Columns in de categorie Column

In onze getrouwde wereld van reinheid, rust en regelmoat bin mien man en ikke et vake mit mekare iens.
Zowel in opvatting as in uutvoering.
Wi’j ling zogezegd vake op iene lijn.
Behalve as et op sloapn ankump. Dan zit er wel een groot verschil tussn ons.

Mien man kan sloapn as een malle.
Leg hum argens neer en hi’j is binn een paar secondn  vertrökkn.
Zelfs rechtop zittnd in een stoel.
As wi’j ’s oams et eetn op em en gien verplichting em goan wi’j noa et ofwassn op de stoel en de banke zittn um ons eetn rustig te loatn verteern.
Want dat is belangriek, eem kalm an doen en de mage zien wark loatn doen.
Now de daang körter wörn en et ’s oams al vrog donker is doen wi’j overal de lampies an.
Gezellig. Maar ja, der is wel een keerzijde an die gezelligheid.

Want wat gebeurt er noa zo’n dikke drie secondn as mien man in de stoel goat zittn mit de krante in zien beide handn?
‘Frits, dat meen ie niet! ’t Is nog maar half zeuvn!’
‘Hm? Wat?’
‘Oen heufd knakt bijna van de nekke! Zak eem wat onderuut mien jonge, dan ku-j oen heufd achterover teeng de leuning leng.’
‘Nee, hoeft niet, ik sloape niet.’
‘Niet? Oh? Oké.’

Zo goat et bijna elke oamd.
Vake volg ik zien veurbeeld noa een dik half ure.
Wi’j nuumn dat altied een’veur-duttien’.
Ok vanoamd goat et weer net zo.
Mien man zit keurig rechtop in de stoel mit de krante in zien handn en ik zitte rechtop op de banke filmpies te kiekn op de mobiel.
Maar disse oamd bin de rolln plotseling ummekeerd.
Nog eem, Frouk, en ie bezörgn oezelf een wiplash.’
‘Huh? Watte?’
‘Ie valln zowat achterover!’
‘Oh ja?.’
‘Goat maar ling, anders e-j mörn weer heufdzeerte.’

Ik gehoorzame metiene, want zo bin ik. Ik zakke weg in een sluimerende stilte.
Op een gegeevn moment schrik ik op van zien schörre stemme.
‘Frouk, et is al half 12, wi’j munn neudig nur bedde!’

Noa wat gesmak en geslikker stoan wi’j allebei mit wankele bienn op en begunn an de reize nur bedde.
Ons veur-duttien was fijn, maar de keerzijde is dat wi’j now kloarwakker bin.
Ik schoeve lekker onder de pasgewassn deekns en krulle mi’j op veur de sloap.
Die niet kump.
Ik heure de klokke half iene sloan.
Ik heure mien man licht snurkn.
Ik heure een muus onder de dakpann rommeln.
En zo lig ik hier eenzaam en alleen te wachtn op de sloap terwijl meneer al sluup veurdat hi’j de deekns raakte.
Wi’j ling niet in iene lijn. Ik mut optreedn: ‘Frits, sloap ie al?’
Gien antwoord. ‘Frits?’
Gien antwoord. ‘Frits?’

Noa wat geknarp en geschoer kump er eindelijk antwoord die de woarheid geweld an dut: ‘Huh? Nee tuurlijk niet, maar ik was er wel bijna an toe. Ie wörn bedankt. Kan ‘k weer opni’j begunn.’

Ik grijnze in stilte. Zo ling wi’j toch weer op iene lijn.

Ik bin een verwend stuk vreetn.
Verwend tot in de bottn.
En dat is de schuld van mien man.
Mien leevn mit die prachtige vent is vanof et moment dat wi’j mekare ontmoetn een constante bron van ‘loopn op veerties’.
Fijn gevuul, maar doardeur bin ik een arg verwend meinse e-wörn en bin ik bi’j de kleinste teengslag metiene stiksaggerijnig.

Trouwe lezers zulln weetn dat onze badkamer al lichtjoarn an renovatie toe is maar umdat onze vier kienders zo neudig elk een huus mossn koopn dat op e-knapt mos wörn is et doar nog nooit van e-koomn.
Maar now is eindelijk zoverre, et klussn bi’j de kienders is eempies of e-rond en onze badkamer is now an de beurte.
Onze zuuktocht nur alles wat er in een ni’je badkamer mut koomn is achter de rugge en de nooddouche is inmiddels besteld.
Ik mut mi’j ’s mörnvrog wel eem kunn douchn, de nachtn bin al klam genog.
Die nooddouche kump in de garage te stoan zolange de verbouwing duurt.
Ik zie et elemoale zittn en bedenke wat veur spullegies der allemoale bi’j muttn stoan um mi’j te kunn douchn, ofdreung, insmeern, ankleed, opmaakn en hoar föhn.
Vanof de eerste douchesessie in de garage koom ik er achter dat ik de helfte van die spulln vergeetn bin.
Woar is mien vergrootspiegel um mien mascara an te brengn?
En et washandtien?
En de hoarlak?
Ik vule metiene argernisse opkoomn bi’j elke traptrede die ik extra mut loopn um vergeetn zaakn van boovn nur beneedn te sjouwn.

