Mien vingers bin er kloar veur: de ni’jste humoristische column zit al tiedn in mien heufd.
De toetsn van mien laptop lingn te wachtn um mit grote snelheid en tikkende geluudties grappige woordn weer te geevn op et scharm.
Maar mien heufd weigert.
Mien gedachtn stoekn.
Et is stille in mi’j.
Een lollige column schrievn in tiedn van immens Kloosters verdriet, et lukt niet.
Want dàt is wat er heerst in ons dörp: verdriet.
Sirenes, traumahelikopter, brandweer en een macht an politie.
As Kloosterlingn stöt ons arte stille bi’j zoveule onheilspellend geluud.
Wi’j bin dit niet gewend.
Bi’j ons in Klooster heerst rust, heur ie geluudn van de natuur, passeernde auto’s, een trekker.
Maar gien sirenes.
Gien helikoptergeluudn.
Via verschillnde eppies koomn de gruwelijke berichtn binn.
Twee dörpsbewoners bin betrökkn bi’j etzelfde ongeluk.
Beidn verliezn et leevn.
Beidn bin buurn van mekare.
Wat beleevn ontzettend veule families, vriendn en kennisn een ongekend trauma.
Een trauma dat niet alleen bi’j hun, maar ok in ons dörp nog lange zal veurtleevn.
Netuurlijk zulln de scharpe kanties mit verloop van tied slietn.
En netuurlijk zal et gewone leevn weer veurzichtig op e-pakt wörn.
Maar now is ons dörp stille e-valln.
Nog stiller dan et teveurn al was.
Onnatuurlijk stille.
Ik bidde dat ons dörp mit verloop van tied weer geluud kan loatn heurn.
Een beheerst geluud, vermengt mit diep meeleevn veur alle betrökkenen.
Maar veural bid ik of God de noastn van onze beide dörpsbewoners wil steunn in dit immense verdriet.
Dat ze de kracht maang krieng um dit te verwarkn.
Dit is et belangriekste wat er uut mien typende vingers kump.
Een klein, maar smekend gebed: ‘God, help ze!’