‘Heerlijk, vekansie! Lekker uutrustn. Ik bin der zó an toe!’
Veur veule meinsn is disse kreet arg herkenbaar. Iederiene kek reikhalzend uut nur die weekn van vri’jheid, van gien verplichting, van goan en stoan woar aa-j willn en op welk moment aa-j dat willn. Maar veural: rust. Rust van alles en iederiene.
En dus wördt er een vekansie bespreukn, et liefst verre weg en kiekn al die vermuuide meinsn uut nur et grote genietn van die broodneudige rust.
En doar em wi’j veule veur over. Mit et zwiet dikke veur de kop wördt de vouwtente of caravan dagen van te veurn in e-pakt en/of nog extra schone e-maakt.
Liessies van wat er allemoale mee mut wörn e-checkt, en wat er niet is mut nog snel eem an e-schaft wörn. In praktijk betekent dat: rap nur een campingwinkel of vakantiebeurs, mit jengelende kienders op de achterbanke.
Doarnoa mut de auto een complete controle ondergoan, mut zelfs nog e-ekeurd wörn (vergeetn!), woarnoa de koffers en tassn die niet in de caravan passn in de kofferbak in e-propt wörn of op de achterbanke, tussn de jengelende kienders in.
Halfoverspann en dikke in de stress kan dan eindelijk de reize nur de oase van rust begunn.
Now loatn wi’j de rit mit de jengelende kienders maar eem onbespreukn, menigeen kan zich die ellende (nog) wel veur de geest haaln.
Die rust, die welverdiende rust. Doar snakkn wi’j as Nederlanders zo vreselijk noar, doar bin wi’j zó an toe. En wat doen wi’j dus? Wi’j reizn ons een slag in de rondte, stoan uurn in de file of tussn stinkende meinsn op et vliegveld, bekkn ons et laplazerus op die vreselijke kienders op de achterbanke of in die stinkrij, en koomn dan eindelijk op de plaatse van de bestemming an: de camping. Eindelijk rust. Die rust op een camping ziet er as volgt uut:
Caravan of vouwwaang op de plekke drukkn , veurtente opzettn, auto leeg pakkn, koffers uutpakkn, krakkemikkerige stoelties neerzettn, wiebelende toafel uutklappn, levensgevoarlijke grondpenn de grond in sloan, muggn an de kante wappern en de kienders ondertussn van eetn en drinkn veurzien.
Wanneer dan eindelijk alles stöt, lig en hangt is de dag half umme.
En logisch, dan bin wi’j as olders al doodmuu en begunn wi’j, hoe kan et ok anders, te foetern op mekare. En dat gefoeter blef de eerste drie tot vief daang (as wi’j geluk em) anholln umdat:
– onze vri’jheid beparkt is tot een paar vierkante meter en de buurn achter, noast en an de overkante ons bijna op et börd kunn kiekn.
– Wi’j niet zo hard kunn schreeuwn as thuus en de kienders onnatuurlijk lief op de plekke muttn zettn
– et matras of luchtbedde totaal niet lekker lig en der sloapgebrek optreedt
– de rolverdeling tussn pa en ma ondudelijk is
– de wc veul te verre weg is
– de buurkienders bleern en schreeuwn en elke dag ongevroagd de tente binn koomn
– ruggezeerte op kump zettn van dat bedde en die minne klapstoelties
– ma al op de twi’jde dag begunt te zeurn dat ze ok ies wat leuks muttn doen mit de kienders
– pa begunt te sissn dat ie hier veur zien rust kump
– de wasmessienes op de camping alleen mit een muntien te gebruukn bin
– alle wasmessienes elke keer in gebruuk bin
– ma et eetn mut kookn op die veul te kleine gaspitties en et eetn niet zo lekker is as thuus
– pa maar blef sissn: ‘Holt oe allemoale ies stille, ik kome hier veur mien rust!!’
Wanneer de twi’j weekn weer veurbi’j bin, et gezin mit veule geweld en gebek de boel in mut pakkn umdat er reeng veurspeld is, (dan is de boel in ieder geval dreuge in e-pakt), de terugge reize net zo verlöp as de hinreize umdat dezelfde klierkienders op dezelfde achterbanke van dezelfde auto zittn, kan er bi’j thuuskomst eindelijk een zucht van verlichting e-slaakt wörn: “Eindelijk…rust…!”