En al is die nooddouche netuurlijk een ontzettend mooie oplössing, toch mark ik dat et ‘loopn op veerties’ mit de dag meer verandert in ‘loopn op grindte’.
As ik de twi’jde keer weer iets vergeetn bin en in mien blote poepert et hele huus deur mut kleppern bin ik er kloar mee.
‘Frits, ik waarschouwe oe vustig, ik bin zo saggerijnig as ik weet niet wat! Zeg maar niks, ’t is ok niet oen schuld, maar de feitn bin zoas ze bin.’
‘Vertel mi’j wat ni’js’, is zien dreuge reactie.

Wi’j bin now bijna een weke verder en ondanks dat ik mien systeem now zovere op örde ebbe dat ik alles kan doen wat ik mut doen, mien hoar kan föhn in de warkplaatse en mien mascara an kan brengn veur een vergrootspiegel op een warkbanke, bin ik toch nog steeds kriegel in de kop.

Dit kump geregeld tot een ontploffing in de vrogge mörn. In een donkere garage.
‘Frouk, woarumme stoa-j doar now in et donker?’
‘GEWOON, UMDAT IK DAT WIL!’
‘Frouk, ie em et douchegördien niet goed zittn, zo löp et water der noast.’
‘WEET IK WEL, NIET MEE BEMUUIN!’
‘Frouk, as ik dit lampien hier now ies an doe, dan e-j meer licht.’
‘HOEFT NIET, LOAT MI’J MIT RUST!’
Ik wete dat dit niet eerlijk is, de man stöt ’s mörn al een half ure eerder op um de boiler op te warmn.
Dut ie veur mi’j, zodat ik warm water ebbe.
De lieverd.
Maar toch…
‘FRITS, ET WATER WÖRDT VEUL TE SNEL KOLD, DIT IS NOOIT EEN KWARTIER!’
‘Klöpt’, is et rustige antwoord, ‘as ie ies beter zolln lustern dan wus ie dat et opwarmn een kwartier duurt en et warme water zeuvn minuutn.’
‘DAT IS TE KÖRT!’, gil ik.
‘Goeie leer veur straks’, zeg hi’j kalm, ‘dat zal ons heel wat water bespaarn. Meer tied krie-j straks ok niet.’

De vekansiesfeer kreg mi’j per dag meer te pakkn.
Et is mooi weer en de dag dat mien man en ikke op vekansie goan nadert mit rasse schreedn.
Ik google geregeld op et woord ‘vekansie’ um de veurpret al wat te verhoogn.
Tot mien oge op een artikel over kampeern valt.
De titel is ‘Waarom kamperen zo goed is voor kinderen’.

En dat triggert mi’j.
Ik opene et artikel en de eerste regel maakt metiene al heel wat lös: ‘Kamperen met kinderen is een gegarandeerd recept voor een leuke vakantie’.
Huh? Gegarandeerd recept?
Ons recept mit de vier kienders was kloare stress: in et zwiet warkn um de tentn zo snel meugelijk op te zettn, veural niet niedig wörn, et warme eetn zo goed meugelijk op dat rottige en veul te kleine gasstellegien zien te kookn, meerdere mörns uuttrekkn veur et wassn van alle (meestal natte) kleern, en veural de kienders rustig zien te holln.
Ie skaam oe toch te pletter um al dat gebleer en gebelk? Wat muttn de andere campinggastn wel van ons denkn?

Ik leze nog eem verder, wellicht em wi’j toch iets fout e-doan en is kampeern toch echt leuk veur kienders: ‘Voor kinderen begint de pret al onderweg’.
Huh? Woarumme em wi’j dat nooit ervaarn?
Ons ‘succes’ doarmee was de vroage noa krap 3 kilometer: ‘Bin wi’j der al gauw?’ woarnoa et sloan, kliern, pestn en bleern zo arg wörde dat wi’j dreigdn um weer terugge nur huus te riedn of iemand uut de auto te gooin.

Maar ik bin er nog niet, ik leze: ‘helpen met de tent opzetten (…) het is één groot avontuur’.
Dat beaam ik volmondig.
Een avontuur veur pa en ma.
Want óf wi’j zettn de tente op in smorende hitte óf in de gietnde reeng.
In et eerste geval begunt metiene et gedram dat et zo warm is en of er niet argens een zwembad is, in et twi’jde geval muttn ze in de auto blievn zittn totdat wi’j as een roazende de tente op e-zet em.
Doarnoa begunt et uutpakkn van de koffers mit zes man tegelieke en et oppompn van de luchtbeddn.
En dat alles op een kluutien in de tente.
Gruwelijk.

En wat lees ik nog meer: ‘Kinderen vinden het geweldig om in een tent te slapen. (…) voor je het weet liggen ze diep te slapen’.
Huh?
Ok dat was bi’j ons totaal anders.
De kreetn die tot late in de oamd uut hun tenties kwaamn resulteerde bi’j ons in ingehöldn vermaningn en iets hardere waarschuwingn as ‘Holt oe ies stille! Andere meinsn willn ok sloapn!’
Veurdat et stille wörde was et dan al bijna nacht.

