Columns in de categorie Uncategorized

‘Ik goa mörn eem nur Pearl in Emmeloord, Frouk, mien oong loatn testn. ’t Is al weer vief joar geleedn, wie wet hoe mien oong achteruut e-goan bin.’
Dat lek mi’j een goed plan, mien man knalt nog net niet overal teeng an.
‘Maar how eem,’ reageer ik, ‘dan bin ik op mien wark, dan kan ik niet mee.’
‘Dat gef niet, ik doe alleen de oogtest, doarveur hoef ie niet mee.’
Aldus besleutn krieg ik de volnde dag een berichien op mien mobiel: ‘Oogtest e-doan en metiene een brille mee e-neum die ik mooi viene. Kun ie hum thuus ok nog eem zien.’
Ik begunne metiene te steigern. Want hoezo: een brille mee e-neumn?? Hoezo: die ik mooi viene??
Et is totaal niet van belang wat meneer mooi viendt: IK mut et mooi vienn, IK bepale wat mooi is.
Toch hol ik mi’j in en schrieve licht positief terugge: ‘Zozo, wat een actie!’
Metiene krieg ik een berichien terugge: ‘Ja, loat mi’j maar skoevn!’

Vol spanning ried ik noa warktied terugge nur huus.
Nog veurdat ik de jasse uut ebbe roep ik: ‘Now, loat ies zien!’
Mien man löp nur een kaste, dreit zien rugge nur mi’j toe, zet een brille op en dreit zich dan langzaam nur mi’j umme.
Zien hele gezichte straalt van trots.
Mit ien klap weet ik dat te vernietign: ‘Wat?? E-j die uut e-zöcht? Wat een vreselijk lillijke brille! Frits, nee, dit is kloare horror!’
Et gezichte van mien man verandert binn een mum van tied van trots nur lichte woede.
Ik zie en heure dat hi’j mit een noodgang zien hakkn in et zand zet: ‘Ik viene hum mooi. Dissnt doe ik.’
‘Nee, dat doen ie niet. Disse brille past totaaaaal niet bi’j oe! Et is net o-j scheel kiekn! En veul te donker. En veul te klein!’
‘Dissnt doe ik. Ik viene hum mooi!’
‘Nee, dat doen ie niet! Dit kan niet, dit is niet mooi!!’
‘Ie kunn proatn wat aa-j willn, dissnt hol ik, dissnt vien ik mooi!’
‘Ja, hallo, ie kunn hum wel mooi vienn maar et ienige wat ie doen is er deurhin kiekn. Wi’j mutn der teengan kieken! Dat is wel eem wat anders, hè?’
‘Kan mi’j niet scheeln, dit is de brille die ik al joarn wil em!’
Ik wete genog, veurlopig mut ik mi’j eem stille holln.

Toch hef mien zeer ontactische en lompe reactie zoveule effect ad dat wi’j de zoaterdag doarnoa gezamenlijk en in vrede weer nur de Pearle in Emmeloord riedn.
De man die hum hölpn ef ontvangt ons nog net niet mit oopn armn: ‘Zo, en? Hoe vond mevrouw de bril?’
Ik kieke hum zwiegend an. ‘Oh, ik zie het al, je vond het niks.’
Mit zien drie’jn loopn wi’j een hele serie brilln bi’jlanges.
Mien man past de iene noa de andere maar der is der giene iene bi’j die hum mooi stöt.
Vien ik.
Maar dan zie ik die iene blauwe mit een fien montuurtien.
Eerlijk, die stöt hum merakel.
En dan gebeurt et wonder: ‘Ik geleuve dat ik dissnt ok wel mooi viene. Ja, ik geleuve et echt.’
Et begunt in mi’j te rommeln.
Ik stoa op et punt um van alles te zeng en daverend te goan lachn.
Maar dat is niet verstandig.
Volkoomn beheerst zeg ik: ‘Ja, die vien ik oe ok mooi stoan. Tot now toe de mooiste. Loop alle spiegels in de zake maar ies bi’jlanges, dan ku-j steeds nur oezelf kiekn.’
En dat dut ie.
Veur elke spiegel dreit ie zien heufd hin en weer en kump dan terugge: ‘Frouk, dissnt doen wi’j. Mooi brillegien.’
Mien opluchting is zo groot dat ik wankele en mi’j effn vaste mut holln an een toafel.

As wi’j op huus an riedn is de man nog steeds tevreedn.
‘Man, wat een mooi brillegien. Eerlijk woar, ik denke dat et een goeie keuze e-west is.’

Dan kan ik mi’j niet meer stille holln: ‘Ja, mien jonge, loat mi’j maar skoevn!’

