Ons olderlijk huus vuult leeg.
Stilte heerst in alle kamers.
De stoel an de keukntoafel hoeft gien steun meer te geevn an de bewoonster.
De keukntoafel hoeft niet meer te functioneern as ‘kantoor’.
De markante bewoonster Betje Weijs hoeft er gien gebruuk meer van te maakn.
Betje, die een lang leevn mocht em hier op aarde, saamn mit heur man Appie, heur drie kienders, angetrouwdn, neeng kleinkienders en twi’j achterkleinkienders.
Een leevn dat bol stond van betrökknheid, belangstelling, zörgzaamheid en soms ongevroagde maar zeer hartelijke umhelzingn. ‘Ze zol mi’j de nekke breekn’ was altied zeer van toepassing.
Ze was een moeder en oma die altied heel dudelijk maakte hoe ze over bepaalde zaakn dacht.
Of hoe ze iets wilde. Of wilde weetn woar een ander mee bezig was en hoeverre ze waarn.
De lieste van betrökknheid was eindeloos.
Betje bleef tot op et leste moment, liggend in heur bedde in de kamer, op de heugte van alle bouwperikelen van de kleinkienders.
Menig kleinkiend luut heur foto’s en filmpies zien van de vörderingn.
‘Wat wördt dat dan? O, is dat de kamer? En wat mu-j allemoale nog doen dan?’
Die betrökknheid begon al heel vrog, ok in et leevn van de kleinkienders.
Iedere dinsdag ging een paar van dat kleine grut tussn de middeg bi’j opa en oma eetn.
Wit tijgerbrood mit leverpastei, besmeerd mit curry, en nog een blik kiepesoep.
Noa et eetn nog een druppien en dan weer nur skoele.
As ze niet genog aatn was steevast de vroage; ‘of bi-j ziek?’
Bi’j ons as volwassenen vruug ze dan: ‘Of doe-j an de lijn?’
Elke zundag deedn wi’j et loopien nur (o)ma.
Eem bi’jproatn.
Maar doar bleef et niet bi’j.
Drinkn, wörst, keeze en chips was bijna verplichte kost.
Ze bleef maar loopn en reddern.
Opa Weijs was doar wel ies poesterig umme: ‘Meinse, goat toch ies zittn, ze em genog!’
Betje leefde op ritueeln.
As de kleinkienders op et schelpn padtien langs heur huus fietstn richting skoele mos er wel e-zweit wörn.
En etzelfde op de teruggeweg.
En o wee, aa-j dat niet deedn of ie addn een onherkenbare jasse an.
‘Waar ie ziek gistern? Ik eb oe niet langes zien goan!’
De karstdaang waarn ok altied volle bak.
Een prachtig gedekte toafel in een propvolle keukn woar wi’j hoast bi’j mekare op schoot mossn zittn, soep die e-zeefd mos wörn veur de pietluttn onder ons (want al die stukkn in de soep), lauwe schnitzels die op waxinelichies warm mossn blievn (mocht niet e-weigerd wörn want: lus ie die niet? Bi-j niet goed? Doe-j an de lijn?) en een cornetto van bedenkelijke kwaliteit.
Dat bleekn de ijssies van veurig joar te weezn, die mossn eerst op.
En wie zal ons now nog van die warme gebreide sokkn veurzien?
Gien meinse in de familie die dat in de vingers ef.
Betje wel, al ad ze de vingers krom van de artrose mit de bi’jbeheurnde piene.
Ze bleef sokkn brein tot et echt niet meer kon.
En ok al konn heur handn et eigenlijk niet meer an, ze blééf wassn mit die oldewetse rondklotsnde wasmessiene. Wringn, spuuln, wringn, spuuln, woarnoa et in de winter an touwgies deur de keukn höng.
Een elektrische wasmessien was gien sprake van: ‘Wat mut ik mit zo’n dink mit al die ingewikkelde knoppn! Nee, loat mi’j et maar gewoon mit de hand doen, dat is ok goed veur mien artrose.’
Wi’j kiekn in liefde terugge op een moeder en oma die der altied veur ons was.
Heur kenmarkende uutspraakn van enthousiasme zulln wi’j nog lange noadoen: ‘Noooooww, maar dàt vien ik mooi!’ Eigenlijk vond ze bijna alles mooi.
En leuk.
Ze was heel snel bliede te maakn.
Zo ef ze alle tekeningn en warkies van de kleinkienders bewaart, zo bliede was ze der mee.
Betje wus dat God er veur heur was, ok in de muuilijke joarn woarin ze heur man Appie zo ontzettend miste, woarin ze steeds meer piene kreeg en van operatie nur operatie nur constante verzörging gleed.
In de weekn veur heur starvn zung ze mit regelmoat en mit een breekbare stemme menig christelijk lied.
Veural et ‘Op U, mijn Heiland blijf ik hopen’ kwam geregeld veurbi’j.
Heur huus is now leeg en stille, de stoel onbezet, et keukntoafelkantoor van zien functie ontheevn.
Betje huzeert er niet meer.
Nee, Betje is eindelijk ècht Thuus, bi’j heur Heiland, in et grote Vaderhuus.