Et artikel eindigt mit de volgende slag um mien harsens: ‘terwijl de kinderen zich uitleven met hun campingvriendjes is er eindelijk tijd om dat boek te lezen of gewoon even lekker niks te doen. Voeten omhoog, drankje erbij en ontspannen maar’.
WATTE?
Niks te doen?
Voetn umhoge?
Drankien derbi’j?
Ontspann?
Manman, teeng de tied dat wi’j weer nur huus gung addn wi’j meestal pas deur hoe dat warkt.
En dan eb ik et maar niet over de teruggeweg, ik zal et oe niet andoen.

Toch is er een rare ontwikkeling goande.
Mit regelmoat krieng wi’j iets biezunders van ien van de kienders te heurn.
Iets wat ons mit verbijstering vervult en ik mi’j ofvroage of dat recept dan toch klöpt: ‘Oh, wat waarn die vekansies op de camping toch prachtig.’

Et is een feit e-wörn, de ofsluting van een warkbaar leevn buutn de Sint Janskloosterpoort.
Een warkbaar leevn in Nunspeet, woar mien man als pré-pensionado ofscheid van e-neum ef.
Op de officiële dag van zien ofscheid as Toezichtholder Bouw wörde hi’j overlaadn mit kedo’s, een eetntien en de allervriendelijkste woordn van zien collega’s.

In dat feestelijke kader eppte ien van onze kienders mi’j: ‘Moe, hoe late kump pa vanmiddeg thuus, denk ie?’
‘Och mien jonge, gien idee. Ik zal hum dat eem vroang.’
‘Ja, maar doe dat dan niet al te opvallnd!’
‘Oh? Woarumme dan niet?’
‘Gewoon. Doarumme.’
Ik gehoorzame en sture mien man de onopvallnde vroage: ‘Frits, hoe late bi’j vanmiddeg thuus?’
‘Wattan?’ krieg ik terugge.
Oh, now mu-k oppassn.
‘Now, as ie rond eetnstied thuus binn wacht ik mit et eetn op oe.’
Klinkt waterdichte.
‘Ohja, goed. Ik eppe wel as ik hier vertrekke.’
En zo gebeurt et.
Terwijl de man nog van niks wet kump et grootste deel van onze kienders nur ons huus en versiert onze veurtune mit ballonn, slingers en een groot spandoek woar een leuk gedicht op stöt mit een nog leukere foto van mien man in klusactie.
Teeng de tied dat ik et et berichien van mien man kriege dat ie onderweg is en ik dat deursture nur de kienders, koomn ze snel weer onze kante op.
Mit lichte opwiending en de boek vol spanning wachtn wi’j in huus tot zien auto onze stroate in zal riedn.
Zol hi’j dit wel leuk vienn?
Et is namelijk gien man van opsmuk.

En doar kump ie an.
Hi’j remt veur onze oprit, kek, leest, kek, en redt dan de auto op de plekke.
Terwijl hi’j uutstapt en nog ies kek stroomn wi’j et huus uut en roepn: ‘Van arte fieliciteeeeeerd!’
En dan zien wi’j zien verraste blik woarnoa et hum toch eem te veule wördt.
Noa een paar veeng van een zaddoek over zien ontroerde oong zeg hi’j: ‘Now, jonges, wat is dit ontzettend leuk! Wat een mooie verrassing!’

En de verrassingn bin nog niet op, want de zoaterdag doarnoa bin wi’j deur onze kienders uut e-neudigd veur een bezuuk an Pantropica, de veurmalige Orchideeënhoeve.
Et wördt een prachtige dag die wi’j ’s oams ofsluutn mit ‘bakkn van et Wapen van Utrecht’ die hier an huus bezörgd wörn.
En wederom is dat weer heel arg lekker, goed en veule.

Maar ja, wat now?
Hoe goat ons leevn now saamn vörm krieng?
Goat hi’j mi’j veur de voetn loopn?
Of goat hi’j zich bemuuin mit et huusholdn, zo aa-j zo vake van andern heurn?
Zol hi’j niet eerst eem een soort vekansie muttn ervaarn?
Eem niks?
Nee, dat leste lek ons niet verstandig.
Et is een man die bezig mut blievn.
Niet metiene bezig veur Jan-en-alleman, maar eerst ies binn et gezin en de familie.
Wat zeg ik: EERST IN ONZE BADKAMER!

Toch verandert er al wel iets, en ik weet niet of ik doar heel bliede mee bin.
As ik op een mörn de wc-pot veurzie van schoonmaakmiddel en dat eem loate wiekn, kump de man der eem later bi’j um dat mit de börstel rond te soppn.
Ik neme hum de börstel uut handn en loat hum zien hoe ik dat altied doe.
Terwijl ik doar mee bezig bin grep mi’j plots de angst nur de keel.
Ik kieke mien man an en roepe: ‘Besef ie wel wat hier gebeurt?! Stoan wi’j mit zien beidn in de wc de pot skone te maakn!! Wördt dit onze toekomst??’
En dan kump de genadeklap.
De man dreit zich umme en zeg: ‘Zeg et dan maar: ieje der uut of ikke der uut!’

