Al een paar joar bin wi’j in et gelukkige bezit van een Nekaf.
Dat is, veur degene die et niet wet, een legervoertuug.
Wi’j em der al heel wat kilometers op zittn en genietn der ontzettend van.
Bi’j een betien mooi weer tuffn wi’j, mit de wiend um onze oorn, langs ’s Heren wegen.
Zo ok vandage.
‘Frouk, et is mooi weer, zulln wi’j goan riedn en argens een bakkien doen? Op de Belt ofzo?’
Mien man ef die woordn nog niet kold of ik zitte al op de wc.
Want ja, dat is toch et eerste wat wi’j vrouwn doen as wi’j weg goan.
Ik heure dat mien man in de garage de motor al e-start ef en de Nekaf nur buutn redt.
Ik slute de boel of en springe noast mien man in onze grote gruuine vriend.
De rit brengt ons over et hele Landveno, over de buutnweeng en deur Zwartsluus, woarnoa wi’j een pitstop op Belt Schutsloot maakn.
Ik zie dat de lucht een betien betrekt, donkere wolkn schoevn veur de zunne.
As der maar gien reeng uutkump. Want dan em wi’j wèl een probleem, wi’j riedn altied zonder kappe. De wolkn negerend stoppn wi’j bi’j de Arembergergracht, klappn de stoelties uut, drinkn wat en genietn van et rustig kabbelende water.
Ik zuchte van genot, dit is elke keer weer een mini-vekansie van zo’n twi’j uurties.
Toch trekt de wiend an en wördt de lucht ok steeds donkerder.
‘Now, Frouk, doar kump reeng an, denk ik,’ zeg mien man bezörgd, ‘loatn wi’j maar nur huus riedn.’
‘Ahjoh, dat is hier nog lange niet, nog eem zittn joh.’
Mien optimisme drukt de realiteit an de kante, et is mi’j veul te gezellig.
‘Nee, wi’j goan, straks wörn wi’j zeikenat. En ok de bekleding. Gien zin an.’
Mien man klapt onze stoelties weer in en springt achter et stuur.
Mit zien rechtervoete trapt hi’j stevig et gaspedaal in, want anders start et ding niet.
Die gehoorzaamt alleen noa een stevige trap.
En startn, dat dut ie!
Maar niet op een normale maniere, nee, de motor brult in zien hoogste toern, asof ie de lucht in wil vlieng!
Et stangegie van et gaspedaal blef ingedrukt vaste zittn, et veert niet terugge!
Ik schrikke mi’j et apezoer!
Mien man bukt zich en trekt snel mit zien hand rustig et stangegien nur zich toe.
Metiene löp de motor mooi stationair.
‘Nowmoe, wat is mi’j dat now toch?’
Verward trapt de man weer op et pedaal woarnoa de motor et weer uutgiert.
Ik sloa de handn veur de oorn en schreeuwe: ‘Wi’j wörn op e-bloazn, et is gebeurt mit ons!’
Mien man trekt de stange handmatig weer terugge en zeg: ‘Ik kieke wel eem onder de motorkappe, waarschijnlijk is er een veere e-knapt, doarumme kump et pedaal niet terugge. Denk ik.’
De doad bi’j et woord voegnd controleert hi’j et ien en ’t ander onder de motorkappe en zeg: ‘Wi’j riedn gewoon in de twi’jde versnelling nur huus. Mut wel lukkn, denk ik.’
Verbijsterd roep ik: ‘MUT WEL LUKKN?! DENK IK?! EN WIE TREKT DIE GASSTANGE DAN WEER TERUGGE! WI’J RIEDN TOMMIET KATS ET WATER IN!!’
‘Och,’ zeg mien man, ‘zo’n vaart zal dat niet loopn, denk ik.’
De kalmte van de man verbijstert mi’j.
Ja, maakt mi’j zelfs angstig.
Want wat roekeloos. Zo is ie elemoale niet! Ken ik die man eigenlijk nog wel?
‘Loatn wi’j onze tweede zeune maar eem belln,’ probeer ik nog, ‘die wet er vaste wel wat op.’ Resoluut drukt de man et gas weer in. ‘Nee, hoeft niet, wi’j goan. Zo kan et eerst wel, denk ik.’ En weer jankn de hoge toern over de Arembergergrachte.
Et is tot in Zwolle te heurn, weet ik zeker. Wi’j ontploffn!
Ik bukke mi’j en trekke de stange weer terugge terwijl mien man stoïcijns de weg opdreit.
Ik roepe: ‘Ik zette mien voete onder et pedaal zoda-j hum niet verder in kunn drukkn en wi’j niet de lucht in vlieng! En elke keer aa-j muttn schakeln trek ik et pedaal weer nur oe toe! Dan ku-j schakeln!’
En zo gebeurt et.
Ik zitte dwars op mien stoel um mien rechtervoete onder et gaspedaal te kunn holln.
As wi’j bi’j een bochte koomn druk ik et pedaal weer nur boovn en kan mien man schakeln.
En zo sukkeln wi’j mit een kalm gangegie, maar mit et angstzwiet op mien rugge, op huus an.
En dan, asof et niet op kan, begunt et te reeng.
Dikke druppn valln op ons heufd, in de auto, op de stoffn bankn.
Maar umdat wi’j niet anders kunn dan deursukkeln, sukkeln wi’j deur.
En net op et moment dat de wolkbreuke lösbarst riedn wi’j de Nekaf in onze schure.
Et geknapte veertien is inmiddels vervöng en de rit nur Belt Schutsloot is dunnegies over e-doan, bezegeld mit koffie en gebak bi’j Het Otterswold.
Zo krieg ik et vertrouwn wel weer terugge.
Denk ik…