‘Ik mut nur huus, ik mut nur huus…’ Mit een stemme woar al weinig volume meer in zat sprak onze (o)pa Jan Kroek die woordn uut, liggend in et zieknhuusbedde. Een zieknhuusbedde woar hi’j elemoale kloar mee was, hoe lekker et matras ok lag.
Elke keer wanneer hi’j die woordn zo dringend meugelijk uutsprak zeidn wi’j teeng hum: ‘Ja, maar wat wi-j dan? Ie willn toch zo goed meugelijk weer thuuskoomn? Toch niet halfgebakkn? Heb now nog eem geduld.’ Woarop hi’j de volgnde dag weer zei dat hi’j nur huus mos. Dat haddn de dokters jummers ok beloofd? Al een weke geleedn? En now was et alwéér een dag noa de beloofde dag. En de volgende twee daang mocht onze (o)pa nog steeds niet nur huus.
Hi’j was niedig, vreselijk niedig. Wi’j mossn maar een papier opstelln woarop de belofte van de dokters vermeld stond en die deur hun ondertekend mos wörn. Want hi’j vuulde die enörme drang um nur huus te goan.
En mit al ons verstand misstn wi’j toen net de diepere ernst van zien dringende weins. Want ja, wie (o)pa Kroek een betien e-kend ef wet dat et een eigenzinnig mannegien was. Een man mit een bak humor maar ok een man mit een starke wille en geregeld overtuugd van zien eign geliek. Niks mis mee, inteengdeel, wi’j huuldn ontzettend veule van die man, mit al zien biezundere karaktertrekkn.
Toen de vri’jdag dan eindelijk anbrak dat hi’j nur zien geliefde huus in zien geliefde dörp Sint Jansklooster terugge mocht, belde hi’j ons ’s mörns um 8 ure al op: ‘Haal mi’j op, ik mag nur huus.’ En dat deedn wi’j. Wi’j haaldn hum op in zien geliefde broenrooie Volvo.
Et zol zien leste rittien wörn in die auto. En zien leste rittien op de route van Meppel nur Klooster. Een route die hi’j meer dan 54 joar of e-legd had as rijschoelholder. Toen zien vreselijk vermuuide lichem eindelijk op de pasagiersstoel zat gung zien hand as vanzelf nur de radio: NPO1 an, lustern nur de dagelijkse beschouwingn in de wereld. Ok maande hi’j mien bruur um een paar slome slakkn in te haaln. Um doarnoa zachies te verzuchtn: ‘Fijne auto, hè?’
Et weekend dat volgde stond bol van huusartsn, thuiszorgers en familiebezuuk. Proatn kon hi’j bijna niet meer maar ondergung alles zo dapper meugelijk. En hi’j vöcht tot et leste um toch nog weer wat beter te wörn. Toen pas begreepm wi’j zien dringende weins um nur huus te goan: (o)pa Kroek was nog niet kloar mit dit leevm maar vuulde dat zien tied begon te dringn. Hi’j wol, saamn mit (o)ma Kroek, nog zo veule meugelijk meemaakn van zien kienders en zien o zo geliefde kleinkienders woar hi’j zo machtig trots op was. Veur wie hi’j alles over had en alles veur deed wat maar in zien macht lag.
Maar et mocht niet meer zo weezn. Noa een nacht van waakn en toezien hoe hi’j verder weggleed uut de huidige wereld gaf die biezundere man dinsdag ’s middags 13 december 2016 de geest. Ondanks ons verdriet en et gemis weetn wi’j dat et goed is. Want van zien huus in Klooster is hi’j verhuusd nur zien eindbestemming. Nee, niet in zien geliefde auto en niet via de route Klooster- Meppel en ummegekeerd.
Dat hoeft niet meer.
Hi’j kreeg een ni’je route. Een route die maar iene kante op goat. De mooiste route, nur et mooiste eindpunt. Hi’j is veur Eeuwig Thuus.