‘Kiek, dan gebruuk ie disse emmer veur de ketoenn plasluiers, en in die andere emmer doe-j de ketoenn poepluiers in de wiek.
Doarnoa doe-j ze in de wasmessiene en hang ie ze bi’j goed weer in de liende.’
Zo klunk et advies van de kroamverpleegster toen onze eerste zeune geboorn was.
Onwetend as ik was stonn ik dom te knikkn.
Dat zol ik wel onder controle krieng.

Twi’j emmers stonn vanof die eerste dag dus volcontinu op de babykamer, mit een ofslutend deksel teeng de eventuele vri’jgekoomn, onpasselijkmaaknde dampn.
Heurde dit echt bi’j die roze wolke? Ik eb die kleur nooit kunn ontdekkn, loat stoan die wolke.
Ons eerste kiend wörde ter verhoging van de feestvreugde ok nog ies in oktober geboorn.
Gien ketoenn luier in de liende te vienn, wel an her en der gespann droadn deur et hele huus, de garage en boovn de kachel.

Tiedn verandern en zo ok de luiers.
Vanof ons twi’jde kiend deed de pamper zien intrede.
Wat een opluchting.
Toen ons vierde kiend zindelijk wörde was mien vreugde over de verdweenn pampers net zo groot as een liende vol witte, sprankelende ketoenn luiers die maar zeldn in onze tune höng.
Ik eb nog ien zo’n ketoenn luier over.
Die gebruuk ik um mien brilleglaazn mee schone te maakn.

Pamperloze joarn gleedn rustig veurbi’j, tot et moment dat ik op gung passn op ons eerste kleinkiend.
En doarnoa op ons twi’jde kleinkiend.
Toen beidn zindelijk wördn brak er weer een gemakkelijke tied an.
Gien gedoe meer, alleen nog wachten tot de kreet ‘IK EB E-DRUKT!’ of ‘KLOAR’! van de wc schalde.

Tot begun dit joar.
Een extra oppasdag brek an: oppassn op de ni’jste Weijs-exemplaarn, iene van vief moand en iene van bijna neeng moand.
Vanof die eerste dag gier ik mit een noodgang terugge nur een stinkende tied.
En niet zo’n klein beetien ok.
De kleinste zit nog an de börstvoeding en produceert mit et grootste gemak kleddernatte pampers.
Op zich niet arg as et binn de pamperpoortn zol blievn.
Maar nee, alles der buutn, de rugge en kleerties der onder.
Ik mut et kiend dan elemoale uutkleedn, schonemaakn en weer ankleedn mit de angeleverde schone kleerties.
Pampers in de ofvalemmer, tegelieke mit de pampers van et twi’jde kiendtien.
Want ok die mut mit regelmoat iets kwiet.
Maar ja, die kreg al vast eetn en produceert dus ok andere inhold in de pamper.
Dit gebeurt dan mit een rood heufd, een verstarde blik, ingehöldn oasem, e-volgd deur een zucht van verlichting.
Ik zuchte dan ok.
Um een andere reedn.

Wanneer ik de leste pamper van zo’n oppasdag weggooie mark ik dat de hele bi’jkeukn elke keer meurt nur uutwarpseln.
As ik et deksel optille um iets anders weg te gooin zie en roek ik ien witte waas van dichtgeplakte pampers.
En dat weke op weke.

Wanneer ik dat terloops melde an de beide moeders zeng ze: ‘Ja maar, der zittn lekker roeknde zakkies in de tasse! Doar ku-j de pampers indoen, dan ruft et niet meer in de afvalbak. Em wi’j dat niet e-zegd dan?’

Mien verjoardag kump der an. Ik mag zestig wörn. Niet old, maar ok niet meer jong.
As ik mien kleinkienders van zes en vier joar mag geleuvn bin ik toch echt wel een olde oma.
De kleinzeune bevestigt dat mit regelmoat: ‘Ja, maar ie bin al old, oma!’
Maakt mi’j niet uut, ik bin arg dankbaar veur mien zestig mooie joarn op disse aarde.
Ik koestere boovdien de biebeltekst in Spreukn 20:29: “De pracht van jonge mensen is hun kracht, de sier van oude mensen is hun grijze haar.”
En disse sierlijk grieze vrouwe goat van heur zestigste verjoardag gien poeha maakn, al verwacht menig gezinslid dat wel:‘Moe, ie wörn niet zomaar zestig, hè, dat is wel een feessien weerd, heur!’
Maar hoe ze ok andringn, ik doe et niet.
Ok wil ik gien kedo’s, ik eb alles wat mien artien begeert.

Mien man en ikke em doarumme besleutn um een lopend buffet van ons plaatselijke restaurant Het Wapen van Utrecht te bestelln.
Dat wördt bezörgd bi’j ons thuus op de zoaterdagoamd van mien verjoardag.
Gien officieel gedoe dus, maar rommelige gezelligheid. Iederiene is er enthousiast over.

