Ik zeg et maar heel eerlijk: in de huidige transgender- en wokewereld kan ik mien weg niet goed vienn.
Et goat mien verstand te boovn en ik kan alleen maar mit verbijstering kiekn nur de hysterie die een deel van de jongeren te pakkn ef.
Mit sommign eb ik diep medeliedn, andern zol ik et liefst een pak rammel geevn.
‘Jaja, totdat et ok bi’j oe an deure klöpt,’ heur ik menigeen al zeng, ‘dan denk ie der wel anders over.’
En ik mut eerlijk toegeevn dat mi’j pasgeleedn de schrik umme et arte sluug.
Ik meende echt dat er bi’j ons op die transgenderdeure e-klöpt wörde. Op Koningsdag nog wel.

Traditiegetrouw koopn wi’j op de Kloostermarkt een kedogien veur onze kleinzeune (5) en kleindochter (2).
Dit joar dus ok, al wördt et steeds muuilijker um de kienders iets te geevn wat ze nog niet em.
Toch trekkn mien man en ikke der roem de tied veur uut en strui’jn wi’j de hele markt of, van boovn nur beneedn en van links nur rechts.
Et blek niet eenvoudig.
De kleinzeune kump nameijk bijna umme in de autogies en trekkers en de kleindochter in de poppn en anverwante zaakn.
Wat kunn wi’j ze dan nog geevn dat niet op die bulte kump?

Wanneer wi’j et bijna opgeevn zie ik op een stoepe een grote deuze ling mit doarin, tussn allerlei ander speulgoed, een deuze mit een helikopter van neplego.
Wat de deurslag gef is de pries: lange niet duur. Hup, inpakkn en wegweezn. Op nur et vrouwelijke kedogien.
Maar hoe wi’j ok zuukn, kiekn en rondrommeln, nargens is iets biezunders veur et deerntien te vienn, alles is van etzelfde.
‘Now, dan geevn wi’j heur toch geld veur in de spaarpot?’ stelt mien man veur. Et is net of mien adem stoekt.
Dit is weer zoooo mannelijk! Wat börrelt er toch in dat brein rond?
‘Man, dat is toch elemoale niet leuk! Kreg et keerltien een kedogien en dat arme deerntien stom geld. Snapt ze toch nooit!?’
Al debateernd passeern wi’j veur de zoveulste keer een kroame mit alozies en sierroadn.

En dan treedt mien altied geweldig warkende brein weer in actie: ‘Ik weet et! Wi’j geevn heur een ring! Ie weetn wel, zo’n lievenheersbiesien! Die ef ze niet!’.
Mien man kreg niet iens de kans um et of te keurn, ik eb al een ring e-vunn en die mag ik van de kroammevrouw wel eem thuus probeern bi’j et deerntien, vlak achter de kroame.
As verzekering dat ik ok echt terugge kome mit de ring geef ik mien bibliotheekpassien as onderpand. Weegt absoluut op teeng de ring.

Bi’j de kleindochter an e-koomn goa ik op de hurkn veur heur zittn en zegge: Kiek ies, zo’n mooi ringegien! Die krie-j van oma. Pas maar eem.’
Et deerntien kek nur de ring en gooit heur hele lichempien in de strijd: trekt heur handtien weg, vingertien weg, en bijna blerend röp ze dat ze de ring niet wil! De woke-angst slöt mi’j umme et arte. Et zal toch niet?
‘Goa-j dan mee mit oma? Dan zuukn wi’j een andere ring uut, mit een bloempien der op.’
Maar et deerntien wil er niks van weetn. ‘Kiek, oma ef er ok twi’j umme, kiek, zo mooi. En mamme ok, kiek maar. Kom, dan goan wi’j der iene uutzuukn veur oe!’
Maar helaas, de kiend blef dwars en bleert ondertussn op een hoog geluudsniveau.
Heur mamme beslöt um mee te goan, misschien helpt dat.
Bi’j de kroame e-koomn krieg ik mien biebpassien terugge en lever ik et ringegien weer in.
Ondertussn bleert et deerntien uut alle macht deur: ‘Ik wille niet! Ik wille niet!’
Terwijl de kroammevrouw en ik op zuuk goan nur een armbandtien of kettinkien heur ik mien schoondochter zeng: ‘Hol maar op, ze ef zelf al iets e-vunn!’
As ik mi’j ummedreie zie ik een heel gelukkig deerntien: ze ef uut een bak een paar glinsterende hoar-elastiekies e-vunn en um heur polsien e-doan.
Ze is de koninginne te rieke.
As ik heur straalnde gezichien zie valt er een last van mien skolders: al is et wel heel vremd wat hier gebeurt, klöpt et veur gien meter, toch is er van geslachtsproblematiek gien speur te bekenn.

Al zal er an heur vrouwelijke inzichtn nog wel et ien en ’t ander corrigeert muttn wörn.