Echt, ik bin machtig bliede veur heur. Ze kreg een hele leuke man, een leuk huus, alles dikke prima. Ik kan niks beters veur heur weinsn.
En toch zie ik er wat teengop. Want dat jonk, dat deerntien, die dochter van ons, goat (as alles goed goat en zo de HEEERE wil) binnkört trouwn en vertrekt dan uut ons warme nöst.
Heel mooi veur heur, maar hoe mut dat straks dan mit mi’j? Hölt doar eigenlijk wel iemand rekening mee? Of is dat niet belangriek? Loat moe maar in heur eign sop gaar kookn, zoiets?
Now, dan zal ik oe vertelln: ik viene dat best wel belangriek.
Want die eerste zoaterdag dat ze niet meer mit warrig hoar en een sloapheufd van hier tot tokio uut bedde kump strompeln, zal raar en confronterend weezn. Die sloapkamerdeure stöt dan gewoon oopn in plaats van dichte. Kiek ik zo die lege kamer in. Snappie? Leeg.
Et eerste wat wi’j alle mörns teeng mekare zeng, ikke douchend achter et douchegedienn en zi’j an de wastoafel, is: ‘Goeiemörn, goed e-sloapn?
‘Ja, (of nee). Ieje dan?’
‘Ja, (of nee)’
‘Heufdpiene?’
‘Nee, (of ja) ‘ieje dan?’
‘Nee, (of ja)’
Dat leste is nogal een belangriek ding bi’j ons, et kleurt de dag soms metiene al zo donker. Klinkt er een ‘ja’, dan baaln wi’j veur de ander (en mut ik mien doktersadviezn veural niet metiene ofraffeln), klinkt er een ‘nee’, dan bin wi’j opgelucht.
Doarnoa zal ik de koffielucht missn die bijna elke mörn in de keukn te roekn is. En die gezellige duster die ze dan altied an ef. En de lichte irritatie as ik alweer veul te veule proate: ‘Moe, now eem niet, bin net wakker.’
Wanneer wi’j ons opdoffn veur karkgang of andere zaakn buutn de deure, dan vroag ik heur mit regelmoat: ‘Wi-j eem kiekn hoe mien hoar van achter zit?’ woarnoa ze et ien en ’t ander anpast.
En wat denk ie van de volnde, zeer belangrieke vroang die ik vanof die zelfde zoaterdag nooit meer an heur kan stelln:
‘Welke panty’s stoan beter onder disse jurk?’
‘Kan disse broek nog wel?’
‘Za-k disse schoenn an doen of die andern?’
‘E-j oen kiwi al wel ad vandage?’
Ok de verhaaln over heur wark en et geklier onder et eetn mit heur bruur, et gelach, et gefoeter, de gedeelde zörgn, de vrolijkheid. Wie goat dat overneemn? Ikke niet. Mien vrolijkheid wördt vake in de kiem e-smoord mit: ‘Moe, asteblieft, ku-j eem normaal doen?’
En wat goat et mit mi’j doen as ik die eerste zundags alleen nur de karke mut loopn? Gien babbelend deerntien meer noast mi’j, proatnd over ditties en datties. En die preekbespreking die wi’j altied voern? Mu-k doarmee wachtn tot ik thuus bin? Man, dat duurt zeker tien minuutn! Is hoast niet te doen!
En wie goat die lekkere stoofpot, kiepesoep en gruuintesoep dan maakn? En? En? En?
Maar how ies eem, der brek deur al mien emotionele gedachtn toch iets biezunders deur.
Iets belangrieks. Iets wat zeeeeer gunstig is. Bijna levensreddend.
Et bankstel, inclusief et dekentien, is vanof die eerste zoaterdagoamd weer elemoale veur mi’j alleen!