Op wonserdagoamd lig er plots een kaarte veur mi’j op de matte: “Aanstaande zaterdag om half drie klaar staan. De rest volgt dan vanzelf.” Gien ofzender, al kump mi’j et handschrift argens wel bekend veur.
Maar hoe ik iederiene ok ondervroage, niemand wet argens van.
Mien spanningsboge kump onder grote druk te stoan.
Die druk wördt nog groter as ik de vri’jdagoamd veur mien verjoardag ’s oams gerommel rondum huus heure.
Wanneer ik de trappe oflope zie ik een goldkleurig vaantien deur et veurdeur-raampien glinstern.
Oh nee, wat em ze e-doan?!
GIEN GROTE OPBLOASPOPPE IN DE TUNE TOCH??
Wanneer ik de kamer instampe zeg ik teeng mien man: ‘Wat was dat veur gerommel buutnshuus? En wat mut dat mit die vlaggies bi’j de veurdeure?!’
‘Gien idee, ik eb niks heurd.’
Zien gezichte plooit echter op zo’n rare maniere dat ik metiene de overgördienn opziet schoeve: en ja heur, ik zie allemoale slingers! Wanneer ik nur buutn lope zie ik dat mien auto versierd is, dat ballonn overal hangn en slingers mit stopbörn mit et getal zestig de veurgevel versiern.
Ik zuchte van opluchting, ik vien et echt leuk.

De volnde mörn, de zoaterdag van mien verjoardag, maakn mien man en ikke in onze huuskamer vustig een mooi gedekte toafel kloar.
Dan is et maar kloar, wie wet wat er vanmiddeg allemoale goat gebeurn.
Um half drie stipt kump et spullegien onze stroate inriedn en stappn mien man en ikke in ien van hun auto’s. ‘Moe, wi’j goan iets doen wat ie hartstikke leuk vienn.’
Et stelt mi’j niet elemolae gerust maar wanneer wi’j in Zwartsluus de parkeerplekke van Hotel Het Zwartewater opdrein weet ik et: wi’j goan bowln! Wat leuk, doar kan jummers iederiene an mee doen!
Noa et bowln goan wi’j koffie drinkn en een gebakkien eetn.
Wanneer ik denke dat wi’j doarnoa weer op huus ankunn koomn twi’j kleinkienders mit een kedogien anzettn.
Hun oogies straaln van opwiending. ‘Oh jonges!’ roep ik uut, ‘help mi’j maar eem mit uutpakkn, ik bin zo zenuwachtig!’
Ze doen dat mit enörm enthousiasme.
Et blek een höltn dienblad te weezn die ze versierd em, mit doarop twi’j kleine en ien groot köppie, op zelfgemaakte onderzetters van krallegies.
Veural et kleinzeuntien is doar heel arg trots op: ‘Kiek oma, die onderzetters em wi’j zelf e-maakt. Mooi hè?’
Ik jubele: ‘Wat knap, supermooi! Kunn wi’j mooi mit zien drieën koffie mee drinkn!’
Doarnoa kump er nóg een kedo.
Twi’j prachtige (en heel grote) foto’s van onze kienders en kleinkienders.
Ik wörre zo emotioneel dat ik eem mut lippn.
De beide kleinkienders stoan mi’j vremd an te kiekn: ‘Oma, woarumme mu-j lippn? Oma??’
Ik vege snel de troann van mien wangn en zegge: ‘Ik bin zó bliede dat er troann van koomn. Dat kan soms. Ik bin dus niet verdrietig maar heeeeel arg bliede!’
Dan goan wi’j nur huus woar et eetn in grote warmholdpann wördt bezörgd.
Wi’j eetn ons de boek (te) vol en menigeen goat ’s oams mit bakkies overgebleevn eetn nur huus.

Asof hi’j denkt dat ik now zo old bin dat et snel goat gebeurn stelt mien kleinzeuntien, veurdat hi’j vertrekt, nog wel een belangrieke vroage: ‘Oma, as ie e-störvn bin, mag ik dan die onderzetter weer terugge?’

‘Em jullie al heurt of de bevalling begunt is?’
Disse vroage in de gezinsapp stelt ons metiene in de hoogste staat van paraatheid.
Een ander zol et ni’jsgierigheid nuumn.
Wi’j niet.
Wi’j nuumn dat ‘grote belangstelling’.
En in dit geval is dat terecht: ien van onze schoondochters is namelijk uut e-teld dus kan de bevalling elk moment gebeurn.
‘Nee, niks heurt of e-zien, wattan?’ app ik terugge.
‘Now, holt oe dan maar vaste: hun auto is weg en de gedienn bin dichte. En dat terwijl et nog licht is!’
De appies van de rest van et gezin stroomn binn.
‘Oeh, dat is niet normaal toch?’
‘Hoezo de gedienn now al dichte?’
‘Dat klöpt niet, et is vast al begunt!’
De kriebels dreijn mi’j deur de boek.
Ik appe terugge: ‘Ja maar, ze kunn best een verjoardag em en late thuuskoomn. En dus de gedienn vustig dichte doan em.’
‘Nee, heur, volns mi’j niet! Ik zegge et oe, ze bin nur et zieknhuus! Et is zoverre!’
De kriebels in mien boek verandern in lichte zenuwn.
Ik sture de ankoomnde vader een ‘belangstellend’ appien: ‘Alles nog rustig bi’j jullie?’
Uurn later kump er een reactie: ‘Ja heur, alles goat zien gangegien.’
Ik geleuve der niks van.
De rest van ons gezin ok niet.
Iemand oppert um ‘s oams eem bi’j hun huus langes te loopn um te kiekn of de auto weer op de dam stöt.
Maar dat is niet et geval.

