Ik geve et eerlijk toe: pettat speult een grote rolle in mien leevn.
Niet groter dan Frits mien man netuurlijk, nee, dat verschil zie ik zelf ok nog wel in.
Ok niet groter dan mien kienders en kleinkienders, tuurlijk niet.
Maar pettat stöt wel heel hoge in mien top tiene.
Wat kan ik genietn van zo’n plastic bakkien pettat mit dubbele mayo van ons plaatselijke café/restaurant/cafetaria Het Wapen van Utrecht, oftewel café Rene.
Simpelweg dat tillefoontien nur hun maakt mi’j al bliede: ‘Ja, mit mi’j. Ik eb een bestelling!’
Ik weet zeker dat ze heel veule andacht besteedn an mien bestelling.
Elke keer is et zo ontzettend lekker en zo’n heerlijk geklieder mit die overdaad an mayo.
Die lekkere mayo die ik nog steeds niet in een supermarkt eb kunn ontdekkn.
Heel veule markn em hier al op toafel e-stoan, maar niks haalt et bi’j de mayo van café René.
Now vroag ie oe misschien of woarumme ik dubbele mayo wil.
Mien antwoord is: ik wil niet zonder koomn te zittn.
Elk stukkien pettat verdient et um gul deur die gele smurrie hin e-haalt te wörn.
Um overlaadn te wörn, tot et leste stukkien an toe.
Maar toen kreeg ons hele gezin corona.
Niet dat ze der slim ziek van waarn, inteengdeel, ze schuurdn der mooi bi’jlanges.
Maar geur en smaak addn ze niet meer.
Bi’j de meestn verdween dan ok de eetlust.
Ik wörde as leste ziek.
Ik kreeg alle verschienseln woar de rest niet onder e-leedn ad.
Et wörde veur mi’j een gruwelijke, bedlegerige, koortsige en hoesterige toestand.
En barre muu, ik sluup bijna de hele dag.
Kon de eerste daang ok niet zonder begeleiding de trappe op en of koomn.
Wat ik gelukkig wèl kon was eetn, want ik pruufde alles nog.
Maar ellendig genog, de vette hap wörde niet meer besteld.
De rest ad er gien zin in. Onveurstelbaar.
Op zekere oamd, op et dieptepunt van mien ziekte, kreunde ik vanuut mien bedde: ‘Frits, help mi’j toch! Ik eb zo ontzettend veule zin in pettat! Echt, ik vule dat dat levensreddend veur mi’j kan warkn! Help mi’j!’
En die beste man, die man die veur mi’j nog steeds op de eerste plekke kump, die gaf geheur an mien jammerklacht.
Op een oamd heurde ik hum vanuut mien bedde de trappe op loopn.
Goed, dut ie wel vaker.
Toen heurde ik hum onze sloapkamer binnkoomn.
Dut ie ok wel vaker.
Toen heurde ik, dwars deur mien gonznde oorn en bonkende heufd hin, gekraak van papier.
Heel bekend gekraak.
Onmiskenbaar herkenbaar.
Nog nooit in onze sloapkamer heurt.
Terwijl ik mi’j mit muuite ummedreide en mien man zag stoan, keek ik in zien grijnzende tronie en zag dat ie dat o-zo bekende zakkien vlak boovn mien heufd huult.
‘Deerne, roek ie et ok?’
Och, hi’j hoefde et niet nog een keer te vroang.
De beloftevolle geur maakte een energie in mi’j lös die bijna overienkump mit een bevalling.
Ik richtte mi’j op, gung rechtop zittn en graaide nog net niet dat zakkien uut zien handn.
Pettat! Ik gung et reddn!
‘Rustig an, deerne, rustig an, straks valt de boel uut et bakkien. En kiek, dubbele mayo!’
Meinsn, ik zal oe eerlijk vertelln, dat bakkien pettat is et lekkerste bakkien pettat dat ik ooit ad ebbe. Ik sleurde die gele knapperige stengelties gul deur de mayo, ik likte mien vingers der elke keer bi’j of, schrokte mit een noodgang alles nur binn en vuulde mi’j heerlijk volgevreetn en compleet verzadigd.
Ik durve hoast mit zekerheid te zeng dat dat bakkien pettat de umslag e-west ef in mien ziektebeeld.
Et zolt, et vet en de grote hoeveulheedn em veur mien gevuul alle tanende vitamienn en mineraaln an e-vult.
Ik knapte op.
Nooit zal er meer een bakkien of puntzak pettat koomn dat zo lekker en genezend is as dat iene bakkien, op die bepaalde oamd, ofkomstig van café Rene en ontvangn uut de liefdevolle handn van mien eign man, mien ienmoalige nummer twi’j.
Disse keer was et die Corona-pettat.
Een nummer iene um op te vreetn.