Columns in de categorie Column

Der bin van die gezinn die veur een dubbeltien op de eerste rang willn zittn.
Maar ie em der ok die et financieel niet gek genog kan, zolange aa-j maar genietn.
Wi’j heurn as gezin dus bi’j de eerste versie. Een betien zunig bin wi’j.
Wi’j willn et lekkerste en et leukste veur een bodempriessien.
En as dat niet kan doen wi’j et gewoon niet. Maar soms willn wi’j wel ies piekn wanneer de sfeer arg goed is.
En die goeie sfeer zit er op de twi’jde Pinksterdag in. Ons bijna voltallige gezin en aanhang goat namelijk nur et Vredes- en Oorlogsmuseum in Nijverdal.
Op zich al een vri’j unieke gebeurtenis dat iederiene wil en kan, dus die basis is al goed.
Zo goed zelfs dat mien man een gulle geest over zich kreg en de entree betaalt.
Et museum gef mooie, heftige maar ok ontroerende gebeurtenissn weer van de WOII.
An et ende van de route zien wi’j een nostalgisch ingerichte koffiehoek.
Terwijl ik de priezn zie van de koffie en de Liberation-cake begun ik te rekenn. As wi’j as olders dit ok betaaln hoeveule kost ons dat dan? Och wat, de sfeer is goed, et kan mi’j eigenlijk ok niks skeeln.
Tied veur een andere actie: mien man emotioneel bewarkn. Want uiteraard slöt hi’j ok metiene an et rekenn, noa die betaling van de entree.
Maar now is de kans, de sfeer is goed.
Ik flustere: ‘Wat dunkt oe, zol et niet machtig gezellig weezn as wi’j as gezin eem wat zolln drinkn hier?’
Mien man kek rond, speurt nur priezen, bekek de gezellige entourage en beslist verrassend snel: ‘Ja, leuk, dat doen wi’j!’
Noa et koffiedrinkn besluutn wi’j um de Canadese begraafplaatse op de Holterbarg te bezuukn.
Ok dat wördt een indrukwekkend gebeurn. Zoveule graavm, wi’j wörn der stille van.
Noa nog een kleine wandeling over de heide besluutn wi’j, umdat de sfeer nog steeds uitermate goed is, um niet thuus te goan eetn maar bi’j de MacDonalds. Niet al te duur en toch lekker.
Wanneer wi’j de parkeerplaatse van de Mac opriedn slöt de sfeer ietwat umme.
Starvensdrok is et.
Ik lope op een draffien nur de ingang um te kiekn of der sowieso nog wel een plekke veur ons is, maar de wachtrij stöt al pal achter de schoefdeurn van de ingang.
En dan barst de discussie lös: wàt goan wi’j now doen? Gewoon thuus achter et brood, deurriedn nur een andere Mac, iets bestelln?
Et iene noa et andere plan wördt verwörpm.
De goeie sfeer begunt te daaln.
Now wìlln wi’j een keer piekn qua kostn en now zal et zeker niet lukkn?
Toch willn wi’j et nog niet opgeefm en besluutn, al bellend in de auto’s, een digitale bestelling te plaatsn bi’j een ‘buutnlandse’ thuusbezörger. Al mit al wel veule duurder maar dat maakt ons niks meer uut.
Et eetn zal binn drie kwartier bezörgd wörn bi’j ons thuus.
Wanneer de toafel e-dekt is begunt et wachtn.
Best muuilijk aa-j al zo lange zin an eetn em. Toch holln wi’j de moed er in en kunn de klokke wel veuruut kiekn.
De drie kwartier duurn dan ok arg lange. Wanneer wi’j de leste seconde ofvinkn is er nog gien bestelling.
Een half ure later nog niet.
Wi’j besluutn um de zake te belln. Gien geheur.
‘Hi’j is vaste dichte op twi’jde Pinksterdag!’, zeg ien van de kienders.
Umdat wi’j op internet nargens kunn zien of dat zo is, rest ons niks anders dan wachtn.
Totdat er weer een kwartier verstrek en der nog niks is.
’t Is dudelijk, der kump niks.