De hele oamd schietn de appies hin en weer, iederiene is vanalles an et bedenkn, maar wi’j koomn der niks verder mee.
En ik zitte inmiddels heel hoge in mien zenuwn.
Want as ze wel ‘bezig bin’ woarumme neemn ze mi’j dan niet mee?
Dan weet ik in ieder geval hoe de situatie is, hoef ik niet zo zenuwachtig te weezn.
Mien ‘grote belangstelling’ wördt op disse meniere niet bevredigd.
De hele oamd verlöp in spanning.
Teeng middernacht is er nog gien bericht binn van et tweetal en ok stöt de auto nog steeds niet op hun dam.
Ik beslute dat ze argens op een verjoardag zittn en probere in sloap te koomn.
Dat goat muuilijk, der roast vanalles deur mien heufd.

De volnde mörn goat mien man teeng half zesse et bedde uut um zich kloar te maakn veur et wark.
Plotseling heur ik hum proatn: ‘Jullie addn vannacht e-beld, zie ik?’ woarnoa ik hum ondudelijk verder heure proatn.
HOEZO PROATN? WAT GEBEURT DOAR?
Ik rosse de trappe of en zie mien man an de keukntoafel zittn mit de mobiel an zien ore.
Hi’j ef een papiertien veur zich woarop iets e-skreevn stöt.
Ik heure dat ie de anstoande vader an de tillefoon ef.
Ik schreeuwe: ‘Doe hum ies op de luudspreker! Want wat is er?!’
Mien man schöf mi’j et briefien toe.
Ik schreeuwe nog steeds: ‘IK EB MIEN BRILLE NIET OP! WAT STÖT DOAR??!’
Hi’j zeg rustig: ‘Nora Carlijn Weijs is vannacht geboorn en alles is goed.’
Mien geschreeuw goat metiene over in een juichende fielicitatie.

Noa et tillefoontien geef ik mien man metiene stevig onder uut de zak: ‘Waar ie now echt van plan um alles rustig te noteern um doarnoa nur boovn te goan en et mi’j veur te leezn? Echt?! Ken ie mi’j dan niet?! Ik lope al een halve dag en nacht op mien tienn van de zenuwn en ‘belangstelling’!! En dan zo’n dom briefien??’
Zeg hi’j: ‘Ja, woarumme niet dan?’

Ongeleufelijk!
Mut ik hum dat nao zoveule joar echt nog uutleng?
DE POT OP, IK SKRIEF ET WEL OP EEN BRIEVIEN!

‘Frouk, zulln wi’j een dag eerder op huus angoan? Et wördt mörn nog warmer dan gistern en vandage.’

Mien man veegt et zwiet van zien veurheufd.
‘Ik bin et mit oen iens, mien jonge, ik viene der zo niks meer an. Thuus lekker in de wiend zittn onder die grote boom, dat lek mi’j now zo machtig fijn.’
Dankbaar kek mien man mi’j an.
Wi’j bin gelukkig van etzelfde warme laakn een hiet pak.
Wi’j kunn totaal niet over de warmte.
Al em wi’j prachtige daang in Cochem achter de rugge mit ansluutend net zukke mooie daang in Vianden, toch nekt ons beidn de hitte.
Der heerst nog maar ien gedachte: nur huus, nur et mooie Landveno, nur et schitterde Sint Jansklooster.
‘Maar loatn wi’j wel eem ien ding ofspreekn’, vervolg ik mien betoog, ‘As wi’j ’s oams thuuskoomn goan wi’j niet alles uutpakkn. Dat kan de volnde dag wel.’
Mien man beaamt et: ‘Goed, mien deerne, want dat ef toch gien zin dan. Metiene et bedde maar in.’
Um files en drokte te vermijdn neemn wi’j rond zes ure ’s oams ofscheid van ons leuke appartement in Vianden en tuffn rustig op huus an.
Halverwege stoppn wi’j veur de broodneudige plaspauze in combinatie mit een lekker broodtien mit koffie en koomn rond half elf gezond en wel an op ons huusadres.
Wi’j laadn de auto uut en zettn alles in de keukn.

En dan begunt et. De opruumgekte nemp in ien keer beslag van et brein van mien man.
‘Ik pakke toch eem de boskoppn uut, anders stöt dat de hele nacht hier in de keukn.’
Ik vuul et: de ofspraak um niet uut te pakkn wördt mit beide bienn vertrapt.
De man goat as een roazende te keer, koffers wörn uut e-pakt, skoenn wörn op e-ruumt, tassn wörn leeghaalt, boskoppn wörn op e-ruumt, net zolange tot alles bijna weg is.
Tot mien grote verdriet doe ik der ok an mee.
Ik kan toch muuilijk toekiekn en niks doen?
Ik eb heel stark et idee dat de buutnlandvekansie in ien klap veurbi’j is.

