’t Is zoaterdagmörn, kwart veur achte.
Terwijl ik mien leste  happien brood weg slikke heur ik mien man roepn: ‘Frouk, ik bin weg, heur. Teeng de koffie koom ik eem op huus an, maar weet et niet zeker. ’t Lig er maar net an hoe as et löp.’ Uut goed fetsoen roep ik nog ‘Johow’ maar bliede bin ik niet.
Et is niet dat ik hum dat klussn op zoaterdagmörn niet gunne, maar ik zol dat ok wel ies willn: ‘s zoaters roepn dat ik weg goa, lekker vri’j um te doen en loatn wat ik wil.
As ik mien brood op ebbe vul ik de wasmessiene  mit de eerste van drie wassn.
Dan loop ik de kelder in en gooie mit enig geweld de boskopkrattn nur boovn, plat op de keuknvloere.
Doarnoan schrief ik et boskoppnbriefien.
De krattn mietere ik doarnoa in de auto en jage, zonder mien gördel umme te doen, nur de winkel.
Ik negere et waarschuwende gepiep van de gördelcontroleur.
Ik bin de baas, niet dat irritante geluud.
Thuus e-koomn zeul ik mit et zwiet dikke veur de kop de volle krattn et huus weer in. En de kelder in. En de diepvries in. En de koelkaste in.
De zeuns verloatn et pand um hun eign leuke dingn te doen.
En loatn een aanrecht vol eetns spulln achter.
Et is jummers zoaterdag? Dan em ze toch lekker vri’j?
Mien agressie begunt langzamerhand boovm de beheersingsgrens te raakn.

Wanneer de wasmessiene begunt te piepn dat ie kloar is vuul ik een jengelend gevuul in mien boek.
Ok dit geluud goa ik negeern, ik bepale zèlf wel wanneer ik de wasse uut de messiene hale.
Ik loate mi’j niet trementn deur zo’n piepgeluud. Noa vief minuutn ram ik et deurtien van de messiene lös en ongezien gooie ik de wasse in de dreuger. Dan maar krimpn, wat kan et mi’j nog langer scheeln.
Wasse nummer twi’j der in, flikker dichte dat deurtien.
Stofzoeger ophaaln, boovn zoeng, beneedn zoeng.
Rond tien ure onderbreek ik de herrie van de stofzoeger um (dus toch) in mien uppie koffie te goan drinkn.
Dan stoffn.
Dan de douche uutsoppn.
Dan de wc.

En dan gebeurt et.
Terwijl ik de lozende-achterwarkstoel wil schone maakn, deur mien knieën zakke um de vloere der umhin ok schone te maakn, zie ik et.
Et grijnst mi’j op een sadistische maniere tegemoet. Ik heure zelfs een uutjouwend gejuich: ‘Kiek ies, hier zittn wi’j! En dat vien ie niet goed hè? Hol ie niet van! Ahaaah! Doen wi’j lekker to-hoch. Haalt ons der maar of! Joehoe!’
Dit geluudloze gejuich is arger dan et irritante gepiep van de gördels en de wasmessiene.
Dit gejuich is de druppel die mien wankele emmer umme dut störtn.
Want dat broene spul an de rand van de lozende-achterwarkstoel is NIET van mi’j! Honderd procent zeker!
Ik kieke altied achterumme of ik nog iets ongerechtigs schone mut maakn!
Et is van die persoonn die op disse zoaterdagmörn allemoale hun eign leuke dingn kunn doen! Umdat ze vri’j em! En ik ligge hier op mien knieën in de wc um hun smeerbende schone te maakn! As ik doarnoa de wasmessiene weer heure piepn knap ik bijna uut mekare. Ik bin der kloar mee! Ze goan der achterkoomn!

Wanneer ik mit enörme zelfbeheersing de toafel dekke veur et middageetn en iederiene anschöf, beklaag ik mi’j mit een woordnvloed en op een toonheugte die zien weerga niet kent. Ik herhale mien klaagzang over de ongeliekheid tussn mann en vrouwn nog vier keer, want et manvolk kek mi’j verdwaasd an en wet alleen maar instemmend te knikkn.
Verder koomn ze niet.
As ik gas geve veur een viefde herhaling bin ze et zat. In ien keer zat.
‘Now weetn wi’j et wel, moe, stoppn!’
Maar ik geve niet op. ‘Oh,’ treiter ik deur, ‘jullie weetn et, zei-j? Maar em jullie dan ok een oplössing veur disse ongeliekheid, veural op zoaterdag? Now? Dom knikkn kan iederiene wel!’

En dan wördt er eindelijk iets besleutn. De iene goat dit doen op zoaterdag, de andere dat. En wi’j koomn zowaar tot een bevredigend klinkende oplössing.
Wanneer ik ’s middes rond een ure of twi’j, noa de darde wasse op e-volln te em, eem op de banke zitte, störmt de dochter vanuut de hal de kamer in. En umdat ze vanof zeuvn tot ien in de COOP e-warkt ef, ef ze niks mee e-kreeng van et drama dat zich hier vanmörn voltrökkn ef. Ik kan heur de woordn die volgn dan ok niet echt kwoalijk neemn, al doe ik dat wel.
Ze goat veur mi’j stoan, kek mi’j beschuldigend an en röp: ‘Bin ik boovn op de wc: papier op! Goa ik beneedn nur de wc: nog maar ien vellegien! Dat kan toch niet, moe?!’

Dan valt mien geheurfunctie uut.
Et ienige wat nog binnkump is een langgerekt gepiep…