Et is donderdag, ik mag weer oppassn op onze beide kleinkienders.
Et is ok de leste donderdag veurdat Suntekloas van ons geld mooi weer goat speuln en de kienders weer allemoale kedogies krieng.
Ik eb een plan bedacht: Suntekloas goat ze hier ok verrassn mit een kedogien. Of beter e-zegd: ík goa ze verrassn, niet die man mit de board.
De hele middeg bin wi’j an et knutseln, mit passende Suntekloasvarsies op de achtergrond.
De sfeer is elemoale zoas Suntekloas et zol willn em.
Et is al donker as mien oldste zeune zien beide kienders op kump haaln. Prima, hoe donkerder, hoe spannender.
Ik eb twi’j prachtige boekn veur ze e-kocht over Opa Jan, elk mit een andere titel.
Ik eb der zelf ok twi’j en doar lees ik ze vake uut veur.
Opa Jan vienn ze prachtig. Et is de meest chaotische en smoezelige opa die aa-j maar kunn bedenkn.
Toch vien ik et wel wat spannd: et is jummers gien autogien of een poppe.
Ik geve mien man opdracht um de ingepakte boekn veur de veurdeure te leng mit een sukela-suntekloas der boovn op. Terwijl hi’j doarmee bezig is roep ik plotseling: ‘Jonges, ik zie Suntekloas en een zwarte Piet!’ Ik goa veur een raam stoan kiekn en mien twi’j zeuns doen vlekkeloos mee: ‘Ja, ik zag hum net ok volgns mi’j! Maar woar is ie now dan?’
De kleinkienders loopn veurzichtig nur een stoel die veur een raam stöt.
Dat goat niet echt enthousiast, et jochie is wat schuchter en et deerntien is deur een bepaalde angst e-greepn.
Ik plante ze op de stoel en kieke hysterisch hin en weer nur buutn. ‘Ik zie hum niet meer! Woar is ie now zo gauw e-bleevn dan?’
Terwijl wi’j nur buutn blievn kiekn wördt er mit veule geweld op de veurdeure e-bonkt.
De kienderties schrikkn zich lam en de volwassenen doen doar perfect in mee.
Ik roepe: ‘Maar dat is ie! Dat is Suntekloas! Kom mee! Nur de veurdeure!!’
Terwijl wi’j de donkere hal in loopn (nee, et licht goat niet an), loopn de beide kienderties veurzichtig achter ons an.
As ik et jochie nur veurn drukke um de deure oopn te doen heur ik hum zachies zeng: ‘Nee, ik wil niet, ik bin een betien bange…’
‘Oh, dat gef niks, dan doe ik de deure wel oopn, kom maar.’
Ik pakke de deurknoppe en trekke heel langzaam de deure oopn. Expres, want die deure gef een piepend geluud. Kan mooi as ondersteuning van de spanning.
En doar ling de beide kedogies mit de sukela-suntekloas der boovn op.
Mit zien alln begunn wi’j te schreeuwn: ‘Kiek now ies, der ling twi’j kedogies! Kom ies kiekn jonges, die bin veur jullie, jullie name stöt er op!’
De kienderties kiekn nur de kedogies en weetn niet goed wat ze der mee an muttn.
Saamn mit mien zeuns ren ik nur buutn: ‘Kom mee, kiekn, misschien zien wi’j ze nog!’
In et donker stoan wi’j veur an de weg en kiekn links en rechts de stroate of.
De kienderties stoan achter ons en kiekn schichtig hin en weer. Dit is te spannd, ik zie et in hun ogies.
Wanneer wi’j de conclusie e-trökkn em dat Suntekloas en zien Zwarte Piet echt niet meer te zien bin trekkn wi’j ons weer terugge en neemn de kienders de kedogies mee nur binn.
Now begunt veur mi’j de spanning: vien ze et wel leuk? Bin ze teleur e-steld dat et gien auto of poppe is? Gooin ze Opa Jan an de kante?
Wanneer ze et papier der eindelijk of e-scheurd em heur ik tot mien opluchting positieve geluudn: ‘Oh, Opa Jan! Die em wi’j ok thuus, maar dan een andere! En oma, ie em Opa Jan ok hè, maar dan ok een andere!’
Et deerntien kröp bi’j heur va op de schoot en begunt deur heur boek te bladern.
Ze bestudeert de prachtige tekeningn en is metiene verdweenn in de wereld van Opa Jan.
Et jochie bladert ok deur zien boek, al goat dat wat sneller.
Et is netuurlijk wel een jochie, hè. Dat is van raprap en ‘thuus zien wi’j wel verder’.
Toch vrög hi’j zich nog ien ding of: ‘Hoe wet Suntekloas eigenlijk dat wi’j hier bin?’