Een kiend is ons geboorn

Ik bin diep ontroerd. Tot in et binnste van mien ziel. Tot in de kleinste hoekies van mien harte.
Een groot wonder is ons as familie Weijs overkoomn, een wonder dat niet in woordn te vattn is.
Et is et wonder van die eerste geboorte, dat eerste ni’je leven buutn ons eign gezin umme. Een levend wezentien dat as persoontien van et iene op et andere moment een belangriek onderdeel van onze familie e-wörn is.
Een onderdeel dat onverbrekelijk mit ons as opa, oma, twi’j ooms en de tante verböndn is.
Inderdoad, ons eerste kleinkiend en oom- en tantezeggertien ef op twalef februari et levenslicht maang anschouwn.
En et is as of ik op wolkies lope.
Mien keel snoert steeds dichte bi’j de gedachte an dat kleine, mooie mannegien.
Mien oong vulln zich ongemarkt mit troann die net niet over et randtien glippn.

Want een kiend is ons geboorn.
Ja, ons. Want onze oldste zeune en schoondochter kunn wel meenn dat ze et alleenrecht op dat mannegien em, maar doar vergissn ze zich zeer in.
Dat mannegien is net zozeer van ons as van hun.
Want o, wat em wi’j mit mekare al een plann veur et keerltien. Ik ok. Ik bin namelijk van plan um mien ni’je functie goed in te vulln. Ik goa de uutdaging an um een geweldige oma te wörn.
Ik goa allereerst mien enörme ervaring as moeder op mien zeune en schoondochter botviern.
Ik goa ze ongevroagd overlaadn mit mien encyclopedische kennis van joarenlange opvoedkunde.
Veur elk probleem eb ik een oplössing, op elke vroage een antwoord.
Ef et mannegien een kwoaltien onder de leedn? Ik wete hoe ze dat et beste kunn behandeln.
Sloap- en eetadviezn eb ik te over en mien kennis op et gebied van de strakke hand zal zal ik ze ok absoluut niet ontholn.
Over de corrigerende tik zal ik ze niet hoevn in te lichtn, dit kiend zal dat niet neudig em. ‘t Is er jummers iene van ons?
Ik zal hum te pas en te onpas ophaaln um saamn te wandeln of te fietsn over ons mooie Landveno. Halverwege de rit haaln wi’j dan een ijssien.
En ik goa hum zelfbedachte verhaalties vertelln, van enge monsters en griezelige spookn, zo eng dat hi’j zit te stuitern in zien fietsstoeltien.
As teenghanger trek ik hum dan bi’j thuuskomst bi’j mi’j op schoot um hum veur te leezn uut die lieve boekies van W.G. van de Hulst. Veural van Bruun de Beer. En dat goa ik dan zo tiennentrekkend zielig veurleezn dat wi’j saamn zittn te lippn.
En hi’j mag lekker op de banke ling tillevisie kiekn, onder een kleedtien, mit een bakkien chips op zien kleine bienties. Hi’j mag koomn logeern zo vake as ie wil. En dan mag hi’j lekker opblievn. En dan mag et lampien op de sloapkamer anblievn. Um die monsters en spookn van die fietsrit weg te jaang.
En hi’j mag van mi’j zo smerig wörn as ie maar wil en achter de kiepn anjaang zo hard hi’j maar kan. En ik bouwe ‘s zomers in de tune een tente veur hum van olde lakens, woarin hi’j dan lekker een ijssien en chips en sukela mag eetn. En netuurlijk mag hi’j, zo snel as hi’j iets meer adem kan produceern, de bloasinstrumentn van ons allemoale an de lippe zettn. ‘Bloazn mien jonge, bloazn!’
Net zoas zien vader deed toen die klein was, mit blote bienties en de pamper zwoar tussn de knie’jn, bloazend op die grote bas.
Wat zal ik genietn van dat kleine keerltien.
Et keerltien dat mi’j now al zo ontzettend bliede maakt.
Et keerltien dat mien harte vult mit allerlei ongekende gevuulns.
Et keerltien dat zomaar bi’j ons in de familie e-koomn is.
Et keerltien dat wi’j nooit eerder ontmoet em maar die toch al zo bekend is.

Want een kiend is ons geboorn.
Ja, ons. En ik bin doar diep ontroerd deur. En God ontzettend dankbaar.