Mien man pakt de koe bi’j de hoorns en plaatst bi’j onze plaatselijke cafetaria een joekel van een bestelling.
Dat mùt, wi’j bin der deur, der mut eetn wörn, ongeacht de kostn!
Wanneer mien man an de iene kante onze dam ofredt um de vette hap op te haaln, redt an de andere kante de ‘buutnlandse’ bezörger de dam op.
Mit verbijstering zien wi’j grote, goedgevulde draagtassn.
Noa et betaaln weetn wi’j ons effn gien road.
Et iene kiend herhaalt maar steeds: dit meen ie niet-dit meen ie niet!, de ander lig blauw van et lachn en de volgnde stöt mit de mobiel kloar um et heufd van mien man te filmn as hi’j binnkump.
De spanning nemp toe as hi’j de dam weer opfietst, mit ok grote draagtassn vol eetnswaar.
Ien ding is zeker: dit kan de man financieel gezien niet verwarkn, dit wördt geheid een gefoeter.
Wi’j stoan allemoale um et hoekien in de kamer, een zeune stöt kloar mit de mobiel en doar kump de man binn.
’t Is eem stille, en dan brek et besef deur: dubbel eetn, dubbele kostn!
Wi’j zien zien heufd vertrekkn en bin kloar veur zien heftige reactie.
En heftig is ie, in al zien simpelheid: ‘Oh… Now, mi’j dunkt, zo em wi’j wel genog.’

Ik wörre der wel ies muu van, al dat gemauw van de mann over de inhold van de damestassn.
Een inhold woar de mann alleen maar de umvang van ziet, maar niet et belang.
Die inhold ontstöt namelijk niet zomaar, zo van: och, loatn wi’j vrouwn ies een bende troep mee sleepm.
Welnee, die inhold kump veurt uut een grenzeloze zörgzaamheid woar de man gien weet van ef.
Zörgzaamheid mit een scharp oge veur eventuele kleine of grote rampn, veural wanneer wi’j van huus goan. En zeker wanneer er kleine kienders mee goan.
Want al neem ie ok maar ien kiend mee veur een midaggien winkeln ofzo, dan is dat iene kiend al een bron van ellende. En die ellende, op welk kienderlijk vlak ok, mut incalculeerd wörn en mut mit een veuruutziende blik zo snel meugelijk op e-löst wörn.
En zo koomn wi’j dus bi’j de inhold van de damestasse, die grote tasse die zo zwoar an onze scholder hangt. Want zwoar is ie. Al heurt de man ons doar nooit over klaang.
Inteengdeel, wi’j draang die grote tasse mit opgeheven heufd, asof hi’j totaal niet zwoar is. Maar dat is ie wel. Want noast onze eign spulln zoas de pörtemenee, mobiel, sleutels, lippestift, hoarbörstel, tandenstokers, papiern zaddoekies, deodorant, spiegeltien, agenda, penne, zunnebrille, flessien water, kauwgom, pienstillers, snoep, tampons of moandverband, bin der nog zoveule extra’s die veur dat kiend mee e-neumn muttn wörn.
Al goan wi’j alleen maar eem een boskoppien haaln in de stad.
Extra’s woar een man nooit ies bi’j stille zal stoan. Nooit.
Wi’j wel. Want wi’j em die veuruutziende blik. Wi’j weetn namelijk dat, wanneer wi’j nog maar net in de auto zittn, de inhold van de kienderdarmpies al in de pamper e-drukt wördt. Dat is eem zeker as reeng nat is.
Dus muttn der extra pampers mee in de tasse. En schoonmaakdoekies, of een vochtig washandtien in een plastic zakkien, um dat vieze bibsien schone mee te kunn maakn. En een ofvalzakkien um die vieze pamper weer in te kunn doen.
En stel now da-j et grote geluk em dat oen kiend al zindelijk is, dat et gien pamper meer an ef, dan nòg ku-j op oen vingers noatelln da-j, zodra a-j de snelweg opriedn, te heurn krieng: ‘Ma-ham, ik mut plassn!’ Dat is net zo zeker as Suntekloas op vief december joarig is.