Et is donderdag, ik mag weer oppassn op onze beide kleinkienders.
Et is ok de leste donderdag veurdat Suntekloas van ons geld mooi weer goat speuln en de kienders weer allemoale kedogies krieng.
Ik eb een plan bedacht: Suntekloas goat ze hier ok verrassn mit een kedogien. Of beter e-zegd: ík goa ze verrassn, niet die man mit de board.

De hele middeg bin wi’j an et knutseln, mit passende Suntekloasvarsies op de achtergrond.
De sfeer is elemoale zoas Suntekloas et zol willn em.
Et is al donker as mien oldste zeune zien beide kienders op kump haaln. Prima, hoe donkerder, hoe spannender.
Ik eb twi’j prachtige boekn veur ze e-kocht over Opa Jan, elk mit een andere titel.
Ik eb der zelf ok twi’j en doar lees ik ze vake uut veur.
Opa Jan vienn ze prachtig. Et is de meest chaotische en smoezelige opa die aa-j maar kunn bedenkn.

Toch vien ik et wel wat spannd: et is jummers gien autogien of een poppe.
Ik geve mien man opdracht um de ingepakte boekn veur de veurdeure te leng mit een sukela-suntekloas der boovn op. Terwijl hi’j doarmee bezig is roep ik plotseling: ‘Jonges, ik zie Suntekloas en een zwarte Piet!’ Ik goa veur een raam stoan kiekn en mien twi’j zeuns doen vlekkeloos mee: ‘Ja, ik zag hum net ok volgns mi’j! Maar woar is ie now dan?’
De kleinkienders loopn veurzichtig nur een stoel die veur een raam stöt.
Dat goat niet echt enthousiast, et jochie is wat schuchter en et deerntien is deur een bepaalde angst e-greepn.
Ik plante ze op de stoel en kieke hysterisch hin en weer nur buutn. ‘Ik zie hum niet meer! Woar is ie now zo gauw e-bleevn dan?’
Terwijl wi’j nur buutn blievn kiekn wördt er mit veule geweld op de veurdeure e-bonkt.
De kienderties schrikkn zich lam en de volwassenen doen doar perfect in mee.
Ik roepe: ‘Maar dat is ie! Dat is Suntekloas! Kom mee! Nur de veurdeure!!’
Terwijl wi’j de donkere hal in loopn (nee, et licht goat niet an), loopn de beide kienderties veurzichtig achter ons an.
As ik et jochie nur veurn drukke um de deure oopn te doen heur ik hum zachies zeng: ‘Nee, ik wil niet, ik bin een betien bange…’
‘Oh, dat gef niks, dan doe ik de deure wel oopn, kom maar.’
Ik pakke de deurknoppe en trekke heel langzaam de deure oopn. Expres, want die deure gef een piepend geluud. Kan mooi as ondersteuning van de spanning.
En doar ling de beide kedogies mit de sukela-suntekloas der boovn op.
Mit zien alln begunn wi’j te schreeuwn: ‘Kiek now ies, der ling twi’j kedogies! Kom ies kiekn jonges, die bin veur jullie, jullie name stöt er op!’

De kienderties kiekn nur de kedogies en weetn niet goed wat ze der mee an muttn.
Saamn mit mien zeuns ren ik nur buutn: ‘Kom mee, kiekn, misschien zien wi’j ze nog!’
In et donker stoan wi’j veur an de weg en kiekn links en rechts de stroate of.
De kienderties stoan achter ons en kiekn schichtig hin en weer. Dit is te spannd, ik zie et in hun ogies.
Wanneer wi’j de conclusie e-trökkn em dat Suntekloas en zien Zwarte Piet echt niet meer te zien bin trekkn wi’j ons weer terugge en neemn de kienders de kedogies mee nur binn.

Now begunt veur mi’j de spanning: vien ze et wel leuk? Bin ze teleur e-steld dat et gien auto of poppe is? Gooin ze Opa Jan an de kante?
Wanneer ze et papier der eindelijk of e-scheurd em heur ik tot mien opluchting positieve geluudn: ‘Oh, Opa Jan! Die em wi’j ok thuus, maar dan een andere! En oma, ie em Opa Jan ok hè, maar dan ok een andere!’
Et deerntien kröp bi’j heur va op de schoot en begunt deur heur boek te bladern.
Ze bestudeert de prachtige tekeningn en is metiene  verdweenn in de wereld van Opa Jan.
Et jochie bladert ok deur zien boek, al goat dat wat sneller.
Et is netuurlijk wel een jochie, hè. Dat is van raprap en ‘thuus zien wi’j wel verder’.

Toch vrög hi’j zich nog ien ding of: ‘Hoe wet Suntekloas eigenlijk dat wi’j hier bin?’