Noast alle ellende en verdriet dat et coronavirus ons allemoale andut, wil ik toch mien onneuzele kappersdilemma mit jullie deeln.
Ik weet, et stöt totaal niet in verholding mit de echte probleemn die corona ons andut, maar et is toch wel een dingien.
Een klein en banaal dingien, maar toch, een dingien.
Mien hoar lig as een zwoare plakke op mien heufd, in fatsoen hölln deur de stevigste hoarlak die der is.
En ik viene et vies. En lillijk. Stöt mi’j niet. Mien gezichte hangt ervan nur beneedn. Old. Bah. Op zekere dag zeg ik dan ok teeng mien man: ‘Et maakt mi’j niks meer uut, ik bin der deur. Mien hoar mut er of. En ie muttn dat doen!’
Mien man kek mi’j onderzuuknd an: ‘Ikke? Weet ie dat zeker?’
‘Ja, ieje. Mit de tondeuze een betien opscheern, en de boovnkante doe ik zelf wel veur de spiegel.’
‘Tondeuze…hm….wat veur stand dan?’
‘Weet ik niet, gien idee. Maar et mut er of!’
‘Oké, zoaterdag dan maar?’
‘Goed, zoaterdag.’
Mien man bereidt zich noa die vroage metiene goed veur.
Hi’j bekek op youtube allerlei filmpies hoe de achterkante van een dameskapsel op e-scheurn dient te wörn.
Ok de overgang van et opgescheurn hoar nur et dakkien boovnop kump krek.
Der mag gien streep zichtbaar weezn, et mut vlekknloos in mekare overloopn.
Zien serieuze anpak stemt mi’j wat gerust, hi’j zet dus niet zomaar de tondeuze op mien heufd.
Ok kocht hi’j zelfs nog een kappersscheere.
Ik bedoele maar.
En dan is et zoaterdag.
De dag der daagn. Misschien een glorieuze dag.
Maar misschien ok een dag woarop de echtscheidingspapiern an e-vroagd goan wörn.
Ik begunne eerst mit mi’jzelf.
Veur de grote douchespiegel zet ik middn op mien heufd een plukke hoar rechtop en knippe der in ien keer een best stuk van of.
Zo, now bin ik verplicht um verder te knippn.
En dat goat mi’j wonderlijk goed of, al zeg ik et zelf.
Die ni’je kappersscheere dut et prima, lig lekker in de hand en ik warke dan ok de boel bi’j tot net boovn de oorn.
Dat doe ik later wel want dat kump mi’j krek.
Dan loop ik nur de garage woar mien man mit de tondeuze in zien hand al op mi’j stöt te wachtn. Ik goa zittn, sloa een roze handdoek over mien scholders en geve extra instructies an mien man. Die man die mit een verlekkerd gezichte nur de tondeuze kek, et knoppien umme zet en dan grijnzend op-en-neer bewegingn maakt.
‘Zo ongeveer, Frouk?’ grijnst hi’j brieduut.
Bi’j et zien van die grijns slöt mi’j de angst um et harte.
Die man is veul te enthousiast!
Die kent tommiet totaal gien rem!
Dat wördt iets van lange-haaln-snel-thuus!
Wanneer hi’j mi’j stand drie löt zien en vrög of dit kört genog is, plas ik van ellende bijna in mien broek.
‘Nee man, dat is veul te kört! Grootste stand, nummer neeng ofzo!’
En dan begunt et.
Ik vule de tondeuze over mien nekke via mien achterheufd nur boovn goan.
Jammerend sloa ik mien handn veur et gezichte en kan alleen mien name nog maar jengeln: ‘Oh, Frouk Alice, Frouk Alice, Frouk Alice…!’
‘Stil ies, deerne, et goat prima zo. Mien talentn bin onbegrenst, e-k et idee.’
‘Volgns mi’j niet, ie goan veul te hoge! Ie zittn bijna boovnop mien heufd te skeern!’
‘Echt niet, ik goa precies tot an die ribbel op oen achterheufd, mooi der van of. Eerlijk, perfect, al zè-k et zelf’.
En dan geef ik mi’j over.
Der is niks meer an te doen.
Ik mut et gewoon maar deurstoan en de schaamte straks manmoedig probeern te draang.
Want zien enthousiaste stemme scheurt mi’j deur de strakgespann zenuwn: ‘Zo, dat goat mooi. Wat zè-k: ik goa hier mien bi’jbane van maakn! Zo, hier nog een betien, doar nog wat. Prachtig. How, hier nog iets meer derof. Bochien umme, stille zitnn!, achter de oorn nog wat weghaaln. Kloar.’ Mit een zucht van verlichting kiek ik in de spiegel en wark ik nog wat uutsteeknde ressies bi’j. Noa de bevestiging van mien kritische dochter dat et er bijna professioneel uutziet kump er wat rust terugge in mien ribbenkaste. Noa de wasbeurte zie ik warkelijk gien ernstige ofwiekingn.
Hoe is et meugelijk.
Onze relatie ef et coronakapsel deurstoan.
Twi’j weekn later kump et bericht dat de kappers weer maang knippn…