Zekerheedn woar de man gien weet van ef. En um die zekerheedn en veuruutziende blik drukkn wi’j een extra onderbroekien en spiekerbroekien in onze tasse. Want uiteraard bin wi’j nooit op tied bi’j een wc, kunn wi’j nooit zomaar de snelweg ofriedn um een barm op te zuukn.
Mit as gevolg dat et kiend et löt loopm. In et autostoeltien, op de stoelverhoger, of gewoon op de achterbanke. Dat wet een moeder gewoon, want ok dat is een zekerheid.
En stel dat dat allemoale tòch goed goat, de hele rit gien centje pijn, dan calculeern wi’j een opkoomde misselijkheid van et kiend in. Of een bloedneuze. Of gewoon een vieze snotneuze, woar de gruuine belln uuthangn en et kiend ze mit de tonge nur binn dreigt te slikkern.
Dan kunn wi’j uut onze gevulde tasse die papiern zakdoekies opduukn en et kiend weer een schone boofmlippe geevm.
En wanneer et kiend begunt te mekkern dat et dörst ef of honger, dan kunn wi’j et weer een posien rustig krieng mit een snoepien en een betien drinkn. Uut die grote tasse.
Geweldig toch, die veuruutziende blik van ons vrouwn? Maar nee heur, et ienige wat de man dut is krakeeln op die grote tasse ‘die altied mee e-sleept mut wörn!’
Nee, dan de man. Die röp et kiend, trekt et de jasse an, pakt zien pörtemonee en vertrekt gewoon, zonder veuruutziende blik. Want wördt er in de broek e-piest of e-poept, dan haalt ie zien scholders op en winkelt gewoon deur. En mocht et kiend diezelfde gruuine snottebelln onder de neuze em hangn en et continue afveegt an de mouwe van zien jassien of truigien, ok dàn haalt de man zien scholders op.
En woarumme?
Umdat ze maar ien veuruutziende blik em, die helaas nog woar is ok: ‘Moeder de vrouwe wast alles wel weer uut.’

‘Wàt denk ie toch allemoale mee te neem!? Bi’j wel lekker? Dat past allemoale niet in die boot heur!’
Mien man kek vol ofgrijzen en mit et zwiet dikke veur de kop nur de twee klapstoeln, et ligkussn, et opbloasbare beddegien, de parasol, de tasse mit eetn en drinkn, de plastic zak mit leesvoer, de handdoekn en et fototoestel dat ik kloar e-zet ebbe in de garage.
Ik zette mien verleidelijkste glimlach op en zegge: ‘Dat past allemoale wel in die boot, maakt oe maar gien dikke  bienn. Ik eb een enörm goed ontwikkeld ruumtelijk inzicht dus vertrouwd now maar op mi’j.’
‘Lustert ies eem Frouk, et is maar een punter, heur, gien camper van een meter of achte! En dan derbi’j, wi’j goan alleen maar eem een stukkien vaarn en misschien eem zwemm, dan bin wi’j al disse flauwekul toch niet neudig? Ruumt dat zwembeddegien maar mooi weer op, en die twee stoeln, en die parasol en dat kussn.’
De man klinkt vrij overtuugd van zien eigen overheersingskrachtn. Maar helaas, ok now is ie weer de verliezende parti’je.
Mit knipperende oong zeg ik zachies: ‘Jochie, ik eb mien ni’je bikini al an onder mien kleern, ie willn dat toch wel zien straks?’ De zwakke mannelijke schakel kek mi’j an en probeert nog eem de show  op te holn: ‘Wat ef dat now mit al die rommel te maakn dan?’
‘Alles. Want as dat niet mee mag trek ik mien kleern niet uut op de boot, en zul ie dus niks te zien krieng van mien schitterende, gestroomlijnde en strak in et vel zittnde lichem…’
En doar eb ik em. Ik heure em zuchtn, een betien geïrriteerd maar ok wat slachtofferig. Zo van: ‘Ghèjong, ’t Is heur weer e-lukt.’
Schokscholderend löp hi’j nur de auto en gooit alle punter-genotsmiddelen in de kofferbak.
