Der bin van die daang dat ik mi’j verbaze over mien noageslacht en mien man.
Die verbazing fluctueert nogal: de iene dag is et een verbazing vermengd mit trots, de andere dag is et verbazing die grenst an verbijstering.
Verbijstering over grenzeloze domheid.
Domheid, niet alleen bi’j de drie zeuns en mien man, maar ok bi’j mien dochter.
Toch is die dochter over et algemeen wel veule wiezer en beduidend sneller in heur reacties dan heur bruurs.
Op technisch gebied löp ze echter mijlenver achter. Is niet arg. Een vrouwe hoeft ok niet alles te weetn.
Et is dan ok niet verwonderlijk dat ze mi’j op een woensdagmiddeg belt en op nuchtere toon zeg: ‘Ma, ik kome net bi’j mien auto um nur huus te riedn, maar mien dakspoiler zit niet meer an de auto.’
‘Wàt?! Hoezo?!’
‘Now, hi’j zit er niet meer an.’
‘Hoezo: niet meer an?! Is ie der of e-steuln dan?’
‘Ja, dat kan niet anders, en dat mut hier gebeurd weezn. Wat za-k doen?’
‘Hoezo: wat za-k doen?! De pellitie belln netuurlijk! Angifte doen! Bin ze now elemoale gek e-wörn doar in Zwolle?! Wat asociaal!’
Mit de tillefoon nog an mien ore loop ik nur mien man en schreeuwe: ‘Ze em de dakspoiler van de auto van de deerne der of e-steuln!’
Mien man kek mi’j an en zeg: ‘Ja, en? Wat mut ik doar mee?’
Mien mond klapt oopn van verbazing over zo’n onneuzele opmarking. Correctie: verbijstering.
Noa mien advies um heur auto op de plek des onheils op de foto te zettn, hangt de dochter op.
Bi’j thuuskomst bekiekn wi’j heur witte karregien mit verbijstering: gien spoiler te zien.
De dochter plaatst de foto’s van de naakte auto op facebook mit de oproep: ‘Wie heeft gezien dat mijn dakspoiler vanmiddag gestolen is? Of wie weet waar er in die buurt camera’s hangen?’ Ondertussn wiendn de bruurs zich meer en meer op. Welke waardeloze figuurn doen now zoiets? Et arme kiend ef net een autogien e-kocht, is zo trots as een pauwe, en binn een weke wördt de spoiler e-steuln!
Ien bruur zeg: ‘O, wat hoop ik dat er camerabeeldn van binn, dan spoor ik die lui op en sloa ze kats van de wereld!’
Trotse verbazing nemp bezit van mi’j, wat een broederlijke ridder.
De reacties op facebook bin ok hartverwarmend maar levern nog niet echt iets op.
Tot er plots een berichien binnkumpt woarin stöt: ‘Weet je zeker dat het afgelopen maandag nog niet het geval was? Heb nl. maandagochtend iets wits aan de kant van de weg zien liggen.’
Ik wil et de deerne metiene loatn leezn maar ze löp inmiddels mit een collectebusse langes de deurn in onze stroate. Asof der niks gebeurd is.
Ik schreeuwe heur name net zolange tot ze weer in ’t zicht kump.
‘Sjongejonge, moe, wat e-j toch te schreeuwn?’
‘Now, hier op an, leezn!’
Wanneer ze et bericht leest zie ik heur gezichte vertrekkn. Ze zeg: ‘Et zal toch niet zo weezn…?’
Der verschient een lichtrooie blos op heur wangn terwijl ze schoapachtig zeg: ‘Ik weet nog dat ik moandagmörn op et Heetveld gerammel an de auto heurde. Ik bin zelfs nog e-stopt, eb alles bekeekn, maar ontdekte niks. Et zal toch niet zo weezn…?’
Mien verbazing, correctie: verbijstering schöt bijna buutn zien umheining.
Want inderdoad, et zal toch niet zo weezn? Zoveule dommigheid?
De niedigste bruur stapt metiene in de auto en redt mit heur nur de angegeevn plekke.
Onverrichter zaakn koomn ze terugge.
Wanneer er nog een anvullende reactie binnkump van iemand die dat witte ding op de wal e-gooid ef, tussn de vierde en viefde boomstronke, ried ik er mit de deerne nur toe.
En ja, doar lig ie, verbörgn in et hoge grös, tussn boom vier en vieve.
Ik make as bewies nog een paar foto’s van ‘kind-met-spoiler’ en mit et ding achterin de auto riedn wi’j nur huus.
Bewust van heur dommigheid zeg ze: ‘Ik eb dus drie daang zonder spoiler e-reedn, inwoners van Zwolle beticht van diefstal en de pellitie veur niks e-beld. Der rest mi’j niks anders um ok dit te vermeldn op facebook.’
En dat dut ze, zonder ienig excuus of smoesien.
En veurdat trotse verbazing over heur eerlijkheid de kans kreg um bezit van mi’j te neemn zet ik mi’jzelf metiene op de plekke.
Want hoe aa-j et ok wendn of keern, et blef netuurlijk grenzeloos dom…
