IJdelheid der ijdelheedn

De tied begunt de dringn: over drie weekn trouwt onze tweede zeune mit zien vriendin en ik eb nog steeds gien leuke feestjörk e-vunn.
In ons gezin is iederiene inmiddels veurzien van een mooi pak en dito jörkien, alleen ik eb nog niks.
Internet toont alleen maar flodderjörkn, stieve jörkn en huis-tuin-en-keukn jörkn, maar gien feestjörkn.
Ik wil e-zien wörn in een echte, mooie, prachtige feestjörk. Ik wil andere dames op die feestelijke dag jaloers kunn maakn.
Mien man en ikke besluutn um nur een grote kledingzake in de Wijk te goan.
Et mut een dure jonge weezn maar der is mi’j verzekerd dat ik doar goa slaang.
Zo niet, dan bin ik niet normaal, is de stellige bewering.
En inderdoad, jörkn genog.
En inderdoad, ok vri’j priezig.
Dat leste mut ik onder grote geestelijke druk disse keer maar verbann uut mien gillende pörtemennee.
De iene noa de andere jörk pas ik an, maar et is et allemoale nèt niet.

Wanneer ik angeve dat ik er kloar mee bin, kump de verkoopster mit een blauwe jörk anzettn.
De mouwn bin elemoale van kant, net as et liefien, en de rok is van chiffon (geleuf ik).
In mien oong een oldewieve jörk.
‘Frouk, pas hum now maar eem, dan weetn wi’j et zeker’, zeg mien man terwijl hi’j mit formidabele krachtsinspanning een zucht onderdrukt.
Och, wat ef die man al een geduld ten toon e-spreid.
En mit wàt een bovennatuurlijke vrolijkheid ef hi’j disse martelgang al deurstoan.
Et begroot mi’j warkelijk. Ik bin er kloar mee. Wi’j goan nur huus.
‘Toe now, pas hum eem, dan is et kloar. Dit is de leste, echt.’
Zien andringn en et glimpien ongeduld dat er toch in zien stemme deursiepelt maakt dat ik weer et pashokkien in goa en de jörk antrekke.
Halverwege zie ik in de spiegel dat et inderdoad een oldewievejörk is, ik hoeve de rits niet iens dichte te doen.
Ik doe et gedienn oopn en zegge: ‘Mu-j kiekn, zo’n stieve jörk!’
‘Doe die ritse now eerst eem dichte, zo kunn wi’j der niks van maakn.’
Terwijl ik de ritse dichte doe, zie ik et gebeurn.
De jörk verandert van een old ogend ding in een mooi anslutend en in mien oong een perfecte jörk! Ik dreie en zwiere mit de jörk hin en weer, hi’j golft en danst mi’j um de bienn.
‘Ik zegge YES TO THE DRESS!’ roep ik uut.
Mien man röp: ‘Ja, dit is ie Frouk! Prachtig!’
Ik zie an zien gezichte dat ie et oprecht meent. Missie e-slaagt.

Op nur de volgende missie: passende skoenn.
Klinkt simpel maar dat blek een doffe ellende te weezn.
In gien iene skoe-zake of op internet vien ik skoenn die onder de jörk passn.
Allemoale stomme skoenn, foute kleurn, te platte hakkn.
Ik eb nog maar twi’j weekn, ik mut anmaakn! Ik mut en zal jaloersmaaknde en in et oge vallnde skoenn zien te vienn.
En dan, nog anderhalve weke veur de grote dag, zie ik op internet een ni’je collectie veurbi’j koomn.
En doar zittn dè skoenn bi’j die ik wil.
Mooie hoge hakkn, prachtig blauwe kleur mit fiene glitterties der in.
Feestelijk en gewoonweg perfect.
As de skoenn een weke veur de tied binn koomn overtreffn ze mien stoutste droomn.
Verstandig as ik bin loop ik ze niet in, maar rekene op de drie verschillnde gelkussenties die ik her en der in de skoenn plakke.

En dan is doar de trouwdag: iederiene ziet er perfect uut.
Maar… wanneer de eerste plechtigheid veurbi’j is, vuul ik mien voetzooln en bi’jbeheurnde bottn brandn.
Nee, niet van een bloare, maar van die prachtige maar veul te hoge hakkn.
Ik kan bijna niet meer loopn.
De balle van mien voete lek een eign, zeer pienlijk leevn te leidn, mien enkels zwalkn alle kantn op.
Wanneer ik in de feestlocatie eem kan zittn, trek ik onmiddelijk de skoenn van mien gepienigde voetn.
Ik schreeuwe et bijna uut van opluchting, wiebele mit de tienn, dreie mit de enkels en blieve zo lang meugelijk op mien pantyvoetn rondloopn.
In de auto nur de karkelijke plechtigheid doe ik ze ok uut, net as in de karke en op de teruggeweg. Ik griepe elke geleengheid an um ze niet te draang.
Tiedns et officiële fieliciteern doe ik ze weer an en verdrage de enörme piene grootmoedig, schudde vrolijk alle coronavri’je handn en zijge doarnoa kepot op de stoel.
Skoenn uut, vri’jheid!
Toch vienn ik een oplössing veur die prachtige, jaloersmaaknde skoenn die triest onder mien stoel stoan: ik drage ze mit regelmoat in de handn en drukke ze menigeen onder de neuze.
‘Kiek ies, disse muttn eigenlijk an mien voetn zittn, maar dan zie-j ze niet. Mooi, hè?’