Dan riedn wi’j nur het prachtige haventien van Klooster, genaamd ‘het Veentien’.  De punter lig er mooi bi’j en de spulln verspreid ik tactisch over de boot. Zo lek et net of er maar weinig aan boord lig.
Mien man koppelt alles lös en vaste an mekare, pompt wat benzine nur de motor en begunt, mit nog meer zwiet op zien heufd dan hi’j al had, te trekkn an et touw.
Mit zien machtige, gespierde narms maakt ie mooie, grote zwein. De motor pruttelt bi’j elke haal, maar zet zien toontien niet deur tot een constant gepruttel.
Noa de vierde haal gebeurt er nog niks. Ik holle mi’j zo koest meugelijk, mut dit moment niet onderbreken. De viefde haal kenmarkt zich ok deur een pruttelende stilte.
Mien man kek effn achterumme nur mi’j, woarop ik snel in de tasse begunne te rommeln.
Ik zie dat hi’j mit een zaddoek zien heufd ofdreugd, heur hum diepe  zuchtm, zie dat hi’j de motor eem noakek en doarnoa weer mit frisse teengzin verder trekt.
Noa de kritieke achtste haal, woarop de motor eigenlijk altied wel wat leefm begunt te vertoon, gebeurd er nog niks. De lichaamstaal van de grote, starke keerl verandert. Zien oorspronkelijke geïrriteerdheid, ontstoan bi’j de vierde haal en stark toe e-neum bi’j de neengde haal, is verandert in een niedigheid die zich nauwelijks lot umschriefm.
Ik zal een zwakke poging doen: et ropm an et touw kreg zo’n enörme snelheid dat ik mi’j verwondere over de kracht van dat touw.
De kaakgewrichtn van mien man maakn malende bewegingn, zien nekke is ien dikke massa opgezwölln spiern, zien gezichte is verandert in een donderwolke zoas nog nooit over Klooster hin e-dreefm is en uut zien mond ontkoom em woordn woar hi’j vrogger zien zeuns een drei veur umme de oorn gaf.
‘Warm, hè?’ zeg ik veurzichtig, terwijl ik mien t-shirtien al vustig uuttrekke.
Misschien dat dit uutzicht de man wat milder kan stemm.
De sympathieke en meelevende woordn em mien lippm nog maar nauwelijk verloatn as hi’j, e-beetn as deur een slange, zich ummedreit en schreeuwt: ‘Ik trekke nog ien keer! Dut ie et dan niet, dan maag ie alles hoogstpersoonlijk weer in de auto mietern en loat ik die hele verrekte punter zinkn, zo vreselijk zinkn, dat nooit iemand em weer terugge kann vienn!!!’
Hi’j is zo verbliend deur razernij dat hi’j mi’j niet iens ziet zittn in mien bikinitoppien. En dat zeg genog.
De spanning löp op, hi’j veegt nog een leste keer et gutsnde zwiet van zien heufd, pompt nog ien keer wat benzine deur et slangegie, zet zich schrap teeng de achterwand van de punter, legt beide handn umme et touw en haalt mit zo’n noodgang uut dat ie bijna achterover in de punter klapt.
Terwijl ik hum uut alle macht teeng holle, heurn wi’j de motor ansloan.
Et gepruttel nemp toe in kracht en blef anholln, et klinkt as een symphonie-orkest dat zien klank in et Veentien nog nooit zo mooi ef loatn heurn.  Maar de dirigent van dit alles is kepot, is zien naderende hartprobleemn maar net ontkoom.
Ik schenke de man wat cola in, geef em een lekkere koeke, aai  em over zien kaalgescheurn heufd en zegge: ‘Wat een man bi’j toch, wat een krachtn, wat een spiern.’
In een leste poging um em weer in een zomers humeur te krieng trek ik ok mien broek uut.
Maar de sufferd ziet mi’j niet iens stoan in mien ni’je bikini, hi’j vertrekt namelijk gien spiere.
Toch vergis ik mi’j.
Slurpnd in de cola zeg hi’j: ‘Frouk, die punter goat nur Marktplaatse, al lag ie hier ok in oen blotenste nakie!’