Noa een goeie nachtrust blek dat de sfeer van de ofgeloopn daang inderdoad niet vaste te holln is.
Hoe ik et ok teeng probere te holln, ik mùt een wassien drein veurdat et goat stinkn.
Alleen bin ik nog niet toe an die minne rotpiepies as de wasmessien en de dreuger kloar bin.
Een messiene die mi’j röp, arger kan ik mi’j niet veurstelln.
Terwijl ik de wasse in de wasmessien drukke sprek mien man de volgende vluukwoordn uut:‘Et grös stöt veul te hoge, ik goa grösmeijn.’

Mien arte stöt bijna stille.
Kan hi’j dan nog niet heel eem de stilte en de rust van de vekansie vaste holln, al was et maar veur iene dag?
Nee, dat kan niet.
Hi’j rost de grösmeijer uut et schuurtien en de stilte wördt ruw verstoord deur een ellendig hard geluud.
Metiene begunt et in mien heufd ok te roazn.
‘Ja, Frouk, kiek maar niet zo niedig, hoe mut dat grös der anders of koomn dan?’
‘Maakt mi’j niet uut, dit kan toch ok vanmiddeg of vanoamd wel?’
‘Nee, dat mut now, dat bin ik der of.’
Wanneer meneer kloar is mit de bak herrie haal ik opgelucht oasem.

Maar niet veur lange.
Ik zie dat ie een soort koptillefoon inclusief spatscharm op zien heufd zet en doarnoa de bosmeier uut de schure te haalt.
‘DAT MEEN IE NIET!’, schreeuw ik.
‘Jawel, de kanties mun der ok of, en ok eem van et weiland achter onze tune.’

Veurdat ik nog iets kan schreeuwn trekt hi’j an et touw en start de bosmeier.
Een nog hardere herrie verscheurt definitief onze vekansiesfeer.
Et galmt over de weilandn, muuzn vliegn hun hollegies weer in, törregies verdwien as sneeuw veur de zunne en de vogels vlieng mit een noodgang uut de boomn.
De man ziet en heurt doar niks van, hi’j genöt.
Ik zie et gewoon an hum.
Dit viendt ie prachtig, al die herrie, al dat mannelijke geweld.
Et argste is dat hi’j net dut of ie op een brommer zit: gas geevn – lösloatn – gas geevn – lösloatn, HOIJN…HOIJN…HOIJN…HOIJN!!
Um stapelgek van te wörn!!
Dat zien schattige vrouwe in onmacht in de keukn lig maakt hum niks uut, hi’j kek niet op of umme.

Et is mi’j in ien klap dudelijk, veur altied: vanof now zal ik nooit meer klaang over et argelijke piepien van de wasmessien en de dreuger. En dàt zeg wat!

‘Zolln jullie mörn tiedns et oppassn willn probeern um de splinter uut de doem van ons dochtertien te haaln?’
Ik kieke wat verwonderd nur mien zeune.
‘Jawel, maar hoezo dan?’
Terwijl ik die vroage stelle heur ik allerlei bellegies in mien achterheufd rinkeln.
‘Now, wi’j em et vandage probeerd maar et kiend is hysterisch, schreeuwt alles an mekare. Wi’j wördn der stapelgek van en ok pisniedig. Niks ef hölpn dus die splinter zit er nog steeds. En now kan ze ok niet doemn, want hi’j zit in heur doem-doem!’

Veur mien oong trekt een complete splintergeschiedenis van mien eign kienders veurbi’j.
Wat was dat altied een ellende.
Maar now goat oma et anders doen, mit geduld en liefde, let maar op.
Want niedig wörn op oen kleinkienders is veur een opa en oma bijna onmeugelijk.
Ik zegge dus: ‘Kump goed mien jonge, wi’j goan hum der uut haaln.’

As ik de volnde dag et kleine deerntien van de peuterspeulzale hale wil ik metiene heur doempien bekiekn.
Maar dat wil ze niet, ze trekt heur handtien mit een ruk terugge.
Toch eb ik al genog e-zien, de splinter veroorzaakt al een ontsteking.
‘Deerntien, oma haalt de splinter der zometiene heel snel uut, heur, kump elemoale goed.’
‘Neeeee, dat wil ik niet! Ik wil een pleister!’
‘Een pleister kan niet, dan kan oma de splinter niet meer zien’.
Ze blef tot an ons huus volholln dat ze een pleister wil.
En hoe ik doar ok teengin goa, die splinter mut bliefn zittn en een pleister goat wondern doen.

As wi’j et eetn op em haal ik een pincet op en goat de operatie begunn.
Et kiend begunt metiene voluut te krijsn en trekt heur handtien alle kantn op.
Ik probere heur over te haaln mit ijssies en snoepies maar et kiend blef krijsn.
En niet alleen krijsn maar ok trekkn en duwn en op en neer heistern.
Et is gewoon niet te doen, et deerntien is elemoale wild.
Mien man en ikke holln heur mit zien beidn vaste.
Maar et kiend is starker dan wi’j beidn mit mekare.
Maar dat loatn wi’j ons niet gebeurn!
Die splinter mut er uut! Straks kreg ze een doem die niet iens meer in heur mond past!

