Ik bin een verwend stuk vreetn.
Verwend tot in de bottn.
En dat is de schuld van mien man.
Mien leevn mit die prachtige vent is vanof et moment dat wi’j mekare ontmoetn een constante bron van ‘loopn op veerties’.
Fijn gevuul, maar doardeur bin ik een arg verwend meinse e-wörn en bin ik bi’j de kleinste teengslag metiene stiksaggerijnig.
Trouwe lezers zulln weetn dat onze badkamer al lichtjoarn an renovatie toe is maar umdat onze vier kienders zo neudig elk een huus mossn koopn dat op e-knapt mos wörn is et doar nog nooit van e-koomn.
Maar now is eindelijk zoverre, et klussn bi’j de kienders is eempies of e-rond en onze badkamer is now an de beurte.
Onze zuuktocht nur alles wat er in een ni’je badkamer mut koomn is achter de rugge en de nooddouche is inmiddels besteld.
Ik mut mi’j ’s mörnvrog wel eem kunn douchn, de nachtn bin al klam genog.
Die nooddouche kump in de garage te stoan zolange de verbouwing duurt.
Ik zie et elemoale zittn en bedenke wat veur spullegies der allemoale bi’j muttn stoan um mi’j te kunn douchn, ofdreung, insmeern, ankleed, opmaakn en hoar föhn.
Vanof de eerste douchesessie in de garage koom ik er achter dat ik de helfte van die spulln vergeetn bin.
Woar is mien vergrootspiegel um mien mascara an te brengn?
En et washandtien?
En de hoarlak?
Ik vule metiene argernisse opkoomn bi’j elke traptrede die ik extra mut loopn um vergeetn zaakn van boovn nur beneedn te sjouwn.
En al is die nooddouche netuurlijk een ontzettend mooie oplössing, toch mark ik dat et ‘loopn op veerties’ mit de dag meer verandert in ‘loopn op grindte’.
As ik de twi’jde keer weer iets vergeetn bin en in mien blote poepert et hele huus deur mut kleppern bin ik er kloar mee.
‘Frits, ik waarschouwe oe vustig, ik bin zo saggerijnig as ik weet niet wat! Zeg maar niks, ’t is ok niet oen schuld, maar de feitn bin zoas ze bin.’
‘Vertel mi’j wat ni’js’, is zien dreuge reactie.
Wi’j bin now bijna een weke verder en ondanks dat ik mien systeem now zovere op örde ebbe dat ik alles kan doen wat ik mut doen, mien hoar kan föhn in de warkplaatse en mien mascara an kan brengn veur een vergrootspiegel op een warkbanke, bin ik toch nog steeds kriegel in de kop.
Dit kump geregeld tot een ontploffing in de vrogge mörn. In een donkere garage.
‘Frouk, woarumme stoa-j doar now in et donker?’
‘GEWOON, UMDAT IK DAT WIL!’
‘Frouk, ie em et douchegördien niet goed zittn, zo löp et water der noast.’
‘WEET IK WEL, NIET MEE BEMUUIN!’
‘Frouk, as ik dit lampien hier now ies an doe, dan e-j meer licht.’
‘HOEFT NIET, LOAT MI’J MIT RUST!’
Ik wete dat dit niet eerlijk is, de man stöt ’s mörn al een half ure eerder op um de boiler op te warmn.
Dut ie veur mi’j, zodat ik warm water ebbe.
De lieverd.
Maar toch…
‘FRITS, ET WATER WÖRDT VEUL TE SNEL KOLD, DIT IS NOOIT EEN KWARTIER!’
‘Klöpt’, is et rustige antwoord, ‘as ie ies beter zolln lustern dan wus ie dat et opwarmn een kwartier duurt en et warme water zeuvn minuutn.’
‘DAT IS TE KÖRT!’, gil ik.
‘Goeie leer veur straks’, zeg hi’j kalm, ‘dat zal ons heel wat water bespaarn. Meer tied krie-j straks ok niet.’