jaagt deur mien adern en wet zien weg te vienn nur mien heufd: mien wangen, mien hals, mien nekke en de achterkante van mien narms krieng een verdieping in de rooie kleur en stoan in de fik. Mien vochthuusholding maakt gebruuk van een veurroad woar ik et bestoan niet van wus en parst al dat vocht mit een noodgang via mien huidoppervlak nur buutn.
Mien brille beslöt, in mien snörregien verschienn zwietdruppels die deurgolven nur de grens van mien schedelbedekker, zien territorium uutbreidend nur de armkoelegies onder mien beide narms en uiteraard tussn mien beide dames.
Ik zegge et maar eerlijk, geheimholding is ok hierin niet verplicht: et liefst trek ik dan alle kleern uut. Maar ja, umdat dan al dat gelubber en die overschottn in ’t zicht koomn doe ik dat niet. Dat zicht zol onverkwikkelijk weezn. Zowel veur mi’jzelf as veur mien umgeving. Dat kan nare bi’j-effectn veroorzaakn. En dan derbi’j, ik kan de boel wel uuttrekkn, maar et mut noa zo’n vief minuutn ok weer an. En dat zo’n -tig keer per dag. Nee, dat is mi’j een te grote ribbe mit wark. Dus mu-k et simpelweg deurstoan. En dat hölt globaal in dat ik et probere weg te bloazn, te puffn, te veeng, te wappern of juust zo stil meugelijk over mi’j te loatn koomn.
En dat gebeurt niet alleen overdag, nee, proat mi’j der niet van. Die nachtn, die lange onrustige nachtn, woarin ik te pas en te onpas mien bienn buutn de deekns mut steekn en mien narms in arren moede ten hemel mut rijkn.
Mien man en kienders bin er inmiddels an e-went. Ja, ie leezn et goed: e-went. Meer is et niet.
Want ok dat is gien geheim: et echte, diepvulende meeleevn dat bi’j zulke generator-uutbarstingen gepast zol weezn is namelijk verre te zuukn. De ienige uiting van enig meegevuul is: ‘Oh, moe ef der weer iene.’ Punt. Gien narm umme mien scholder, gien medeliedende blik, gien stukkien ziepe, gien lekker luchien, gien etentien, gien high-tea, gien weekendtien weg, gien citytrip nur Londen, gien bungelow mit zwembad in Portugal, niks.
Totaal niks.
Bin ik dan niks meer weerd?
Bin ik alleen nog maar dat zwietende, puffende, krakende, barstende en lubberige meinse dat de eerappels regemoatig löt anbrandn?
Oh, deksels, dat ad ik now net geheim willn holln….