Et deerntien zwiet zich inmiddels elemoale kepot, ze ef et hoar nat op heur heufien ling.
‘Opa, je doet me zeer! Opa, niet doen! Opa, dat doet zeeeeeeeer!’
Inderdoad, ik zie dat mien man heur doempien gevoarlijk verre achterover bög.
‘Frits, eem kalm an, dat doempien hoeft er niet of, heur!’, schreeuw ik deur et gekrijs hin.
‘Jaja, maar ik eb hum bijna!’, schreeuwt hi’j nog harder terugge.

En dan wör ik in iens spinniedig op et deerntien.
Ik schreeuwe nur mien man: ‘MAAR ZE GOAT DIT NIET WINN!’

Alle drie bin wi’j nat van et zwiet, maar dan gef mien man de splinter een duwgien en kan ik hum bliksemsnel mit de pincet der uut wippn. Onze vreugde is onveurstelbaar groot, die van et deerntien niet.
Ze snikt en hikt nog noa terwijl ik heur gezichien dreuge make, et wondtien skone make, der een heel smal pleistertien op doe en heur et beloofde ijssien geve.

En dan keert de rust weer.
As ze doarnoa nur bedde goat stek ze heel veurzichtig et doempien in de mond.
En et past, ze raakt net de pleister niet an.

Now maar hoopn dat ze, as ze straks wakker wördt, niet niedig op ons is.
Want dat goat ons dan een bulte ijssies kostn…

Et is zundagmörn.

De eerste dag dat wi’j niks anders meer hoevn te doen dan rustig opstartn, rustig eetn um doarnoa in alle rust nur de karke te goan.
Et vuult onnatuurlijk stille in huus.
Gien kienders meer um ons hin, niemand die an de ontbijttoafel nog ‘t ien en ‘t ander te vertelln ef.
En dat kump umdat de leste van onze vier kienders twi’j daang geleedn e-trouwd is.
Noa drokke en heel gezellige weekn van veurbereidingn, versiern, viern en opruumn is disse stilte bijna oorverdovend.
De feestkleern hangn weer in de kaste en mien prachtige hakschoenn begunn an hun verstoffingsproces.
Noast die stilte bin der meer dingn die een verstilling ondergoan.
Een verstilling in proporties.
De Chinese tomaatnsoep is in volume halveerd van twi’j pakkies nur iene.
De bi’jbeheurnde soepballegies eb ik verdeeld over twi’j zakkies: iene in de diepvries veur volnde weke zundag en iene veur vandage in een kleiner soeppannegien.
De gehalveerde zundagse kipfilet kan now ok in een kleiner pannegien e-broadn wörn.
Ik vule mi’j raar, onwennig.
Hier zit ik dan, alleen mit mien Frits, an een toafel woarop now een dubbelgevoln toafelkleed lig die toch nog te groot is veur de twi’j trieste bördties die der op stoan.

Netuurlijk is er ok een keerzijde an disse stilte.
Een stilte die wi’j nur believn keihard kunn deurbreekn: wi’j kunn mit deurn sloan zo hard as wi’j willn.
Ons stemvolume mag een tantien hoger en as wi’j et zolln willn kunn wi’j de trappe ofroffeln mit klompn an de voetn.

Een ander niet onbelangriek feit is dat de wc en de douche weer rustpuntn bin, gien meinse die vrög: ‘Bi-j al ies kloar, schiet ies op!’
Ons hele huus is weer van onszelf, precies zoas wi’j ok mit zien beidn begunt bin.
Een begun woarvan wi’j nooit addn verwacht dat et zich van serene rust nur een bijzunder leemtige, vrolijke en rommelige boel zol ontwikkeln.

Maar now is die leemtige boel zo goed as weg.
Ja, zo goed as: ik eb netuurlijk nog steeds mien handn vol an mien man.
En dat is echt gien kleinigheid: ik mut now al onze meningsverschilln alleen bevechtn.
Ik eb gien partners-in-crime meer die mi’j af en toe ondersteunn in mien ongeleufelijk grote geliek.
Doar zal ik dus wat anders op muttn verzinn want ik wil nog steeds mien geliek krieng.

Disse zundag is dus de eerste dag van de confrontatie mit et grote niks.
Is dit now et gat woar iederiene et over ef?
Bin ik doar now in e-dukeld?
Of is dat et lege nestsyndroom woarmee menigeen mi’j um de oorn slingert?
Ongeacht der reedn, wi’j beleevn wi’j disse eerste zundag in alle rust.
’s Oams lustern wi’j nur (achtergrond)muziek mit onze neuze in een leesboek.
Ik ligge gestrekt op de banke, mien man zit ontspann in zien eign stoel.
Tot een ure of half achte.
Dan schokt et heufd van mien man hin en weer en eb ik et zicht op de letters ok niet meer zo scharp.
De stilte ef ons te pakkn.
Dankbare stilte.
Tenminste, dat dacht ik.
As wi’j rond neeng ure ‘s oams opschrikkn van een app-geluudtien op onze mobiel binn wi’j metiene weer bi’j de pinkn.
Et getrouwde stel vrög of wi’j ons al verveeln.

Veurdat ik een reactie terugge kan stuurn reageert mien man al:‘Ik kan niet wachtn tot ik weer nur bedde kan.’