As verstandige olders em mien man en ikke onze kienders zo goed meugelijk op e-voed. Mit principes, standvastigheid, regels, op zien tied gepaste lijfstraffn en chantagemiddeln.
Simpelweg umdat ze muttn doen wat wi’j van ze vroang en muttn lustern nur wat wi’j zeng.
Want wì’j bin de opvoeders en niet de kienders. Regels bin regels en lustern is de boskop.
De goeie veurbeeldn in standvastigheid, principes en gehoorzaamn an regels krieng ze van mien man en mi’j.
Ja, echt goeie veurbeeldn. Ze kunn ons nargens op pakkn, doar bin wi’j van overtuugd. Wi’j benadern zogezegd de perfectie. As wi’j et al niet bin.
Wanneer der dan ok een bekeuring op de matte valt van ien van de zeuns weetn wi’j zeker, zonder nur de name van de geadresseerde te kiekn, dat die niet veur ons is.
Ok weetn wi’j wat onze benadering nur et slachtoffer mut weezn en hoe dat mut klinkn:
‘Grote sufferd, woar was dat now goed veur?’
‘Ja, maar et was ’s oamds late, der was gien meinse op de weg.’
‘Ja èn?’
‘Now, et verkeerslicht was oranje, dus gaf ik extra gas um doar nog deurhin te kunn riedn.’
‘Wat een onzin um dan gas te geevn! Woar was die hoast dan veur neudig!?’
‘Now, nargens veur, maar ik wol niet in mien ientien en totaal nutteloos veur rood stoan te wachtn. Want op wie mos ik dan wachtn?’
‘Dut der niet toe, regels bin regels. Doar goat weer driehonderd euro et geutegat deur, veur rood en veur de snelheid. Dom jonk!’
Een paar daang later lig er weer een bekeuring op de matte. Van wie now weer?
De verbijstering is groot wanneer mien name as geadresseerde vermeld stöt.
Dan kan niet. Onmeugelijk.
As ik de enveloppe mit veule agressie lös will roppn kump net de dochter binn.
‘Zo, moe, wat is dat, eb ie een bekeuring?’ Et sarcasme drupt van heur stemme. Ik doe net of ik niks heure. Wanneer de doatum, tied en plekke dudelijk bin goat er een lampien bi’j mi’j brandn.
Al eb ik soms de boel niet elemoale dudelijk op de lens stoan deur alle hektiek binn et gezin, toch bin ik er van overtuugd dat ik op dat tiedstip nooit op die bekeurings-plekke e-west bin.
‘Zie-j wel, dat kan nooit, doar bin ik nooit e-west! Doar goa ik wark van maakn!’, roep ik dan ok triomfantelijk uut.
Wanneer de dochter de brief ok leest zie ik heur gezichte vertrekkn. Is dat iets van schuldbewustheid? Iets van schaamte? Mit halfdichtgekneepn oong kiek ik heur an en vroage: ‘Wat is er?’
Ze aarzelt wat en zeg dan: ‘Now ik doar ies over noadenke, die bekeuring is denk ik veur mi’j. Ik was doar op dat tiedstip en die plekke mit oen auto…’
‘Aha…zie-j now wel?’, roep ik triomfantelijk.
‘Ik betale die bekeuring wel, heur, stille maar.’ zeg ze, terwijl ik een zwoare teleurstelling in heur stemme heure. Ik zie heur denkn: ‘Ik verdiene al niet veule, bin nog mit mien opleiding bezig, en now kan ik ok nog ies bijna een moandloon weggooin.’
Ik vule mien harte wiek wörn, sneu eigenlijk. Toch blef ze rotsvaste, et is héur fout en dus héur bekeuring. De deur ons bi’jgebrachte principes en de uutvoering doarvan ontroern mi’j bijna. Ik bin trots op heur.
Ie geleufn et niet maar wanneer de weke bijna ten einde is valt er weer een bekeuring op de matte. Now iene veur de andere zeune. Wanneer de persoon in kwestie de locatie en doatum ziet stoan flipt ie bijna: ‘Ja heur, zu-j net zien! Denk ie dat et goedkoper is um al dat puin mit de anhangwaang weg te breng nur de stört in plaatse van een dure container te huurn, krie-j dit!’
Et gefoeter is niet van de lucht.

En dan, as et echt de leste dag van de weke is, valt er weer een bekeuring op de matte.
Deze keer veur mien man.
Een significante verhoging van een niet betaalde bekeuring…