In onze getrouwde wereld van reinheid, rust en regelmoat bin mien man en ikke et vake mit mekare iens.
Zowel in opvatting as in uutvoering.
Wi’j ling zogezegd vake op iene lijn.
Behalve as et op sloapn ankump. Dan zit er wel een groot verschil tussn ons.
Mien man kan sloapn as een malle.
Leg hum argens neer en hi’j is binn een paar secondn vertrökkn.
Zelfs rechtop zittnd in een stoel.
As wi’j ’s oams et eetn op em en gien verplichting em goan wi’j noa et ofwassn op de stoel en de banke zittn um ons eetn rustig te loatn verteern.
Want dat is belangriek, eem kalm an doen en de mage zien wark loatn doen.
Now de daang körter wörn en et ’s oams al vrog donker is doen wi’j overal de lampies an.
Gezellig. Maar ja, der is wel een keerzijde an die gezelligheid.
Want wat gebeurt er noa zo’n dikke drie secondn as mien man in de stoel goat zittn mit de krante in zien beide handn?
‘Frits, dat meen ie niet! ’t Is nog maar half zeuvn!’
‘Hm? Wat?’
‘Oen heufd knakt bijna van de nekke! Zak eem wat onderuut mien jonge, dan ku-j oen heufd achterover teeng de leuning leng.’
‘Nee, hoeft niet, ik sloape niet.’
‘Niet? Oh? Oké.’
Zo goat et bijna elke oamd.
Vake volg ik zien veurbeeld noa een dik half ure.
Wi’j nuumn dat altied een’veur-duttien’.
Ok vanoamd goat et weer net zo.
Mien man zit keurig rechtop in de stoel mit de krante in zien handn en ik zitte rechtop op de banke filmpies te kiekn op de mobiel.
Maar disse oamd bin de rolln plotseling ummekeerd.
Nog eem, Frouk, en ie bezörgn oezelf een wiplash.’
‘Huh? Watte?’
‘Ie valln zowat achterover!’
‘Oh ja?.’
‘Goat maar ling, anders e-j mörn weer heufdzeerte.’
Ik gehoorzame metiene, want zo bin ik. Ik zakke weg in een sluimerende stilte.
Op een gegeevn moment schrik ik op van zien schörre stemme.
‘Frouk, et is al half 12, wi’j munn neudig nur bedde!’
Noa wat gesmak en geslikker stoan wi’j allebei mit wankele bienn op en begunn an de reize nur bedde.
Ons veur-duttien was fijn, maar de keerzijde is dat wi’j now kloarwakker bin.
Ik schoeve lekker onder de pasgewassn deekns en krulle mi’j op veur de sloap.
Die niet kump.
Ik heure de klokke half iene sloan.
Ik heure mien man licht snurkn.
Ik heure een muus onder de dakpann rommeln.
En zo lig ik hier eenzaam en alleen te wachtn op de sloap terwijl meneer al sluup veurdat hi’j de deekns raakte.
Wi’j ling niet in iene lijn. Ik mut optreedn: ‘Frits, sloap ie al?’
Gien antwoord. ‘Frits?’
Gien antwoord. ‘Frits?’
Noa wat geknarp en geschoer kump er eindelijk antwoord die de woarheid geweld an dut: ‘Huh? Nee tuurlijk niet, maar ik was er wel bijna an toe. Ie wörn bedankt. Kan ‘k weer opni’j begunn.’
Ik grijnze in stilte. Zo ling wi’j toch weer op iene lijn.